Minder loonlasten, minder auto’s

Voor het eerst hebben de Belgen meer dan 7 miljoen auto’s. Reken daar het toenemende vrachtverkeer bij, en files zijn een logisch gevolg.

Met het dichtslibbende wegennet krijgt ons land stilaan de internationaal benijdenswaardige reputatie van een regio waar iedereen graag bier drinkt en het verkeer vooral stilstaat. Waarom anders wijdde de Britse krant The Guardian een artikel aan de oorzaken van het Belgische verkeersinfarct?

Voorbij het cliché proberen bedrijven hun goederen tijdig te leveren, en proberen werknemers een bestaan bij elkaar te verdienen. In een compact land als België zou dat geen probleem mogen zijn. De hoge verkeersdensiteit herleidt vlotte bereikbaarheid echter tot een theoretische troef. Meer wegen aanleggen lijkt logisch, maar is helaas niet echt een optie. Denk maar aan het aantal buurtcomités dat gesust moet worden voor de aanleg van pakweg een autostrade tussen Aalst en Mechelen. Rekeningrijden of een wegenvignet komt dan weer al snel over als een extra belasting. En die zijn al zo hoog. Om dezelfde reden ligt een bijsturing van de fiscale behandeling voor bedrijfswagens zo gevoelig. Dat gunstige regime is immers in de eerste plaats een truc om de hoge loonlasten te omzeilen.

Anders gezegd: alles is met alles verbonden, maar nog meer met de hoge belastingdruk op arbeid. In een uitgebreid rapport pleitte de Hoge Raad voor Financiën in juni daarom – in het voetspoor van het IMF en de OESO – voor een verschuiving van de fiscale druk. Minder op arbeid, meer elders. Het is perfect verdedigbaar om een lastenverlaging op arbeid te compenseren met hogere milieuheffingen en verkeersbelastingen. Dat zijn twee vliegen in één klap. Onze economie wordt competitiever, terwijl tegelijk de files krimpen. Wanneer is de hardwerkende Vlaming rijp om die onvermijdelijkheid te aanvaarden?