De tripartite is de kamikazecoalitie

“Wie kent Olli Rehn? Niemand. Terwijl hij wel zegt hoe wij ons economisch beleid moeten voeren. Europa heeft geen democratische legitimiteit om dat te doen.” Dat zei een fulminerende PS-voorzitter Paul Magnette, die begin 2012 vond dat Europees commissaris voor Economische en Monetaire Zaken Olli Rehn België een te strak begrotingskeurslijf aantrok.

Paul Magnette heeft zelfs een punt, maar hij vergeet dezelfde analyse te maken voor België. Wie in Vlaanderen kent Benoît Lutgen? De voorzitter van cdH laat zich voor de kar van de PS spannen en heeft aan een mandaat van ruim 300.000 stemmen genoeg om de vorming van een centrumrechtse herstelregering, die zowel in Vlaanderen als in België op een meerderheid kan rekenen, te torpederen. Er is dus nog niet veel veranderd sinds de verkiezingen van 25 mei: een meerderheid wil hervormen, een minderheid kan een veto stellen. PS en cdH hebben volgens de wetten van dit land de democratische legitimiteit om dat te doen, maar een Vlaamse meerderheid wordt het beu dat mensen als Lutgen en Magnette bepalen hoe wij onze economie moeten beheren. Je zou voor minder dreigen met een boycot tegen een federale regering die opnieuw door de PS wordt gedomineerd.

De informatieopdracht van Bart De Wever mag mislukt zijn, de voorzitter van N-VA bracht nog maar eens aan het licht dat de liefde van de PS en cdH voor België langs de portemonnee passeert, en dat op federaal niveau een minimum aan ernstig beleid nauwelijks nog mogelijk is. Of wat dacht u van deze uitspraak van Lutgen als argument voor het ‘non’ tegen een centrumrechtse regering: “Een hervorming van de sociale zekerheid zal altijd in het nadeel van Franstaligen zijn.” Daaraan kan worden toegevoegd dat een beleid van belastingverhogingen altijd in het nadeel van de Vlamingen is. En wat zagen we de laatste tien jaar op federaal niveau? Immer stijgende overheidsuitgaven, vooral in de Sociale Zekerheid, hoofdzakelijk gefinancierd met een stijgende belastingdruk, die onze concurrentiekracht aantast en een gevaarlijk proces van desindustrialisering voedt. De afslanking bij de ruitenwisser- fabrikant Robert Bosch is daar het laatste voorbeeld van.

Een nieuwe klassieke tripartite op federaal niveau en nog eens vijf jaar Di Ruponomics zou daarom catastrofaal zijn voor de Belgische economie. Intussen wordt België stilaan omsingeld door beter beleid. Eerst Spanje en nu ook Italië leveren grote inspanningen om hun concurrentiekracht te herstellen. Duitsland hield tien jaar geleden grote schoonmaak en plukt daar nu de vruchten van. Nederland bijt door de zure appel, maar is klaar voor een comeback. Als de volgende federale Belgische regering nog eens vijf jaar stilstand organiseert, zijn we — samen met Frankrijk — de volgende zieke man van Europa. Het voortzetten van de ontslagnemende tripartite zou daarom de echte kamikazecoalitie zijn voor de sociaaleconomische toekomst van België.

Gelukkig is de piste van een centrumrechtse herstelregering nog geen dood spoor. Jammer dat Di Rupo nu geen “toerke doet” om aan te tonen dat zeker langs Vlaamse kant niemand zin heeft in een nieuwe tripartite. Een federale regering die de coalities op deelstaatniveau weerspiegelt — met zowel N-VA als PS aan boord — is ook geen optie. Voor een regeerakkoord dat geen nieuwe stap naar het confederalisme zet en geen krachtig herstelprogramma voert, krijgt zelfs Bart De Wever geen groen licht op een N-VA-congres. Blijft over: een herstelregering met enkel MR aan Franstalige kant. Zo’n ploeg is misschien weinig stabiel, maar dat argument verdampt als het alternatief een totale impasse is, met nieuwe zenuwachtigheid op de financiële markten tot gevolg.

Het is een tijdje geleden dat de sterren zo gunstig hebben gestaan voor een centrumrechtse regering, en het zal lang duren voordat ze nog eens zo gunstig staan. Nu is er een unieke kans om moedige, ja zelfs pijnlijke maatregelen te nemen. Ten eerste: de conjunctuur zit mee. Die rugwind is niet overdreven, maar veel beter wordt het niet de volgende jaren. Ten tweede: de Europese Centrale Bank houdt de markten op afstand en koopt tijd voor de politici, maar haar geduld zal niet eindeloos zijn. En ten derde: de horizon van de nieuwe regering is vijf jaar, wat de nieuwe ploeg toelaat zelf te oogsten wat ze met hard labeur zaait. Als beloning wacht dan een nieuwe termijn van vijf jaar om het werk af te maken. Niemand hoeft zich dan nog af te vragen wie Olli Rehn is.