Instinct is mijn beste KOMPAS

Architect Anton Gonnissen bouwde ABS Bouwteam de voorbije vijftien jaar uit tot een vaste waarde in de Vlaamse aannemerswereld. Maar op zijn lauweren rusten doet hij niet. In 2008 neemt hij opnieuw deel aan de Dakarrally op een motor met sidecar en binnenkort hoopt hij een ecohotel met kamers in de bomen te openen in het zuiden van Frankrijk. “Je grenzen verleggen geeft een diep gevoel van voldoening.”

Bonnieux (Frankrijk).

Een authentieke woning in de Provence kopen en er een fraaie guesthouse van maken: bij veel Belgen blijft het bij een vage droom, bij Anton Gonnissen werd het meer. In het schilderachtige dorpje Bonnieux opende hij twee jaar geleden Maison Valvert, een luxueuze chambre d’hôtes met een domein van 12 hectare. Gekocht van een vriendin die het uitgestrekte landgoed na een echtscheiding van de hand wou doen. “Toen ik met de auto terug naar huis reed na een bezoek aan Maison Valvert belde ik haar op. Ik wou het domein kopen. Zonder er vooraf over na te denken. Zo gaat dat bij mij: de grote beslissingen in mijn leven gebeuren op instinct. Idem voor mijn beslissing om architectuur te studeren. Van mijn ouders moest ik dokter worden. Ik had de cursussen al gekocht. Maar toen zag ik bij een kennis enkele architectuurmaquettes en pats boem, ik was verkocht. Dat wou ik doen. Instinctieve beslissingen zijn de beste. Niet dat ik me halsoverkop in een avontuur stort. Ik bekijk alles goed, maar ik moet ook een goed gevoel hebben. Dat was ook zo toen ik besliste om in 2000 en 2005 met mijn levensvriend Kurt Dujardyn deel te nemen aan de Dakarrally. Hij is al zijn hele leven verslingerd aan motors. Ik had er niets mee, maar ik heb me op sleeptouw laten nemen. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Instinct is mijn beste kompas.”

Intellectuele soldaat

In Maison Valvert treffen we geen bestofte rallyrijder aan die kampt tegen de fysieke en mentale uitputting, maar een blonde veertiger met een montere blik. In Bonnieux geniet Gonnissen met volle teugen van de Provençaalse natuur. Al komt hij hier niet zoveel als hij zou willen, bekent hij. Stilzitten valt de zaakvoerder van ABS Bouwteam moeilijk. Zijn gedrevenheid om op alle vlakken zijn grenzen te verleggen, vertelt hij, heeft hij onder meer te danken aan zijn jezuïetenopleiding. “Mijn ouders stuurden me naar het Sint-Barbaracollege in Gent. Ik had het niet door op het moment zelf, maar daar werd ik omgevormd tot een intellectuele soldaat, die steeds weer zichzelf wil overtreffen. Toen ik school liep op Sint-Lucas voelde ik dat ik anders was dan de anderen. Ik had een andere motivatie. Ik merkte het ook toen ik mijn professionele carrière begon: ik was effectiever, gerichter en directer. Bij mijn collega’s voelde ik veel twijfel en misplaatste schroom. Daar had ik geen last van. Ik was heel gedreven, en daardoor heb ik ook het onderste uit de kan gehaald. Wat ik doe, heeft ook met het overwinnen van angst te maken. Veel mensen missen de durf om te doen waar ze zin in hebben. Ze zijn bang om hun excuses aan te bieden, bang om de verkeerde kleren aan te doen, bang om een klant te contacteren… Ik heb geen angst meer. In 2008 wil ik iets nieuws proberen: met Kurt Dujardyn de Dakarrally uitdoen in een sidecar. Ik wil samen met hem de eerste zijn die de rally heeft uitgereden in de drie disciplines. Als het lukt, schrijven we geschiedenis.”

Hotel in de lucht

In afwachting van zijn nieuwe woestijnavontuur heeft Gonnissen zijn handen vol met ABS Bouwteam, het Oost-Vlaamse aannemingsbedrijf dat hij in 1990 overnam. Zeker nu hij ook in het zuiden van Frankrijk enkele bouwprojecten op stapel heeft en ambitieuze plannen koestert. “Ik wil hier onder meer een villa optrekken in de stijl van de beroemde Falling Water-villa van Frank Lloyd Wright ( nvdr – een prachtige modernistische woning in Pennsylvania die deels boven een waterval werd gebouwd). Het is nog toekomstmuziek, want ik heb de lap grond nog niet gekocht. Concreter zijn de vier woningen vlak bij het kasteel van Lacoste, dat ooit aan de Markies de Sade toebehoorde en nu door Pierre Cardin werd gekocht. Prachtige omgeving. Ik heb ook plannen voor een hotel in de bomen, op 50 kilometer van hier, in Sivergues. Een domein met 33 hectare ongerepte natuur en een eigen bron. Het is voorlopig niet meer dan een idee, maar ik heb in de Provence wel al iemand leren kennen die afgewerkte, comfortabele boomhutten bouwt, met wandelpaden in de lucht. Zijn droom is een ecologisch hotel in de bomen, waarbij de omgeving ongeschonden blijft. De burgemeester van Sivergues heeft voorlopig nog zijn twijfels: als het doorgaat, neemt het aantal bewoners in zijn gemeente toe van 47 naar 247. Maar ik hoop dat het er komt.”

Erst das Fressen

Anton Gonnissen begon in 1987 als architect, werkt als aannemer, maar is in de eerste plaats een zakenman. Dat was hij al van in het begin, al stond er toen nog ‘architect’ op zijn naamkaartje. “Ik wist meteen dat ik geen nieuwe Stéphane Beel of Marc Corbiau was. Ik benaderde architectuur op een zakelijke manier. Is daar iets verkeerds mee? Volgens mij niet. Ik heb in het begin vrij doorsneearchitectuur gecreëerd waarmee ik een financiële basis legde. Na de aankoop van ABS Bouwteam in 1990 ben ik stilaan overgeschakeld naar betere architectuur en betere architecten. Ik zag in het begin sleutel-op-de-deurformules furore maken. Maar ik merkte als architect ook de nadelen voor de kopers: de bedrijven haalden hun winst uit de mindere kwaliteit. ABS Bouwteam pakte het anders aan: we waren onvermijdelijk duurder, maar het uitgangspunt was anders. De kopers mogen bij ons met hun eigen architecten werken. Intussen bouwen we een vijftigtal villa’s per jaar, allemaal in België. En daarnaast ook nog eens 70 appartementen. Mijn grote wens is dat het bedrijf zo verder kan draaien. Als ABS groter wil worden, moet er een andere structuur komen en moet ik een stap achteruitzetten. Daar heb ik geen zin in: nu hebben de klanten nog direct contact met mij. We begonnen met drie mensen, nu zijn we met achttien, mezelf niet inbegrepen. De voorbije jaren zijn we in Oost- en West-Vlaanderen uitgegroeid tot een bekend aannemersbedrijf. Wij maken geen reclame meer, maar toch scoren we qua naamsbekendheid goed. Dat is een mooie vorm van appreciatie.”

Afzien in de woestijn

Wat bezielt een mens om zich in de schier ondraaglijke Noord-Afrikaanse hitte aan een uitputtingsslag te wagen? De rallypassie van Anton Gonnissen lijkt voor menige buitenstaander wellicht vreemd, maar voor hemzelf is de Dakarrally een onbetaalbare ervaring. “Veel mensen vragen me wat er zo leuk aan is, maar leuk is een verkeerd woord. Integendeel zelfs. Als je meer dan zeventig uur niet geslapen hebt en je schuift aan voor opnieuw een slopende hellerit door de Afrikaanse woestijn, dan verzet elke vezel in je lichaam zich. ‘Ik wil hier helemaal niet zijn,’ dreunt het door je hoofd. Maar je zet door en je wordt er ook voor beloond. Je ziet aan de start van een rit soms een piloot en copiloot vechtend over de grond rollen, maar tegelijk maak je iets mee waar je een onverwoestbare vriendschapsband mee creëert. Wat Kurt en ik meemaakten, valt voor een buitenstaander niet te beschrijven. Als je de Dakarrally hebt uitgereden, zoals ik in 2000 en 2005, word je overvallen door een diep gevoel van tevredenheid. Het geeft je de onbeschrijflijke voldoening dat je je grenzen verlegd hebt. Dat is een belangrijke drijfveer in mijn leven. Dat gevoel van voldoening draag je heel lang met je mee. De beloning is recht evenredig met de inspanning die je doet. Dat zijn veel mensen vergeten bij ons.”

Dominique Soenens