La Botte

Pieter van Doveren

04-05-2006, 00:00 Bijgewerkt op: 20-07-2022, 07:51

Vincenzo Giacomazza is trots op zijn nieuwe pastamachine.

De Genkse Europalaan is zo breed dat je je als automobilist in Amerika waant. Aan het Europaplein – in de volksmond Place Misère genoemd – bevindt zich het eethuis La Botte. Dit Italiaans restaurant, op het gelijkvloers van een apparte- mentsgebouw, heeft duidelijk een ziel. Het wordt uitgebaat door de familie Giacomazza en heeft een heel uiteenlopend publiek.

In La Botte komen jonge tweeverdieners een pizza eten of van een bord in huis gemaakte pasta peuzelen. Er is keuze uit 23 verschillende pizza’s, die in prijs variëren van 7 tot 14 euro. Bij de pasta’s wachten bereidingen met spaghetti, tagliolini, tagliatelle, penne en ravioli (van 12,5 tot 17 euro). La Botte is ook de thuishaven van succesvolle beroepsvoetballers en grote zakenbonzen, die hier komen ontspannen bij fijne bereidingen als: gegrilleerde tijgergamba’s met een looksausje (19,50 euro), kreeft uit de oven op wijze van de chef (37,50 euro) of schotel met gegrilde vis (49,50 euro).

Grote baas van La Botte is Vincenzo Giacomazza. Hij was tien jaar oud toen hij als hulpje bij een banketbakker in Sardinië aan de slag ging. Op zijn veertiende werd hij naar de koksschool gestuurd. Toen hij in de potjes kon roeren, vertrok Vincenzo op de grote vaart.

Een kwarteeuw geleden liet de scheepskok in Genk het anker zakken om aan het Europaplein een pizzeria te openen. Beetje bij beetje werd het repertoire uitgebreid. Vandaag heeft zoon Giuseppe de leiding over de keuken terwijl schoondochter Inez, die werd opgeleid in Clos St. Denis, de eetzaal onder haar beheer heeft. Vincenzo Giacomazza blijft echter de godfather, die alles controleert en er een eer van maakt om in een mengelmoes van zonnig Italiaans en Limburgs de suggesties van de dag op te sommen. Terloops vertelt hij over de nieuwe pastamachine en de broodoven, want in La Botte wordt alles in huis bereid.

Wij kwamen om 19.00 uur en zagen dat er al gasten aan de koffie zaten: in Limburg gaat men vroeg aan tafel en vroeg onder de wol! Wij kozen het degustatiemenu (40,50 euro) en een fles Cubia Cusumano Insolia Sicilia 2004, een frisse witte die niet verveelde, en dat voor een mooie prijs (31 euro). Op tafel kwam een hapje inktvis, gevuld met een mengeling van aubergine en gehakt van inktvistentakels, gevolgd door al dente gegaarde ravioli van griesmeel, gevuld met ricotta en spinazie en opgediend met gestoofde tomaten en basilicum. Beide gerechten waren eenvoudig, maar uiterst smakelijk. Daarna kwam ‘pasta à la trapanese’, een Siciliaanse bereiding van in huis gemaakte spaghetti met sardines, wilde venkel, pijnboompitten en rozijnen: een gerecht voor durvers, waarin de zoete smaak van de rozijnen zorgde voor een Arabische toets. Hoofdgerecht was een stapeltorentje van zwaardvis, aubergine, pecorinokaas, kerstomaat, oregano en basilicum, en opnieuw genoten wij van zonnige smaken. Tot slot proefden we van een nostalgische Siciliaanse cassatataart, gemaakt van ricotta, biscuit, gekonfijt fruit en marsepein.