De grote bankiers en economen hebben vaak met Frans Verheeke en zijn ‘klein bankske’ gelachen. Maar intussen wist hij zijn VDK Spaarbank wel uit het Dexia-kluwen te houden. “Gelukkig, anders bleef er ook niets meer van over.”
Frans Verheeke (77) was bijna veertig jaar bankier. Hij leidde VDK Spaarbank van het begin van de jaren zestig tot het einde van de jaren negentig, en bleef er daarna nog enkele jaren voorzitter van de raad van bestuur. Hij is nog altijd erevoorzitter van VDK.
De ondergang van Arco, de holding van de christelijke arbeidersbeweging, heeft hem diep geraakt. “Het doet heel veel pijn”, zegt Verheeke eerlijk. “De christelijke arbeidersbeweging is altijd mijn thuis geweest. De teloorgang van Arco zal belangrijke gevolgen hebben voor de vele verenigingen die voor hun werking rekenden op de centen van Arco.”
Maar Arco gaat over de kop doordat de holding te lang te exclusief in Dexia heeft geïnvesteerd, dat beseft Verheeke ook wel. “Ik weet het, maar het ontbrak Arco soms aan de nodige manoeuvreerruimte.”
Beetje contraire
Net als BAC (‘Belgische Arbeiders Coöperatieve’) heeft VDK (‘Volksdepositokas’) als een spaarbank voor de arbeiders zijn roots in de christelijke arbeidersbeweging. Maar waar BAC (en later Bacob) in de jaren negentig schaalvergroting en overnames begon na te streven, bleef VDK zijn missie van regionale spaarbank trouw. “Weet je, Gentenaars zijn een beetje contraire. Wij hebben altijd een aparte positie ingenomen tegenover Brussel.”
Dankzij die eigengereidheid werd de Gentse spaarbank niet meegezogen in het Dexia-verhaal. Maar Verheeke eist daarvoor geen lauweren op: “Schrijf maar op dat we uit dommigheid niet meegestapt zijn in de concentratiebeweging. Ze hebben mij lang genoeg een dommerik genoemd”, zegt hij sarcastisch.
Er waren natuurlijk ook objectieve, rationele elementen. Volgens Verheeke ging het al eerder verkeerd: “In 1996 ontvouwde Bacob zijn plannen om Paribas Bank België over te nemen. Ik heb dat nooit begrepen. Net als wij had Bacob van zakenbankieren geen kaas gegeten. In 2001 kwam daar dan nog het Gemeentekrediet bij. Zo kreeg je bij Dexia een bank voor particulieren, voor de openbare besturen en voor ondernemingen. Terwijl dat toch totaal andere metiers zijn.”
Heel wat Belgische banken schakelden in de jaren 2000 nog een versnelling hoger: ze deden overnames en internationaliseerden. Grote banken heetten veiliger en efficiënter te zijn. “Flauwekul”, vindt Verheeke. “Kleine banken als VDK schuwen de risico’s en gaan spaarzamer met de middelen om. Ik heb het gevoel dat men in de Dexia-groep te veel focuste op het groot geld verdienen.”
Patrick Claerhout
Lees het volledige interview met Frans Verheeke in Trends van deze week.
