Dominique Leroy (CEO Proximus): ‘Ik ben geen gemakkelijke baas’

Dominique Leroy loopt zich de benen vanonder het lijf. Trends mocht de CEO van Proximus een dag volgen. Een uitzonderlijke duik in het dagelijkse leven van de Franstalige Manager van het Jaar 2015. “Ik zou wat meer nee moeten zeggen.”

Lopen vormt voor Dominique Leroy, de CEO van Proximus en Manager van het Jaar 2015, een van de schaarse ontspanningsmomenten in haar drukke agenda. Het loopvirus kreeg haar tien jaar geleden te pakken. Ze neemt elk jaar deel aan de 20 km van Brussel (1.48 uur in 2015) en heeft intussen al twee marathons _ New York en Berlijn _ op haar actief. “Ik zou ook aan die van Chicago deelnemen, maar ik heb daarvan afgezien toen ik naar Belgacom overstapte”, zegt ze. Toch loopt ze nog 10 tot 20 kilometer per week. Twee keer per week last ze een trainingssessie in. “Ik heb dat nodig om mijn hoofd leeg te maken.” Sinds ze CEO is, is het wel moeilijker geworden de trainingssessies tussen twee afspraken in te passen.

8.30 uur. Eerste afspraak van de dag.

Dominique Leroy ontmoet Bruno van Pottelsberghe, de decaan van de Solvay Brussels School of Economics & Management. Hij vertrouwde haar eind 2013 het voorzitterschap van de International Advisory Board toe. Die adviesraad, samengesteld uit alumni van Solvay, geeft de handelshogeschool raad over haar positionering op de internationale markt. “Ik had ‘s morgens Dominique het voorzitterschap aangeboden en na de middag maakten de politici haar benoeming tot CEO van Proximus bekend”, herinnert Van Pottelsberghe zich. De eerste vrouwelijke CEO van een Bel-20-onderneming, het was een uitstekend visitekaartje voor Solvay, dat aanstuurt op een verjonging en vervrouwelijking van het kader. Leroy treedt binnenkort op in een promofilmpje voor haar oude faculteit. “Ik ben hier in eigen naam, niet in die van de onderneming”, benadrukt ze.

Ei zo na studeerde Leroy toegepaste wetenschappen, net als haar vader. Maar op het laatste moment veranderde ze van idee. “Daar zaten te veel nerds”, lacht ze. “Ik heb dan gekozen voor Solvay, waar ze er wat normaler uitzagen en het curriculum me vollediger leek.” Tijd voor een ommetje langs de Cercle Solvay is er niet. Tussen twee cursussen in en tijdens de lessen die haar minder interesseerden, legde de studente een kaartje in de Cercle. “Ik heb er goed leren whisten en geleerd behoorlijk wat te verstouwen.”

9.30 uur. Werken in de auto

“Rij maar cool, Didier.” De onverstoorbare chauffeur van Leroy leidt ons rustig door de stad tot aan de voet van de twee Proximus-torens in het midden van het Noordkwartier. Zoals zovele bedrijfsleiders maakt Leroy van de rit gebruik om zich te concentreren op haar dossiers.

Het is ook een goede gelegenheid om haar nieuwste gadget te tonen: een Samsung-smartwatch dat haar verwittigt als er nieuwe berichten binnenkomen. Leroy houdt zich aan een strikte e-maildiscipline. Tijdens vergaderingen weigert ze naar haar smartphone te kijken. Het intelligente horloge is een compromis: ze kan er vluchtig op zien of het binnenkomende bericht belangrijk is. Maar ze houdt er zich pas later mee bezig. De veiligheidsregels van de onderneming verbieden haar e-mails te lezen op haar horloge.

Leroy is hoe dan ook geen aanhanger van management by e-mail. “Als ik iets te zeggen heb aan een medewerker, pak ik de de telefoon op of ga ik hem opzoeken. Ik moet kunnen discussiëren om vooruit te komen.”

Haar smartphone trilt. “Een sms van mijn zoon. Het is belangrijk, het is altijd belangrijk…”, mompelt ze. “Hoe laat?…” Meer komen we niet te weten. Daar trekt Leroy de grens: haar gezin, de kinderen. De al te schaarse ogenblikken met haar zonen van 17 en 19 blijven privéterrein. Elke morgen ontbijt ze met haar jongste en ‘s avonds treft ze doorgaans haar oudste. “Het is essentieel die momenten te koesteren”, zegt ze.

Een kwartiertje met allebei, het is het onvermijdelijke gevolg van een overladen agenda. Toen men haar voorstelde CEO van Proximus te worden, trachtten de kinderen haar ervan af te houden. “Ze vinden dat mijn man (een zakenbankier, nvdr) en ik te veel werken”, legt de CEO uit. “Ik heb inderdaad veel werk, maar ik klaag niet. Je kunt geen onderneming met 14.000 werknemers en een omzet van 6 miljard euro leiden door twee uur per dag te werken.”

10 uur. Op kantoor

De lift suist naar de 26ste verdieping. Leroy heeft er een naar eigen zeggen “veel te groot” hoekkantoor met een panoramisch uitzicht over Brussel. Mail time. Terwijl ze op het scherm tuurt, levert Leroy commentaar op het nieuws van de dag. Er is sprake van een toenadering tussen Vodafone en Liberty Global. “Dat zou het begin kunnen zijn van de consolidatie in de telecomsector waarover al lang gesproken wordt”, oppert ze. “Het is een onderwerp dat ook Proximus aanbelangt. We hebben een partnershipakkoord met Vodafone.”

10.30 u. Paritair comité

Het gaat richting raadszaal op de 27ste verdieping voor het laatste paritair comité van het jaar. De voorzitter van de raad van bestuur, Stefaan De Clerck, ontvangt ons joviaal. Tegenover elkaar zitten de vakbondsdelegatie en de vertegenwoordigers van de onderneming. Ondanks de lopende discussie over de evolutie van de loonkosten in de onderneming, verloopt de confrontatie in een gemoedelijke sfeer. Een vakbondsafgevaardigde neemt zelfs het woord om de directie te bedanken voor de wijze waarop ze de episode van het terreurniveau 4 in Brussel heeft aangepakt. “Wat toen voor het personeel gedaan werd, was perfect. Als het positief is, mag het ook gezegd worden”, benadrukt hij.

11.30 u. Dagplanning overlopen

Tijd voor een verplicht bezoekje aan Leroy’s assistente Pernelle Falck om de dagplanning te overlopen, die elk moment kan veranderen. Falck en Leroy vormen een goed geolied team. “Ze is zeer efficiënt en ze kent me goed. Ze beheert mijn agenda en dat is een moeilijke taak die heel wat zaken omvat”, merkt de CEO op.

Omdat er nog wat tijd rest voor de volgende vergadering, heeft Leroy een korte tête-à-tête met directeur strategie Vincent Licoppe. Leroy maakt grapjes over haar jongste onderscheiding: ze heeft zopas de Leadership Prize 2015 gekregen van de Harvard Club of Belgium, de Belgische alumni van de befaamde Amerikaanse universiteit. “Nee, ik heb nooit een voet in Harvard gezet”, lacht ze. “Maar ik ben zeer vereerd, zeker als ik naar de erelijst kijk.” Onder anderen Frans Van Daele, Jef Colruyt en Herman Van Rompuy gingen haar voor.

Haar nominatie voor de titel van Manager van het Jaar 2015, uitgereikt door Trends-Tendances, nam ze zeer ter harte. Ze aarzelde niet om campagne te voeren op de sociale media om het personeel te mobiliseren en het aan te zetten om haar kandidatuur te steunen. Leroy ziet het als een van haar opdrachten een gevoel van samenhorigheid aan te kweken bij het personeel en een zekere trots om voor de operator te werken. “De CEO moet de onderneming een visie bezorgen. Maar een van de belangrijkste taken is ook obstakels weg te nemen, zodat de werknemers beter samenwerken.”

Sinds ze aantrad aan het hoofd van de operator, heeft ze ervoor gekozen op het voorplan te treden en het merk Proximus te belichamen. “Ik word herkend als ik boodschappen doe, ze noemen me ‘mevrouw Proximus’. Dat doet bizar aan en het brengt mijn kinderen een beetje in verlegenheid.” In zoverre zelfs dat ze haar vragen hen op vijftig meter van hun hockeyclub of scoutslokaal af te zetten. “Geen enkel kind wil bekeken worden als ‘de zoon van’. Ik tracht dat te respecteren, ook al is het niet makkelijk. Het schept hoe dan ook een afstand.”

12.30 uur. Vergaderen

Voor een bezoekje aan de cafetaria op het gelijkvloers is er geen tijd. De volgende afspraak, met de directeur strategie, biedt de gelegenheid om snel een quinoaslaatje naar binnen te werken. “Dominique heeft aandacht voor alles”, zegt Vincent Licoppe. “Ze registreert, ze luistert. En ze neemt onze suggesties over, of althans een deel ervan. Ze is erg veeleisend, maar dat past ze in de eerste plaats op zichzelf toe.” “Ik ben geen gemakkelijke baas”, bevestigt Leroy.

14 uur. Nog vergaderen

Vergadering met het koppensnellersbureau Eric Salmon & Partners. Er moet een opvolger worden gezocht voor hr-directeur Michel Georgis, die in de loop van 2016 met pensioen gaat. “Het is een mooie job”, fluistert Georgis met een lachje. De hr-directeur maakt zich geen zorgen: er zullen genoeg kandidaten zijn om hem op te volgen.

William Mosseray van Eric Salmon wijst op een mogelijk obstakel: de vergoeding. De verloning van de CEO en de leden van het directiecomité van overheidsondernemingen, zoals Proximus er een is, is geplafonneerd. De headhunter sluit niet uit dat dat een probleem vormt voor sommige kandidaten. Maar dat schrikt Leroy niet af: “Het is aan ons hen ervan te overtuigen dat ze in een superbedrijf komen werken.”

15 uur. En nog meer vergaderen

Rond de gigantische ronde tafel in het lokaal naast het kantoor van Leroy volgen de vergaderingen elkaar op. Dit keer zijn ook de zwaargewichten van de onderneming aanwezig: financieel directeur Sandrine Dufour, de baas van de afdeling ondernemingen Bart Van Den Meersche en hr-directeur Michel Georgis. Wat beschroomd gelach, een gemaakte conversatie die zich ontspint… De echte discussie zal pas beginnen als wij aan de andere kant van de deur staan.

16 uur. Identiteit bewaken

“U gaat dat meteen rechtzetten”, klinkt het op een toon die geen tegenspraak duldt. Tijdens de presentatie van een nieuw statistisch instrument door drie van haar medewerkers heeft de CEO van Proximus een achterhaalde verwijzing naar Belgacom ontdekt, de oude naam van de onderneming. “Ik ben daar nogal gevoelig voor”, geeft Leroy toe.

De wijziging van de naam en de visuele identiteit was een van haar belangrijkste initiatieven sinds ze aan het hoofd van de onderneming staat. Het is een immense taak Belgacom te doen vergeten, met zijn te veel aan België gehechte model en zijn aan het openbare aandeelhouderschap gebonden institutionele kantje. En het is nog niet gedaan. Die ochtend nog heeft de decaan van Solvay Leroy eraan herinnerd dat Belgacom deelgenomen heeft aan de financiering van lokalen van de faculteit. De oude naam prijkt nog altijd op de gevel van het gebouw aan de Franklin Rooseveltlaan. Kan daar iets aan gedaan worden, vraagt Leroy zich af. “Tenzij ik er met een hamer en beitel op af ga, denk ik dat het zo zal blijven”, grapt de verantwoordelijke voor de rebranding.

17 uur. Bij de koning

Na een snelle omweg in het centrum van de stad om Leroy’s echtgenoot op te pikken, zet haar chauffeur koers naar het koninklijk paleis. Het echtpaar staat op de lijst van zowat 600 genodigden voor het traditionele kerstconcert. Voor Leroy begint de partituur pas echt op de receptie achteraf. Daar worden de informele contacten gelegd met de koninklijke genodigden. Vier avonden per week is Leroy officieel op representatie. “Ik moet misschien wat afremmen, ook eens nee kunnen zeggen”, merkt ze zonder al te veel overtuiging op.

Op haar niveau is netwerken een fundamenteel deel van de job. De bedrijfsleidster kende de ondernemingswereld al, de politiek leerde ze kennen. Ze heeft weliswaar haar bedenkingen bij de Belgische institutionele loodgieterij, maar ze lijkt niettemin een zekere bewondering te koesteren voor de mannen en vrouwen in de politiek. Zou een omschakeling haar kunnen interesseren? “Zeg nooit nooit, maar ik verkies mijn rol als CEO. Dat past me beter. Je kan er makkelijker en directer beslissingen nemen en vooruitgang boeken.”

Leroy neemt plaats op de eerste rij, slechts een paar stoelen verwijderd van de koning en zijn familie, die ononderbroken onder vuur genomen worden door de fotografen. “Gewoonlijk, als de ministers en het hele protocol er zijn, zit ik veel verder”, merkt ze bijna verlegen op.

Het concert begint. In een stijl die radicaal verschilt van de festivals die de CEO gewoonlijk aandoet: Rock Werchter, Les Ardentes, Les Francofolies de Spa enzovoort. “Vorig jaar waren we met vrienden op Tomorrowland. Ik hou erg veel van David Guetta. Dit jaar ga ik terug.”