‘Het gebruik van Ozempic is een eenvoudige methode om de gevolgen van ons gebrek aan wilskracht deels op te vangen’

In de medische wereld is er een nieuwe gamechanger. Ozempic, een medicament tegen diabetes, heeft zo’n succes als vermageringsmiddel dat er een eindeloze reeks disfuncties zijn ontstaan. Er zijn al maandenlang tekorten op de Belgische markt, omdat het product – ondanks de morele druk om dat niet te doen – toch wordt voorgeschreven aan niet-diabetespatiënten. Hoe groot dat succes is, blijkt uit de groei van de Deense economie. Die ging in het eerste kwartaal van dit jaar met 1,9 procent vooruit, waarvan maar liefst 1,7 procentpunt toe te schrijven was aan Novo Nordisk, de producent van Ozempic. De marktwaarde van het bedrijf is bijna groter dan het bbp van Denemarken. Het liefdadigheidsfonds van Novo Nordisk, dat vooral eigen aandelen bezit, kan honderden miljoenen euro’s meer besteden aan goede doelen.

We roepen met z’n allen dat we terug moeten naar een natuurlijke sobere levensstijl, en tegelijk proppen we ons vol met ijsroom, pizza, tapas en hamburgers.

Er zijn Amerikanen die een tweede baan moeten nemen om hun vermageringsmedicatie (tot 10.000 dollar per jaar) te kunnen betalen. Nog spectaculairder is dat een aantal producenten van de snelle hap hun beurskoers zagen dalen, toen experts hadden berekend dat het succes van dat type medicatie zou leiden tot een lagere verkoop van al die dikmakers. De beurskoersen van calorierijke snacks liepen averij op, omdat er aanwijzingen waren dat patiënten die Ozempic namen minder ongezond aten, minder snakten naar snelle suikers of gewoonweg minder aten in het algemeen.

Maar de grootste invloed van Ozempic en consorten ligt waarschijnlijk nog op een ander vlak. De klassieke visie op zwaarlijvigheid is heel eenvoudig: wie dik is, heeft een gebrek aan wilskracht. Beweeg meer, eet minder dierlijke vetten, snelle suikers en koolhydraten, zo eenvoudig is het. Eet meer groenten, fruit, granen en minder koeken, chips en snacks. Die eenvoudige principes werken helaas niet bij de meeste mensen. Bijna de helft van de wereldbevolking kampt met overgewicht. Er wordt zelfs gesproken van een wereldwijde obesitaspandemie. Honderden miljoenen mensen lijden aan morbide obesitas. Ach ja, Amerikanen, Mexicanen, Australiërs, Britten en Belgen hebben geen wilskracht. Maar geef ze een wekelijks spuitje en plots hunkeren ze minder naar het vettig-zoete spul. Ze zeggen makkelijker nee.

Ondanks alle vurige pleidooien voor een spiritueel leven, voor zelfzorg, voor leven in harmonie met de natuur, voor een holistische benadering van onszelf, blijven we met z’n allen dikker worden. Het aanbod aan snoep, snacks, bereide maaltijden en fastfood is zo laagdrempelig, dat je niet moet beschikken over een gezonde dosis wilskracht om eraan te weerstaan – nee, je moet beschikken over een ijzeren wilskracht. En de voedingsindustrie zet alles in om de caloriebommen lekker en verslavend te maken. Kort door de bocht kun je het volgende stellen: in de natuur zijn er haast geen producten die én vettig én zoet zijn. Als ons brein wordt geconfronteerd met producten die beide wel combineren (een donut of gebraad met appelmoes), dan stoppen onze natuurlijke remreflexen en blijven we eten. Ozempic helpt die processen te herstellen. Vergelijk het met alcohol, waar een scheikundige stof onze geest ook zo sterk beïnvloedt dat we al snel onze vrije wil verliezen. Er gaan overigens stemmen op om Ozempic-achtige middelen ook in te zetten tegen alcoholmisbruik.

Uiteraard roepen we met z’n allen dat we terug moeten naar een natuurlijke sobere levensstijl, en tegelijk proppen we ons vol met ijsroom (vettig én zoet), pizza, tapas en hamburgers – het lijstje is eindeloos. Nu bestaat er een eenvoudige methode om de gevolgen van ons gebrek aan wilskracht deels op te vangen. En opnieuw bezwijken we massaal. Ach ja, als breinexperts spreken over onze ‘luie brein’, dan weten ze wel waarover ze het hebben.