‘De PS verwart oppositie met sabotage’

Beloon dit soort protest niet met toegevingen, want dan wordt een onbetaalbare stilstand georganiseerd, schrijft Trends-hoofdredacteur Daan Killemaes over de betogingen en wilde stakingen.

In haar strijd tegen de regering-Michel respecteert de PS zelfs de wet niet meer. Vrijdag lekte Jean-Pascal Labille, voormalig PS-minister van overheidsbedrijven, op een onwettige manier koersgevoelige informatie over de nakende overname van PostNL door bpost. “Met als doel onrust te zaaien bij de vakbonden en een nieuwe staking uit te lokken”, zei vicepremier Alexander De Croo (Open Vld). De demarche van Labille lag ook mee aan de basis van het afspringen van de deal, die waarde kon creëren voor een Belgisch overheidsbedrijf en die zeker op termijn de werkgelegenheid bij bpost kon beschermen. De buitenlandse concurrentie lacht in het vuistje, terwijl een deel van de Belgische politiek de eigen ruiten ingooit. Dit is geen oppositie meer, dit is sabotage van de PS.

Achter een overname van PostNL door bpost steekt een industriële logica. Voor de gewone postbedeling zijn er nauwelijks synergievoordelen, maar in het bezorgen van pakjes ligt een fusie voor de hand. Bpost countert de structurele daling van de brievenpost onder meer met groei in de pakjesdienst, maar voelt een fikse concurrentie, onder meer van PostNL. Koen Van Gerven, de topman van Bpost, wil geen prijzenslag die waarde vernietigt, dus is een samensmelting met een concurrent logisch. Zeker met PostNL. De Belgische markt wordt overspoeld door Nederlandse e-commercespelers. Kortom, de overname van PostNL zou van bpost een sterker bedrijf kunnen maken.

Maar ook de Nederlanders staken stokken in de wielen. Ze wilden voor de overnameprijs het onderste uit de kan, zodat de waarde van de deal volledig naar hen zou vloeien. Daarnaast hebben ze boven de Moerdijk altijd al grote moeite gehad met de verkoop van een strategisch bedrijf aan Belgen. En als een overname lukte, zoals met ABN AMRO, was sabotage uit Nederlandse hoek ook nooit ver weg. De raad van commissarissen (de raad van bestuur) van PostNL blokkeerde de deal naar eigen zeggen ook uit angst voor bemoeienis van de Belgische overheid, wat niet meteen een paranoïde gedachte is. Toch moeten we erop wijzen dat bpost het operationeel beter doet dan PostNL. Daarom kon bpost een bod doen op PostNL in plaats van andersom.

Die bedenkingen zijn geen excuus voor het onvergeeflijke manoeuvre van Labille. De vakbonden van bpost voelen zich ‘gerustgesteld’ dat de deal afsprong, maar zullen anders piepen als bpost de strijd in de pakjesoorlog verliest.

Het dossier van bpost staat symbool voor de waarde-vernietigende en vaak overdreven oppositie die de Waalse linkerzijde en de vakbonden voeren tegen het beleid van de regering-Michel. Maar die regering zal toch niet plooien voor 60.000 betogers die vooral voor hun eigen rechten opkomen, zonder enig benul te hebben van de sociaaleconomische realiteit of zonder enige bezorgdheid te tonen om het algemeen belang? Ze zal toch niet plooien voor de wilde stakingsacties, opgejut door de PS en geïnspireerd door de acties in Frankrijk? Beloon dat soort protest niet met toegevingen, want dan wordt een onbetaalbare stilstand georganiseerd.

De belangrijkste betoging van de voorbije jaren was die van zondagvoormiddag 25 mei 2014, toen een meerderheid van de bevolking koos voor een andere sociaaleconomische koers. Die golf van protest kan een breekpunt worden. De regering moet nu doorzetten, want bij toegevingen verliest ze haar slagkracht, geeft ze de sleutels van de Wetstraat 16 aan de vakbonden en de PS, en volgen nog drie lange en zinloze jaren tot de verkiezingen van 2019.

Die tijd hebben we niet meer. De factuur doorschuiven door extra schulden te maken, kan niet meer; en de belastingdruk zit aan zijn limieten. Een zoveelste ‘rechtvaardige’ vermogensbelasting zal het schip niet bergen. En rekenen op een economisch groeimirakel om hervormingen te vermijden, is even naïef als gevaarlijk. Vorige week legde een rapport van de Amerikaanse Conference Board de vinger nog eens op de zere plekken. De onderzoeksinstelling voorspelt zowel voor de Verenigde Staten als voor Europa een verdere daling van de productiviteit. Het is de bevestiging van een alarmerende trend die al enkele decennia aanhoudt en grote maatschappelijke gevolgen heeft, zoals een stagnering van de inkomens. Die economische realiteit staakt helaas niet. De vakbonden hebben de memo wellicht gemist.

Ook in België neemt de productiviteit nauwelijks nog toe. De groei moet komen van langer werken of een grotere kapitaalvoorraad, waardoor we blij mogen zijn als de economie nog eens met 1,5 procent groeit. Onze sociale zekerheid is evenwel gebouwd op de veronderstellingen dat er een groei van 2 procent is en de beroepsbevolking toeneemt. Beide pijlers zijn vermolmd, zodat groei- en arbeidsmarktvriendelijke hervormingen een must zijn. Misschien kan Jean-Pascal Labille daar eens iets nieuws vertellen.