‘De windmolens zijn het probleem niet, wel de ruimtelijke ordening’

“Begrijpelijk dat veel mensen geen windmolen in hun achtertuin willen, maar misschien ligt de achtertuin verkeerd ingepland en niet de windmolen.” Dat zegt Nicolas Bearelle, CEO van projectontwikkelaar Revive.

De Belg beseft maar al te goed dat windmolens een belangrijk puzzelstuk zijn in onze stapvoetse evolutie naar 100 procent hernieuwbare energie, maar zoekt nog altijd te vaak naar excuses om de daad niet bij het woord te moeten voegen.

Vastgoedmakelaar ERA en de KULeuven gaven diezelfde Belg vorige week weer een nieuw excuus: huizen vlak bij een windmolen zijn 3,5 procent minder waard. De vraag stelt zich echter of de windmolens het probleem zijn, of het de ruimtelijke ordening is die te wensen overlaat.

Laten we beginnen met een duidelijke nuance: uiteraard zijn er heel wat huizen die al bestonden vòòr er een windmolen in de buurt werd gebouwd. Dat die huizen nu gemiddeld minder waard zouden zijn – volgens het onderzoek van ERA en de KULeuven van vorige week – is voor de eigenaars in kwestie inderdaad geen aangename zaak.

Maar de essentie is dat we kritischer naar onze ruimtelijke ordening moeten kijken en niet het kind met het badwater mogen weggooien. Die windmolens staan toch niet op de foute plaats, daar op het platteland? Neen, het is hier de roep naar verdichting van onze stads- en dorpskernen die rijkelijk te laat klinkt. Vraag het maar aan Leo Van Broeck, onze Vlaamse Bouwmeester, die dit al langer zegt.

De discussie rond windmolens is een schoolvoorbeeld van het alombekende ‘not in my backyard’ -principe Je zal maar weinig Belgen tegenkomen die echt tegen windmolens zijn: het is nu eenmaal één van die innovaties die een belangrijke rol zal spelen in onze toekomstige energiebevoorrading. Er zijn bovendien weinig alternatieven voorhanden, en we lopen al gigantisch achter, we missen de sneltrein.

Het is dan wel te begrijpen dat veel mensen geen windmolen in hun achtertuin willen, maar misschien ligt de achtertuin verkeerd ingepland en niet de windmolen. De regelgeving is bovendien streng.

De impact op woonhuizen moet absoluut minimaal zijn. Zo wordt er niet alleen minimale geluidshinder gegarandeerd, er worden ook grote beperkingen opgelegd wat de slagschaduw betreft. Die mag maximaal acht uur per jaar op woonhuizen vallen, en dat in schijven van maximaal 30 minuten per dag.

Stadsverdichting is een oplossing voor de windmolenproblematiek, maar ook voor zoveel meer. Het is een fundamentele voorwaarde voor een leefbare en duurzame toekomst. Spijtig genoeg wordt die raad van de Vlaamse Bouwmeester nog te veel in de wind geslagen. De fouten uit het verleden rechtzetten wordt moeilijk. Het zijn er namelijk te veel.

Maar we kunnen diezelfde fouten in de toekomst wel vermijden. Laten we die openbare ruimte voorbehouden voor zaken die een verschil kunnen maken, zoals windmolens. We hebben ze nodig. Dat is geen mening, maar een feit. Als we van de kolenindustrie en kernenergie af willen, gaat het niet zonder.