‘Ook het herstelbeleid kreeg zaterdag zijn ontslag’

‘Voor de Belgische economie is het doodjammer dat de regering-Michel op basis van haar sociaaleconomische palmares niet naar een tweede legislatuur zal dingen.’ Aldus Trends-hoofdredacteur Daan Killemaes.

De Belgische economie is de grootste verliezer van de breuk tussen Bart De Wever en Charles Michel. Op korte termijn verandert het ontslag van de N-VA uit de federale regering misschien niet veel. De ‘dash’ was toch al een tijdje uit de regering-Michel. Grootse hervormingen moesten in de aanloop naar de federale verkiezingen van mei 19 niet meer verwacht worden. De N-VA kan evengoed vanuit het parlement als vanuit de regering nog een aantal maatregelen goedkeuren, zoals de arbeidsdeal, voor zover minister Kris Peeters (CD&V) eindelijk wat vaart maakt met de uitvoering van deze afgesproken maatregel.

Op langere termijn is de breuk tussen de N-VA en de MR wel een domper voor de Belgische economie. De as van de N-VA en de MR is zowat de laatste as die op federaal niveau een herstelbeleid kan voeren. Tegelijk zijn de afgelopen week ook diepe wonden geslagen tussen de Vlaamse federale coalitiepartners. Centrumrechts lijkt op federaal niveau dus dood en begraven.

Het beleid van de voorbije vier jaar verdient misschien niet de Nobelprijs economie, maar de milde verlaging van de belastingdruk die de werkgelegenheid een zetje gaf, kwam niets te vroeg. Dit herstelbeleid is bijlange nog niet klaar. Maar wie gaat het werk voortzetten? Nu de N-VA op federaal niveau voor de oppositie lijkt te kiezen en Wallonië verder opschuift naar links, stijgt de kans dat de volgende regering van centrumlinkse signatuur zal zijn. Zulke regeringen hebben ook al bewezen dat ze kunnen saneren, weliswaar met andere accenten. Centrumlinks zal eerder de begroting bijspijkeren door de belastingen te verhogen, dan door verder te besparen. Ze zal eerder de koopkracht van de bestaande jobs beschermen, dan de concurrentiekracht te versterken. Ze zal eerder de sociale vrede bewaken dan te investeren in de toekomst via pijnlijke maar noodzakelijke hervormingen.

De gemeenteraadsverkiezingen waren er te veel aan voor de regering Michel. De N-VA stelde een lek op rechts vast, met het verlies van kiezers aan Vlaams Belang. De partij koos nog meer voor de thema’s identiteit en migratie, met het migratiepact van de Verenigde Naties als casus belli. De teerling was toen geworpen. De N-VA kon en wou door de druk op rechts niet meer terug. De MR kon door de druk op links niet toegeven. Ook de MR kwam verzwakt uit de gemeenteraadsverkiezingen en Charles Michel vocht al langer tegen het imago de handpop van Bart De Wever te zijn. De krachten van rechts en links trokken de regering-Michel dus elkaar, wat ook mogelijk was omdat deze regering intern vermolmd was door de interne oppositie van CD&V. Het zijn niet de sterkste bomen die bij stormweer omwaaien.

Voor de Belgische economie is het doodjammer dat de regering-Michel op basis van haar sociaaleconomische palmares niet naar een tweede legislatuur zal dingen. Bovendien is het werk van de voorbije vier jaar kwetsbaar voor een linkse sloophamer. Dat heeft de regering ook aan zichzelf te wijten door te weinig te besparen en door een structureel begrotingstekort achter te laten. Een beetje socialist zal de kans niet laten liggen om de klok van de lagere fiscale druk terug te draaien, met een focus op inkomens uit vermogen. Vooral in Vlaanderen kan men zich al schrap zetten.

Vergeet intussen ook niet dat de conjunctuur achteruit boert. Er is niet veel tegenslag meer nodig om de groeivertraging te laten degraderen tot een heuse recessie in de loop van 2019. De begroting dreigt dan helemaal kopje-onder te gaan, en het mantra ‘jobs, jobs, jobs’ zal tijdelijk cynisch klinken. Op een ogenblik dat de de Belgische economie meer dan ooit een herstelbeleid kan gebruiken, heeft de kans op een verlening van dit beleid een dodelijke knauw gekregen. Tenzij de kiezer er in mei natuurlijk anders over beslist.