Het vertrek van topadviseur Gary Cohn toont dat het protectionisme de bovenhand haalt in het Witte Huis. De kans neemt toe dat de importtarieven op staal en aluminium, die president Donald Trump wil invoeren, uitdraaien op een openlijk handelsconflict.
Gary Cohn, de hoofdeconoom van het Witte Huis, stapt op. Zijn ontslag lijkt alles te maken te hebben met het dreigende handelsconflict tussen de VS en de rest van de wereld.
De ex-bankier van Goldman Sachs werd als voornaamste economisch adviseur algemeen aanzien als de belangrijkste rem op het protectionisme, dat president Donald Trump duidelijk aanhangt.
Trump tweette vorige week dat handelsoorlogen goed zijn en makkelijk gewonnen kunnen worden. Om zijn woorden kracht bij te zetten kondigde hij ook een invoertarief van 25 procent op staal en 10 procent op aluminium aan. Europa heeft nu al een waslijst aan tegenmaatregelen klaar staan. Een escalatie dreigt.
De definitieve beslissing over de invoerheffingen is nog niet genomen. De hoop was vooral dat Cohn Tump nog op andere gedachten zou kunnen brengen, als een soort stem van redelijkheid. Bij zijn aanstelling werd trouwens gefluisterd dat de democraat de post enkel had aanvaard om de VS te behoeden voor een openlijk handelsconflict met China en Europa.
Het is geen geheim dat andere stemmen in het Witte Huis wel vurig geloven dat de Amerikaanse economie gebaat is bij een sterk protectionistische koers. “We zitten al in een handelsoorlog. Het probleem is dat we niet terugvechten”, zei Peter Navarro, de econoom die het handelsbeleid van de VS vorm geeft. Met het vertrek van Cohn heeft Navarro vermoedelijk meer dan ooit het oor van de president.
Navarro geniet vooral bekendheid door zijn waarschuwingen voor de opkomende grootmacht China. In verschillende boeken en documentaires met sprekende titels als Death by China en The coming China wars wijst hij Peking aan als de hoofdschuldige voor de economische problemen in de Verenigde Staten. “Hun winst is ons verlies”, zei Navarro in 2012 in een interview met Bloomberg.
Collega-economen maken brandhout van die visie dat handel een nulsomspel is, een spel waarbij winst voor de één, een even groot verlies voor de ander betekent. Of zoals Navarro het zelf omschreef: “Elke job die China wint door staal te dumpen op de Amerikaanse markt is een verloren job in de VS.”
Hij vergeet dat goedkoop Chinees staal ook voor extra jobs zorgt in de VS, omdat staalverwerkende bedrijven dan lagere kosten hebben en omdat de consument meer koopkracht overhoudt en dus meer uitgeeft.
Critici merken bovendien op dat er meer banen verloren gaan aan de opkomst van internetreuzen als Amazon dan aan de concurrentie met China. Maar daarom hou je het internet toch niet tegen?
