Maurits De Prins, de oprichter van Superclub, is op 64-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Portret van een zakenman met een merkwaardige carrière
Maurits De Prins, de oprichter van Superclub, is dinsdag op 64-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Portret van een zakenman met een merkwaardige carrière.
Met het overlijden van De Prins komt een voortijdig einde aan een opmerkelijke zakelijke carrière. Geboren op 2 maart 1948 in een gezin van gewone komaf in het Klein-Brabantse Hingene ontpopte hij zich al op vrij jonge leeftijd als een grootspreker en een durver op zoek naar avontuur en fortuin.
Aan het einde van de jaren zestig trok hij naar Zuid-Afrika, toen het land van belofte voor blanke immigranten. De jonge De Prins slaagde er niet in daar fortuin te vergaren. Hij sukkelde van de ene mislukking in de andere en kwam dan maar terug naar België.
Toen in 1977 leek het uitbaten van frituren wel een gouden zaak en dus begon hij frieten te bakken. Of liever: hij liet friet bakken want De Prins was de man van de ideeën. Eerst aan de kerk in Wintham vlak bij zijn Hingene, en daarna in het veelbelovende Antwerpen. Het werd een nieuwe flop.
Ook met zijn volgende ideeën, een jachthaven of dubbeldekbussen voor toeristen, kwam hij nergens. En dan, in 1983, begon hij aan nog eens een nieuw avontuur: video’s verhuren onder de naam Superclub. Ook dat leek faliekant af te lopen tot bankier Jan Maes en enkele anderen, onder wie zijn Schotse vriend John McGowan, erop afkwamen. De zaak bleef draaien en werd ogenschijnlijk een enorm succes.
Met ontzettend veel bluf wist De Prins sommige grote namen in de economische en politieke wereld te overtuigen van zijn vernuft, onder anderen een Remi Vermeir, Eddy Wauters, Leo Delcroix, Gaston Geens, Jan Timmer van Philips en Thyl Gheyselinck van de Kempense Steenkoolmijnen. Die laatste belegde voor meer dan 1 miljard frank, bestemd voor de reconversie van de Kempense Steenkoolmijnen, in Superclub-aandelen. Sinds september 1989 was een enorme aandelenhandel buiten de beurs opgezet, waarmee sommigen fortuinen verdienden en anderen geruïneerd geraakten.
In 1990 spatte de zeepbel uit elkaar. De hele handel bleek in wezen een soort piramidespel te zijn. De Prins en zijn rechterhand Charles Cool werden daarvoor op 26 juni 2002 in beroep veroordeeld tot respectievelijk 4 en 2 jaar effectieve celstraf en monsterboetes. Ook nadien kwam De Prins nog in het nieuws met een veroordeling wegens bedrieglijk onvermogen en onlangs nog met een rechtszaak wegens oplichting.
In die laatste zaak – die op 8 november voorkomt – verkocht hij aandelen in een niet meer bestaande Antilliaanse vennootschap. Ook enkele van zijn zakenpartners worden vervolgd.
De Prins woonde tot zijn overlijden in een appartement aan de Theems in Londen, vlak bij de zakenbuurt Canary Wharf.
Willy Van Damme
