De fiscale regularisatie slaat aan. Dat succes komt voort uit het besef dat de fiscus sinds kort zicht heeft op financiële transacties en het giraal vermogen. Sinds het uitbreken van de financiële crisis worden banken en hun activiteiten in belastingparadijzen aangepakt. Van een instituut zoals het Zwitserse bankgeheim werd aangenomen dat het een vrijwel oninneembare vesting was. Eén confrontatie met de Verenigde Staten leerde dat het niet veel meer was dan een luchtkasteel. De preventieve witwaswetgeving werd gewijzigd en het toezicht verscherpt. Banken en diverse beroepsgroepen worden gedwongen verdachte financiële transacties te melden. Individuele landen, waaronder België, werden aangespoord om af te stappen van hun bankgeheim.
In de Europese Unie kwam de automatische uitwisseling van bankgegevens op basis van de spaarrichtlijn op gang. Belastingverdragen werden aangepast of er werden afzonderlijke verdragen gesloten om de uitwisseling van bankgegevens mogelijk te maken. Vergis u niet, ook de belastingparadijzen en de zogenoemde safe havens werken daaraan mee. Die evolutie gaat door. Ook Luxemburg heft zijn bankgeheim op. Menig belastingplichtige worstelt met de verplichting om zijn buitenlandse verzekeringsproducten aan te geven. Hij wordt ook opgejaagd door een richtlijn die de internationale gegevens-uitwisseling over die producten mogelijk maakt.
De fiscus heeft het transactieverkeer en het giraal vermogen goed in het vizier. Cash ontsnapt daaraan. In maart 2012 werden verdere beperkingen op transacties in contanten ingevoerd, om de vlucht in cash te ontmoedigen. Die vrees is niet ongegrond, zo blijkt uit de vlucht van de verkoop van kluizen. Ook voor maart 2012 bestond er al een cashbeperking. Die hield grosso modo in dat handelaars de prijs van een of meer goederen slechts voor een bedrag tot 15.000 euro in cash konden ontvangen. Die drempel werd drastisch verlaagd. Sinds 16 april 2012 is die grens op 5000 euro gebracht. Vanaf 1 januari 2014 zal die nog verder zakken tot 3000 euro. Daarmee volgt België het voorbeeld van andere Europese landen zoals Italië (1000 euro), Griekenland (1500 euro) en Frankrijk (3000 euro).
Gelukkig is het nog geen misdrijf om met cash te betalen, al zou men daaraan twijfelen. De boetes zijn niet strafrechtelijk, wel administratief. Ze zijn ook niet min, van 250 tot 225.000 euro. Gelukkig is er een beperking tot 10 procent van de sommen die ten onrechte in contanten werden ontvangen. Als consument zou u kunnen denken dat u buiten schot blijft. Maar dat is buiten de waard gerekend: zowel de betaler als de ontvanger kunnen voor de betaling van de geldboete worden aangesproken.
Dat is al straffe koffie, maar het gaat nog verder. De wet bepaalt dat een handelaar of een dienstverstrekker die te maken krijgt met een overtreding onmiddellijk de Cel voor Financiële Informatieverwerking (CFI) moet inlichten. Een koninklijk besluit moet vastleggen welke handelaars en dienstverstrekkers dat moeten doen. Ook grote bedragen bij de bank in cash opnemen kan een verdachte transactie zijn. De weerzin van banken voor grote cashafnames neemt zienderogen toe. In bepaalde gevallen zullen ook cashafnames aan de CFI moeten worden gemeld. Meent die na een onderzoek dat er iets aan de hand is, dan stuurt ze het dossier naar het parket of de fiscus.
De cashbeperking zou in eerste instantie een averechts effect kunnen hebben. Een aantal handelaars en dienstverstrekkers kan in de verleiding komen betalingen in cash volledig buiten de boekhouding te laten. Zo ontstaat een parallelle casheconomie. Maar ook daarop wordt geanticipeerd. Scenario’s worden tegen het licht gehouden om grote geldcoupures uit het betalingsverkeer te halen of te vervangen, om de houders van abnormale hoeveelheden cash in het gezichtsveld van de fiscus te brengen. U bedenkt zich dus het beste twee keer voordat u cash voor king neemt.
Jan Tuerlinckx is advocaat van Tuerlinckx Fiscale Advocaten.
JAN TUERLINCKX
Gelukkig is het nog geen misdrijf om met cash te betalen, al zou men daaraan twijfelen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier