‘Beursgang Belfius: als uitstel maar geen afstel wordt’

‘In plaats van eindelijk een streep onder dit dossier te trekken, dreigt de schade verder op te lopen.’ Dat zegt Daan Killemaes, hoofdredacteur Trends.

De kans is ongemakkelijk groot dat Belfius volgend jaar wordt overgenomen. Als er na de federale verkiezen van mei een centrumlinkse federale regering wordt gevormd, dan krijgt de staatsbank de facto andere aandeelhouders. Als niet langer N-VA, Open Vld, CD&V en de MR de strategische koers van Belfius bepalen, maar als bijvoorbeeld een coalitie met onder meer de PS, sp.a en Groen het voor het zeggen krijgt, dan kan Belfius het slachtoffer worden van meer staatsbemoeienis.

Dat zal de waarde van de bank en van de Belgische economie op termijn geen deugd zal doen. Belfius wil terecht zo snel mogelijk af van het etiket staatsbank. Nog eens vijf jaar in overheidshanden is geen prettig perspectief voor het aanwezige talent. Nog eens vijf jaar in handen van een overheid die van de bank een beleidsinstrument wil maken, en Belfius wordt mogelijk helemaal onverkoopbaar. Niemand heeft daar baat bij.

Een gedeeltelijke privatisering via een beursgang is daarom wenselijk en dringend. De keuze om de beursgang uit te stellen is vanuit het standpunt van de verkopende overheid enigszins verdedigbaar. De beurswaarde van de Europese banken is de voorbije maanden flink gedaald. Ook Belfius zou in de huidige marktomstandigheden tegen een stevige korting op de intrinsieke waarde over de toonbank gaan. Maar eigen schuld, dikke bult ook. De regering heeft haar eigen ruiten ingegooid door het Arco-dossier te laten etteren. Zonder goedkeuring van Europa voor de Arco-regeling dreigt Belfius toch nog het kind van de rekening te worden. Dat risico weegt op de waarde van Belfius, en de eliminatie van dat risico is voor de raad van bestuur van Belfius een noodzakelijke voorwaarde om de beursgang groen licht te geven. Een beursgang heeft dus weinig zin zolang CD&V vasthoudt aan een koppeling van de beursgang aan een vergoeding van de Arco-coöperanten.

CD&V had al veel eerder zijn verlies moeten nemen in dit dossier. Waarom vasthouden aan een regeling die Europa toch verwerpt, hoe creatief de regering ook te werk gaat? Een vergoeding voor de Arco-coöperanten was van in het begin een onverdedigbare wensdroom. Alleen Belfius kan als juridische erfgenaam van Dexia een sluitende dading maken met de misleidde Arco-beleggers. Maar verder dan een ‘commerciële geste’ durft Belfius niet te gaan, uit vrees voor een lawine aan schadeclaims van andere partijen als Belfius enkel de Arco-coöperanten uit de wind zet. De regering kan die verantwoordelijkheid nooit op een aanvaardbare manier van Belfius overnemen. Vroeger niet, nu niet en in de toekomst niet.

In plaats van eindelijk een streep onder dit dossier te trekken, dreigt de schade verder op te lopen. De schade is op zich niet een dalende waardering van Belfius, want de korting die de verkopende overheid moet toestaan bij de beursgang is een bonus voor de instappende belegger. De schade is een aangetast businessmodel van Belfius, als de bank voor onbepaalde tijd in overheidshanden blijft. De schade is een aangetaste economie als Belfius onder druk van de overheid kredieten moet toestaan aan noodlijdende bedrijven of instanties. Het zombiegehalte van de Belgische economie is al groot genoeg. Verkoop Belfius dus zo snel mogelijk. Het voorjaar van 2019 wordt mogelijk het voorjaar van de laatste kans voor Belfius. Naderende federale verkiezingen, een koppige CD&V en mogelijk nog moeilijkere marktomstandigheden zijn evenveel struikelblokken op de weg van een privatisering van Belfius. Hoog in de Rogiertoren kruisen ze meer dan ooit de vingers.