Caroline Pauwels, rector aan de VUB, kijkt soms op van de boosheid, naijver of jaloezie die sommige mensen voelen.
“Ben je vandaag gaan zwemmen?’ Mijn moeder vraagt het mij nog bijna elke dag. Ik moet er altijd om lachen, want het antwoord is meestal hetzelfde: ‘Ja.’ Water brengt me tot rust, dus zwem ik waarschijnlijk wel zo’n 330 dagen per jaar, altijd ‘s ochtends. Weer of geen weer, tijdens de week of in het weekend. Dat gaat ondertussen al tien jaar zo. Ik vind routine dan ook geen lelijk woord. Het is een van de redenen waarom ik in het weekend hetzelfde ritme aanhoud en bijvoorbeeld op hetzelfde moment opsta. Die weekendochtenden zijn gestolen momenten, als ik dan niet moet werken. Een lange zaterdagvoormiddag die zich manifesteert in traagheid, vind ik bijvoorbeeld zalig.”
“Ik kan dan echt mijn hart ophalen aan binnen- en buitenlandse kranten en tijdschriften. Ik lees ze niet digitaal, maar op papier. Als het even kan, ben ik daar ‘s ochtends een paar uren mee bezig. Tijdens de week lees ik gerichter, in het weekend laat ik me inspireren. Ook andere verhalenvertellers inspireren me. Ik ben dan ook een groot filmliefhebber. Omdat ik niet altijd de tijd vind om naar de bioscoop te gaan, kan ik soms in een gretigheid vervallen ( lacht). Dan wissel ik in Brussel tussen twee cinema’s die dicht bij elkaar liggen en bekijk ik in één namiddag wel twee tot drie films.”
In balans
“Dat moet je niet zien als escapisme, want films en kunst zijn voor mij het echte leven. Ze kunnen me enorm raken. Daarom ga ik ook graag naar musea. Telkens als ik een expo bezoek, probeer ik één werk op mijn netvlies te branden. Die vormen van cultuur worden soms gezien als elitair, maar zo zie ik ze helemaal niet. De verhalen die zo worden verteld en uitgebeeld, heb ik net zo hard nodig als zuurstof. Je zou kunnen zeggen dat ze schoonheid brengen, terwijl het dagelijkse werk soms ook met wat lelijkheid komt, tussen mensen bijvoorbeeld. Films en kunst brengen mij in balans. Ik houd trouwens wel van het woord balans, ik heb er helemaal geen moeite mee.
“Ben ik soms toch uit balans? Ja, natuurlijk. De balans vinden tussen werken en ontspannen, tussen tegenstrijdige gevoelens, daar draait het leven om. Ik vind dat je moet proberen zo dicht mogelijk bij je kern te komen, bij wat je gelukkig maakt. Dat voel ik zelf. Dat betekent ook dat je moet omgaan met wat je ongelukkig maakt. Soms moet je dus beslissen dat je bepaalde zaken niet meer wilt doen, maar dat vraagt een zoektocht naar wat je echt belangrijk vindt. Voor mij is het antwoord simpel: vrienden en familie. Mensen dus.”
Beste en slechtste
“Toch kunnen mensen me soms ongelooflijk verdrietig maken. Van de boosheid, naijver of jaloezie die sommige mensen voelen, kijk ik soms op. De mens is tot het beste en het slechtste in staat. Ik ben een heel loyale vriendin, dat denk ik echt, maar als ik vind dat de menselijke interactie niet meer juist zit, moet ik die afbreken. Daar heb ik dan moeite mee, maar ik heb dat nodig om weer evenwicht in mijn leven te vinden.
“Op zulke momenten heb ik andere mensen nodig om me daarbij te helpen. Dat kan bijvoorbeeld een Uber-chauffeur zijn die me doet lachen. Of vrienden, want ook zij horen bij een ideaal weekend. Ik houd er enorm van samen met hen een eenvoudige maaltijd te eten op zondagavond, niet te laat. Er hoeft dan niets heel exquis op tafel te verschijnen. Liever niet zelfs. Ik kook zelf graag en maak dan eerder stoofpotten klaar. Zaken waardoor je gewoon gezellig samen kunt eten. Het hoeft niet altijd hoogdravend te zijn.”
