La Crêche des Artistes

Brigitte en Sabatius Sica presenteren ‘gastronomia regionale Italiana’ met een bruin sausje.

Als artiest met honger heb je het in Brussel niet makkelijk: er is Le Jardin des Artistes en La Crèche des Artistes. Deze twee eethuizen hebben één gemeenschappelijk kenmerk: in beide restaurants promoot men de Italiaanse keuken met veel poeha.

Wij gingen naar de Crèche, in een voormalige winkel in de buurt van het Fernand Cocq-plein. Je moet bellen om binnen te kunnen. Het is er klein en omdat er vooral ‘s avonds veel volk komt, is reserveren aan te raden.

Kale bakstenen muren, donker geverniste houten lambriseringen, deuren en meubels, koperwerk, reeksen rechtopstaande wijnflessen en schemerlicht brengen nostalgische gezelligheid en ouderwetse artistiekerigheid. Om plaats te winnen, zijn de tafels klein en is de ruimte tussen de tafels miniem: de bezoeker voelt zich als een sardien in blik. Bovendien is het er lawaaierig: het kabaal uit de eetzaal wordt aangevuld met de geluiden uit de open keuken.

Om deze ongemakken goed te maken, krijgt iedereen als welkomstgeschenk een glaasje spumante en enkele sneetjes rauwe ham. Voor wijnfreaks is er een pil van een wijnboek – eigenaar Sabatius Sica is blijkbaar een liefhebber van grote Brunello’s. Wij vroegen de Franssprekende ober een suggestie. Hij bracht een fles die bij navraag 2400 frank kostte. Dat was te duur voor ons en in de plaats kwam een Rossi di Montalcino 1998, Verbena. Die kostte 1100 frank en de volle, evenwichtige afdronk palmde ons helemaal in.

Wat de pot schaft, vermeldt een leien bord. Het werd cassolette di funghi of een smakelijke, olierijke mengeling van wilde paddestoelen, tomaat en hete pepers (490 frank) en antipasti of een bord vol rundcarpaccio, krokante groenten, ham en mozzarella en dit alles rijkelijk overgoten met kruidenolie (400 frank). Hoofdgerechten waren: rigatoni deegwaren met aubergine, tomaat, spek en kaas (390 frank) en stornata al tartuffo bianco (780 frank). Wij hadden op voorhand gevraagd of deze lasagne werkelijk met witte truffel was bereid en niet met synthetische truffelolie. De ober zei verontwaardigd dat er alleen echte truffels werden gebruikt. Maar de lasagne proefde door een teveel aan synthetische truffelolie naar verbrande autobanden.

Op het visitekaartje van de Crèche staat onder de naam: gastronomia regionale Italiana. Fijnkost konden wij echter niet ondekken: het logge eten was ouderwets zwaar en omdat veel op voorhand was gestoofd waren de meeste ingrediënten te lang gegaard. Bij de overwegend oudere burgers van stand valt de keuken blijkbaar wel in de smaak.

pieter van doveren