Tonny Van Doorslaer vecht als een pitbull om de Spector-dochter Photo Hall in leven te houden. Het is niet de eerste harde strijd van Van Doorslaer als baas van Spector, maar wel de laatste.
“Een heel joviale mens, gekenmerkt door een groot optimisme, ook in moeilijke tijden”, zegt een ingewijde over Tonny Van Doorslaer (60). En moeilijke tijden zijn er sinds de millenniumwissel vaak genoeg geweest voor het beursgenoteerde multimediabedrijf Spector.
Terwijl vroeger vooral de foto-activiteiten voor problemen zorgden, is het nu de elektronicaketen Photo Hall die slagzij maakt. Van Doorslaer weigert om te capituleren en maakt er een erezaak van om Photo Hall levensvatbaarder te maken voor hij volgende maand het dagelijkse management overdraagt aan Stef De Corte. “Niks speciaals”, zegt Van Doorslaer over die machtswissel. “Ik was executive chairman en het woord executive valt eraf.”
Na zijn rechtenstudies ging Van Doorslaer in 1976 aan de slag bij Kredietbank. Hij klom op tot adjunct-directeur bij een van de grootste kantoren van Gent, maar stapte in 1986 onverwacht op om te beginnen bij Spector. “De structuren van een bank waren mij te strikt”, zei Van Doorslaer toen. Halfweg de jaren tachtig leerde hij Johan Mussche kennen, via hun kinderen. De twee raakten bevriend. Ze gingen wel eens samen naar het voetbal kijken. Van Doorslaer was trouwens ooit een beloftevolle voetballer.
Toen Mussche een financieel directeur zocht, bood Van Doorslaer zich aan. Een jaar later werd hij de eerste niet-familiale bestuurder in de raad van bestuur bij DBM Color, het latere Spector. “We wilden een grote Europese speler worden. Johan was de strateeg en marketeer, ik deed het financiële huiswerk”, zei Van Doorslaer eerder. “Ze werkten als een duo vrienden en Van Doorslaer voelde zich goed in die rol als trouwe luitenant”, zegt een bron.
In 2000 werd Mussche zwaar ziek en nam Van Doorslaer de leiding over. Mussche stierf een jaar later. Datzelfde jaar werd het Duitse Porst verkocht. De vijf jaar eerder gekochte Duitse keten van fotospeciaalzaken hing toen als een molensteen om de hals van de groep. Van Doorslaer verkocht ook het gros van de fotolabs aan Kodak. “Een briljante zet, want een jaar na de verkoop had Kodak die winkels bijna allemaal gesloten.”
Met de steun van zijn voorzitter, Luc Vansteenkiste van Recticel, kreeg Van Doorslaer Spector weer op de rails. Het bedrijf klom in 2003 uit de rode cijfers, maar een jaar later veroverde digitale fotografie in sneltreinvaart de markt en hapte Spector weer naar adem. De internationalisering van de retaildivisie, waartoe Photo Hall behoort, werd grotendeels teruggeschroefd. De imagingdivisie, die vooral foto-opnames verwerkt en producten als fotoboeken en kalenders maakt, vond gelukkig haar tweede adem.
“De laatste tien jaar heeft Van Doorslaer niets anders gedaan dan vechten tegen de teloorgang van de analoge fotografie. Die snelle opkomst van digitaal was een drama voor fotowinkels”, zegt een ingewijde. “Maar hij heeft ervoor gezorgd dat Spector er nog altijd is.”
“Van Doorslaer is een jurist met een diepe financiële kennis, een gouden combinatie”, zegt een ander. Dat bleek bij een kapitaalverhoging van 40 miljoen euro in 2005. “Het was vechten op alle vlakken, met de nieuwe aandeelhouders, met de banken, maar het lukte.”
Vansteenkiste omschrijft Van Doorslaer als down-to-earth. “Hij wil niet in de kijker staan. Maar zet hem gelijk waar op een onmogelijke deal ergens in de miserie, en hij komt eruit. Al is het met vallen en opstaan, hij blijft wroeten tot hij een oplossing vindt. En vandaag moet hij die zoeken voor Photo Hall.”
Buiten het werk is Van Doorslaer goedlachs en doodnormaal, klinkt het. “Hij komt niet opdringerig over. Zich profileren als dé grote CEO was er nooit bij”, zegt een ingewijde. Van Doorslaer weet nog niet hoe hij de extra tijd, die hij binnenkort krijgt, zal opvullen. “Wat vaker gaan golfen, een keer meer op reis gaan, en wat meer er met mijn vrouw op uit trekken,” zegt Van Doorslaer. “En zet mijn vrouw maar als eerste van die drie.” (Be.L.)
