‘Ik had het gevoel een crimineel te zijn omdat ik mijn ouders na een jaar wilde bezoeken’

Fiona Mandos, die in Londen voor het carrièretransformatiebedrijf General Assembly werkt, had alle moeite de wereld om haar ouders tijdens de coronacrisis in België te bezoeken.

Voor de pandemie reisden we vier keer per jaar naar België en Nederland om onze ouders te bezoeken. In juli 2020 waren we ook even in België. Dat ging toen vlot. Dit jaar zal de return on investment negatief zijn voor onze vakantie naar België. De rust weegt niet op tegen de stress en tijd die we erin staken.

Het begon in mei. Toen werd de vaccinatie met bepaalde vaccins voor zwangere vrouwen goedgekeurd, maar een systeem was er nog niet. Na de eerste vaccinatie was het even rekenen om op tijd een tweede dosis te krijgen. Dubbel gevaccineerd, dan zouden we makkelijker kunnen reizen, dachten we.

Nog geen week later werd het Verenigd Koninkrijk door de deltavariant een zeerhoogrisicogebied. Enkel Belgen waren nog welkom in België. Mijn Nederlandse man kwam het land niet in. Dubbel gevaccineerde Britten mochten wel naar Duitsland. Even speelden we met het idee naar Duitsland te vliegen en onszelf met een auto over de grens te smokkelen. Maar dat zou fraude zijn. Het meer legale plan om naar Nederland te gaan, waar ik als Belg nog welkom was, kreeg vorm. Toen op 8 juli ook België de regels voor het VK versoepelde, boekten we Eurostar-tickets naar Brussel. Zodra het VK twee weken lang geen hoogrisicogebied meer zou zijn, zouden dubbel gevaccineerde reizigers met een Europese nationaliteit na een negatieve test op de tweede dag na aankomst vrij zijn.

Duidelijke regels, zou je bijna denken. Bijna. Want in het VK hebben wij een vaccinatiecertificaat in een app met een QR-code, net als het Belgische certificaat. Toch wordt het niet aanvaard in België. Wel in Nederland, Duitsland en Frankrijk.

Mijn ouders hebben dan een consultatie met hun huisarts in België betaald, zodat die mijn vaccinatie in Vaccinet zou registreren. Nu nog gewoon de CovidSafe-app downloaden en inloggen met Itsme. Nee, wacht. In het midden van de pandemie kreeg ik een nieuwe identiteitskaart. Ik ben toen niet naar de ambassade gegaan om mijn eID te activeren. Wanneer heb je dat nodig?, dacht ik. Nu dus. Na een laatste probleempje met de eID-reader, had ik mijn Belgische vaccinatiebewijs in handen. Mijn man ondernam ook een poging maar botste op het officiële Nederlandse advies: ‘Meer informatie volgt.’ Hij moest 100 euro betalen voor een PCR-test en zou tien dagen in quarantaine moeten.

De Eurostar-reis ging vlot. In Brussel-Zuid konden we meteen onze eerste PCR-test laten afnemen, die de volgende dag negatief bleek. Ik was dus vrij. Dacht ik. Ik kreeg e-mails en sms’jes dat ik toch tien dagen in quarantaine moest. Ik belde de instanties en na 2,5 uur wachtmuziek kwam ik in contact met de covid-onderzoekers. Zij vroegen me al onze documenten door te sturen en in quarantaine hun antwoord af te wachten.

Na een week in België waren we plots allebei vrijgesteld van quarantaine. Tijdens die week werkten we 14 uur per dag om de tijd in te halen die we de weken ervoor hadden gespendeerd aan de constant veranderde regels, de wachtmuziekjes en de wanhoop. Ik had het gevoel een crimineel te zijn omdat ik mijn ouders na een jaar wilde bezoeken. Ik zou in het VK naar een club kunnen gaan met duizenden mensen en ze allemaal mogen kussen, maar mijn ouders zien? Zot! In Duitsland en Nederland zijn er uitzonderingen op de regels voor bezoek aan eerstegraads familie. België maakte het bijna onmogelijk.