‘Europese Unie eet eigen kinderen op’

Het is niet omdat de concurrentie met geld smijt, dat de Europese Unie dat ook moet doen. De Verenigde Staten maken met de Inflation Reduction Act 369 miljard dollar vrij om bedrijven te lokken met subsidies en belastingvoordelen. Ook China en Japan trekken grote sommen uit in de groene-energierace. Die oneerlijke internationale concurrentie zet de marktaandelen van de Europese industrie nog meer onder druk. In zonnepanelen doen we niet meer mee. Zijn we straks ook de windturbine- of de batterijfabrieken kwijt?

De reactie van de Europese Unie om ook met geld te gooien is begrijpelijk, maar gevaarlijk. Europa trekt al honderden miljarden euro’s uit, onder meer via het herstelfonds, de cohesiefondsen en het REpowerEU-fonds. Geen kat die er haar jongen nog in terugvindt. Het geld dreigt te verzinken in een bureaucratisch moeras. Daar komt misschien nog een European Sovereignty-fonds bij, op een ogenblik dat veel van het geld van het herstelplan geen bestemming vindt, en dat de Europese Commissie al duurder moet lenen dan sommige lidstaten.

Nog erger is dat de Europese Commissie bereid is de staatssteunregels te versoepelen. ‘Tijdelijk en gericht”, zegt de Commissie, maar weinig is zo eeuwig als tijdelijke overheidsmaatregelen. Europa ondergraaft zo de interne markt, het Europese magnum opus dat de voorbije decennia zoveel welvaart opleverde. Het Europese businessmodel is gebaseerd op openheid, schrijft de Commissie in haar Green Deal Industrial Plan for the Net-Zero Age. Die woorden klinken hol als de Commissie interne muren bouwt in het voordeel van de grote lidstaten. De Europese Unie eet haar eigen kinderen op. Dat is geen gezond industrieel beleid.