‘Ik dacht dat ik die burn-out wel even kon fiksen’

” Waar staan we? Een langgerekte ochtend in het weekend is het ideale moment om alles even te overzien en een antwoord op die vraag te vinden. Soms ook letterlijk ( lacht). Dan trek ik de tuin in, ruim ik binnen wat op, lummel ik wat rond om de chaos van de week te laten neerdwarrelen.

“Dat heb ik wel moeten leren. Misschien is het mee in mijn opvoeding geslopen, of had ik het mezelf aangepraat, maar lummelen was lange tijd geen optie voor mij. Ik had altijd het gevoel dat anderen veel meer uren in een dag hadden dan ik. Hoe slaagden zij er toch in te werken, te sporten, te eten, te slapen en nog veel meer, terwijl ze elke dag met evenveel tijd begonnen als ik? Het gaf me het gevoel dat ik de hele tijd bezig moest zijn om hetzelfde te kunnen bereiken als zij. Het zorgde er ook voor dat ik op een bepaald moment echt alles tijdsefficiënt en volgens een strakke planning organiseerde. Tot de uitstapjes met de kinderen toe.

“Daardoor ben ik tegen mijn limieten aangelopen. In 2015 kreeg ik een burn-out. Ik heb me daar hard tegen verzet. Ik wilde niet aanvaarden dat ik, die altijd zo actief was en zo graag werkte, thuis moest blijven. Ik dacht dat ik die burn-out wel even kon fiksen, zodat alles snel weer in orde was. Maar mijn lijf was op.”

Milder voor jezelf

“Intussen heb ik geleerd dat ik vooral moet vertragen. Ook dat mag je letterlijk en figuurlijk nemen. Nu praat en beweeg ik al wat trager, maar tot voor kort had ik een heel snelle ademhaling en liep ik overal naartoe. Zoiets verander je niet van vandaag op morgen. Je kunt alleen maar terugblikken en merken dat je op zeker moment de zaken anders doet, door het lang genoeg vol te houden. Dat je milder bent geworden voor jezelf.

“Al moet ik nog altijd tegen mezelf zeggen dat ik niet alle tijd efficiënt moet gebruiken. Niet alleen je lijf, maar ook je brein heeft soms rust nodig. Daarom probeer ik me nu telkens maar op één taak te concentreren. Als ik een klusje in huis doe, luister ik bijvoorbeeld niet langer tegelijkertijd nog naar een podcast. Dat deed ik vroeger wel, in een poging de tijd toch interessanter in te vullen. Nu weet ik: alleen deze taak uitvoeren of gewoon even wandelen, zonder meer, kan ook heel ontspannend zijn. Het geeft je ook de kans om de zaken te overdenken. Zodat niet alleen in je huishouden, maar ook in je hoofd het stof kan neerdwarrelen.”

Elke keer beter

“Je kunt jezelf natuurlijk niet helemaal veranderen, maar je leert wel stilaan hoe je in elkaar zit. Ik besef nu nog veel beter dat ik iemand ben die de lat gigantisch hoog legt en heel hoge verwachtingen heeft. Dat is nog altijd zo, maar niet langer op alle fronten. Anders word je toch alleen maar teleurgesteld. Ik probeer sommige zaken nu minder te sturen en meer in de verwondering te staan.

“Het gaat dus eigenlijk over het stellen van prioriteiten, maar als je dat zo zegt, lijkt het alsof je dat poneert zoals een management- of zelfhulpboek. Volgens die boeken weten goede managers hun prioriteiten heel goed te kiezen. Wat ze er nooit bij vertellen, is hoe je die prioriteiten stelt. Er zijn zo veel facetten in een leven.

“Laat het los: dat is nog zo’n oneliner waarmee je om de oren wordt geslagen. Terwijl er zo veel zaken zijn die je helemaal niet zomaar kunt loslaten. Voor mij betekent het vandaag vooral dat ik minder gewicht hang aan iets dat eens niet lukt. Of dat ik de zaken waaraan ik niets kan veranderen, laat voor wat ze zijn. Dat lukt elke keer een kleine beetje beter. Mooi is dat.”