De enige voetbal-vereniging van ons land krijgt eind dit jaar een andere voorzitter. Frans Schotte ruilt het voorzitterschap van Cercle Brugge voor dat van de Gezinsbond.
Honderdvijfentwintig redenen somden experts op om Frans Schotte te doen afzien van de buy-out van Standaard Boekhandel in 1990, het bedrijf dat hij sinds 1984 leidt. In 2012 zijn er 143 vestigingen van de winkelketen. Dat is goed voor meer dan de helft van het aantal boekenwinkels in Vlaanderen. Een zijsprong naar Nederland liep desastreus af, een van de weinige mislukkingen op Schottes palmares.
Cercle Brugge kan niet bogen op hetzelfde marktleiderschap in het Belgisch voetbal. Voor Schotte betekent groen-zwart in de eerste plaats supporter zijn. “Ik kom graag in contact met de gewone man. Dat gebeurt in het stadion, maar ook bij ons in het magazijn. Dat zijn volwassen mensen die recht hebben op een eerlijk verhaal over waar we staan, waar we naartoe gaan en hun rol in het geheel. Ik wil me niet onbereikbaar maken. Ook niet voor journalisten.”
Volgens een intimus is het voetbal “de jongen in de manager Schotte” die bovenkomt. Maar voor en na de wedstrijd regeert de nuchterheid van de West-Vlaamse zakenman over de vereniging. Die aanpak zorgde er mee voor dat de met schulden beladen tweedeklasser een degelijke eersteklasser is sinds hij in 2002 voorzitter werd. De club heeft zijn plaats onder de zon verworven. Niet evident, met het ambitieuze Club Brugge als buur. Hoedanook is het een mooie erfenis voor zijn gedoodverfde opvolger, ondervoorzitter Paul Vanhaecke.
Drie opties
“Ik heb altijd gedaan wat ik dacht dat juist was”, vat Schotte zijn carrière samen. Dat juist slaat op het ethische, maar ook op de ondernemersvisie. En het brengt hem er nu toe om naar de Gezinsbond te trekken. “Ik kon eigenlijk drie dingen doen. Bestuursmandaten verzamelen in bedrijven, Cercle Brugge maar dan met meer aandacht voor Profliga en Voetbalbond of in de sociale sector.”
De eerste optie sloot hij uit omdat hij geen zin had om bestuurder te worden bij een concurrerend bedrijf – Schotte is bestuurder bij Standaard Boekhandel, de keten van modeaccessoires Veritas en het farmaceutisch bedrijf Qualiphar – en het kost tijd om zich in te werken in een nieuwe sector. Meer wegen op het beleid bij de Voetbalbond staat haaks op zijn pleidooi voor meer onafhankelijken bij die organisatie.
Met de Gezinsbond maakt Schotte ook de cirkel rond. Ondanks aanvankelijk tegenpruttelen van zijn vader, die als technisch leraar ook voor zijn zoon een carrière in het onderwijs zag, trok de West-Vlaming het bedrijfsleven in. Al koos hij met gezinssociologie aan de KU Leuven niet meteen de meest economische richting. “Ik wilde zaken leren die nuttig waren, maar waar ik later de tijd niet voor zou hebben om me erin te verdiepen. Fenomenen als de werking van de maatschappij, en van een gezin, werksituatie, vrije tijd, enzovoort.”
Geen jobhopper
Een echte jobhopper mag je Schotte niet noemen. Zes jaar bij het metaalconstructiebedrijf VDK (Van de Kerkhove), drie jaar bij uitgeverij Roularta, als personeelsdirecteur en later directeur van de Streekkrant. Na nog een jaartje als secretaris-generaal van het Textielpatroonsverbond meerde hij in 1984 aan bij Standaard Boekhandel en spijkerde hij zichzelf bij via een economische opleiding aan Insead in Fontainebleau.
Hij kocht zich in 1990 voor 15 procent in bij de boekenverkoper, maar toen zijn zoon Geert (ex-Aviapartner) zes jaar geleden werd binnengehaald om hem op te volgen, verkocht hij aan de Zuid-Nederlandse Uitgeverij, die nu de enige aandeelhouder is. “Nooit spijt van gehad. In het tweede kwartaal van 2012 volgt mijn zoon me op. Ik wou niet dat zijn fouten of successen gedeeltelijk het vermogen van zijn twee zussen zou beïnvloeden.”
De West-Vlaming wordt omschreven als uiterst professioneel, iemand die zeer goed weet wat hij wil, maar ook erg aangenaam is in de omgang. Een methodische werker ook. Getuige daarvan zijn plannen voor de Gezinsbond. “Ik wil eerst een visie, waar ik zo veel mogelijk mensen achter wil scharen. En dan zoek je daar de geëigende structuur voor en handel je ernaar.”
“Wij moeten doelstellingen hebben en die duidelijk communiceren, zodat de verschillende overheden die ook kennen en daarmee rekening houden. Er zijn steeds meer gezinnen die onder de armoedegrens leven, steeds meer autochtone en nieuwssamengestelde gezinnen. Hoe gaan we daar als maatschappij mee om? Voor veel van die problemen is er wel aandacht, maar versnipperd. De Gezinsbond kan een rol spelen om die inspanningen te combineren.”
Luc Huysmans
