‘Doe maar verkiezingen, doorprik de bluf van Paul Magnette’

Met de PS van Magnette is geen herstelbeleid mogelijk, hoewel dat een must is om de vergrijzing betaalbaar te maken. Dat zegt Trends-hoofdredacteur Daan Killemaes.

Voor een partij die amper 9,5 procent van de stemmen vertegenwoordigt, die afhankelijk is van Vlaams geld om de facturen van haar beleid te betalen, en die geen idee noch intentie heeft om de Waalse economie en de werkgelegenheid na decennia malgoverno op de rails te krijgen, heeft de PS heel veel noten op haar zang. Je zou enige nederigheid en toegeeflijkheid verwachten van een partij in die positie, maar nee, Paul Magnette kiest voor de vlucht vooruit en speelt bijzonder hoog spel. De voorzitter van de Waalse socialisten gebruikt zijn vetorecht waarover hij in de Wetstraat beschikt om koste wat het kost een linkse federale regering op de been te brengen of het onderste uit de kan te halen tijdens de onderhandelingen. Plooi alstublieft niet, koninklijk opdrachthouder Koen Geens (CD&V).

Als Paul Magnette zijn slag niet thuishaalt, dan ziet hij geen graten in nieuwe verkiezingen. Het Vlaams Belang is zijn probleem niet. Hoe meer stemmen voor het Vlaams Belang, hoe sterker de positie van de PS in het federale kegelspel en hoe groter de kans op een linkse federale regering. Paul Magnette neemt daarbij wel het risico dat het Vlaams Belang en de N-VA een meerderheid halen in Vlaanderen bij nieuwe verkiezingen. Dan gaat de poppen pas echt aan het dansen, en staat Magnette over enkele maanden voor het moment van de waarheid dat hij probeert uit te stellen tot 2024.

De PS van Elio Di Rupo heeft dat potje blufpoker nooit durven te spelen. Di Rupo heeft nooit durven te gokken met de levensverzekering die de unitaire federale sociale zekerheid is voor de PS. Hij wist op tijd toegevingen te doen om de geldstroom intact te houden. De bijzonder moeilijke vorming van een federale regering in 2011, 541dagen na de verkiezingen, is daar een mooi voorbeeld van. Wie de basisnota naleest die formateur Di Rupo in de zomer van 2011 op de onderhandelingstafel legde, schrikt van zo veel realiteitszin. Van de titel alleen al – ‘Een efficiëntere federale staat en een grotere autonomie voor de deelstaten’ – kunnen informateurs en koninklijk opdrachthouders vandaag alleen maar dromen.

Elio Di Rupo stelde toen vijf grote werven voor. Een staatshervorming met de overdracht van bevoegdheden voor 17,3 miljard euro naar de gewesten en de gemeenschappen. Extra fiscale autonomie voor de gewesten voor 10 miljard euro. Een hervorming van de bijzondere financieringswet voor meer autonomie, doeltreffendheid en responsabilisering van de gewesten en de gemeenschappen. Een sanering van de overheidsfinanciën van ongeveer 22 miljard euro tegen 2015, zodat er een gezonde financiële basis kan worden gevonden en de eisen van de Europese Unie kunnen worden beantwoord. En last but not least, sociale en economische hervormingen om een antwoord te bieden aan de uitdagingen van de toekomst, waaronder de vergrijzing van de bevolking.

‘Waar kunnen we tekenen? zou vandaag de spontane reactie zijn op zo’n nota. In 2011 volstond het werkstuk aanvankelijk niet om een regering te vormen. Pas toen België eind 2011 in het vizier van de financiële markten kwam en de rente op Belgische overheidsobligaties tot boven 5 procent steeg, kreeg de regering-Di Rupo I (paars, aangevuld met CD&V en cdH) vorm. Die regering zette enkele stappen in de goede richting, maar de zachte heelmeesters maakten ook stinkende wonden. En de begroting werd vooral bijgespijkerd met belastingverhogingen. ‘ Show me the money‘, vatte Bart De Wever (N-VA) in aanloop naar de verkiezingen van 2014 het beleid samen.

Nu is die externe druk om een regering te vormen er niet. De politieke kaarten liggen nog moeilijker. De PS is minder inschikkelijk. De blinde aanval op de taxshift van de regering-Michel was veelzeggend. Magnette krijgt het niet over de lippen dat de taxshift een zegen is, zowel voor de koopkracht voor vooral de lagere inkomens, als voor de werkgelegenheid voor de kansarme groepen op de arbeidsmarkt. Met de PS van Magnette is geen herstelbeleid mogelijk, hoewel dat meer dan ooit een must is om de vergrijzing betaalbaar te maken. Doe dus maar verkiezingen. Doorprik de bluf van Paul Magnette.