‘Millennials hebben het moeilijk’

Bent u geboren na 1982? Mijn medeleven, want dan bent u een millennial. En dan wordt u verondersteld het heel moeilijk te hebben in dit leven.

De American Psychological Association rapporteert dat u meer stress ervaart dan andere leeftijdsgroepen en angstiger door het leven. Dat tast uiteraard uw productiviteit aan, en uw baas zal dit wel merken. Weldra bent u een gestresseerde, angstige millennial zonder werk. Wat gaat u dan op Facebook zetten?

U bent verslaafd aan ambitie. Uw (groot)ouders waren misschien verslaafd aan succes, maar u aan de verwachting almaar meer succes te hebben. En de organisaties worden steeds vlakker, u hebt net steeds minder kans op promotie; uw midlifecrisis zal uw tweede grote volwassen crisis zijn. U hebt al een quarterlifecrisis achter de rug, waarbij u uitgeput stamelde: is dit nu het leven? U lag uitgeteld op de vloer, met zware klinische symptomen. Burn-out, depressie of levensmoe, of welke term de hulpverleners er misschien ook aan gegeven hebben. Maar met wat goede raad in de populaire magazines, wat medicatie, lang buiten strijd zijn en wat therapie bent u er weer bovenop geraakt. Op weg dus naar de midlifecrisis, die steeds sneller komt.

En u gaat ten onder aan keuzestress. U bent slechts één klik verwijderd van de vakantie waarvoor u niet gekozen hebt. En mocht u het nog niet beseffen, Pinterest of Instagram zal u de leuke kiekjes wel tonen. U kent de alternatieven in dit leven, de (verboden) pleziertjes, de mogelijkheden liggen voor het grijpen. U weet wat folo betekent: fear of losing out, de vrees niet bij dat leuke feestje te zijn, die gezellige bijeenkomst, die unieke rondleiding, die sublieme ervaring. Of verkiest u fobo: fear of better options?

‘Iedereen wordt meegezogen in het olympische ideaal: citius, altius, fortius, altijd maar sneller’

Kortom, millenials leiden geen leuk leven. Ze zoeken het zelf wel, dus medelijden hoeven we niet echt te hebben (maar het mag wel). Ze slapen onvoldoende en met lage kwaliteit. Ze kijken naar netflix als ontspanning, terwijl onderzoek nu juist heeft aangetoond dat veel tv kijken je depressief maakt. Millennials verkiezen elkaars gezelschap, ze zijn niet anders dan andere groepen. Maar ze zijn dus statistisch gezien meer in het gezelschap van gestresseerde en angstige mensen; en angst werkt aanstekelijk.

De millennials weten dat het om henzelf draait. ‘Ik’ ben een winnaar, geen verliezer. Dat zet druk op de ketel. Ouders zijn vaak veeleisend en begrijpen de jongere generatie niet. Maar zij letten slechts op een beperkt aantal dingen, zoals schoolresultaten of orde. Maar het oordeel van de soortgenoten op het werk is onverbiddelijk en laat zich voelen op alle gebieden. Er mag geen grammetje bij komen, je moet de nieuwe trends kennen, de nieuwste apps gebruiken, de juiste conversaties kunnen voeren, de juiste toon aanslaan, knap met geld kunnen omgaan, weten wat er te koop is in deze wereld. Een mens zou van minder stress krijgen.

Oh, en uit onderzoek blijkt dat we al 10 procent sneller naar het werk stappen dan vijftien jaar geleden. Iedereen wordt meegezogen in het olympische ideaal: citius, altius, fortius, altijd maar sneller. Millennials koken sneller, corresponderen sneller, eten sneller, schrijven sneller, kortom ze nemen dagelijks deel aan de kwartfinales van de Olympische Spelen, met één oog gericht op de finale. Hun bazen beseffen: een website die een fractie van een seconde trager oplaadt, kost minstens 1 procent aan verkoop. Google heeft vastgesteld dat iets 400 milliseconden sneller tonen al een effect heeft op surfgedrag. De meest gedrukte knop in de lift is de ‘sluit de deuren’-knop. En blijkbaar daalt je ‘effective IQ’ met tien punten als je weet dat je nog een niet-gelezen mail in je in mailbox hebt staan.

Is er dan geen enkele troost? De babyboomers gaan nu massaal met pensioen. Dat waren pas tijden! In hun jongere jaren werkte je braaf van negen tot vijf, was een baas nog een baas, werkte je uit plichtsbesef en had je eerbied voor grijze haren. Je las de krant die je ouders ook lazen, je ging braaf naar de mis, voelde je zondig als je maar even gedacht had aan seks, er waren hoogstens twee of drie televisiekanalen met saaie programma’s. Zolang je maar geloofde dat het eigen land én het christendom superieur waren, was je veilig. Maar dat komt nooit meer terug.

De auteur is professor-emeritus aan de Vlerick Business School.