De auteur is hoofddocent aan de Universiteit Gent en partner van de Vlerick Leuven Gent Management School
Reacties: marc.buelens@trends.be
In een column is de schrijver vaak emotioneel sterk aanwezig. Mensen lezen blijkbaar graag over de emotionele worstelingen van een columnist met het leven.
Neem de prachtige columns van Jacqueline Goossens over New York. Die columns handelen uiteraard steeds over New York, maar minstens evenzeer over Jacqueline Goossens zelf. Trends-columns worden echter vooral door mannen geschreven en zijn daardoor ook wat afstandelijker. Ze dienen niet als allerindividueelste expressie van een allerindividueelste emotie. Toch heb ik nu besloten op deze regel een uitzondering te maken. Ik ga me outen.
Ik ben namelijk zwaar verslaafd. Verslaafd aan wat waarschijnlijk de duurste consumentgerichte vloeistof ter wereld is. Ik heb vorige week weer twee flacons gekocht. En ze kostten voor 17 milliliter slechts 30 euro het stuk. We spreken dus over een vloeistof van zo’n 1750 euro per liter.
Een Romanée Conti 1997 betaal je 1356 euro. Ik weet het, op sommige luchthavens vind je cognacs die 1000 euro per liter benaderen. En als je goed uitkijkt, zal je ook wel een parfum vinden dat je 1250 euro per liter betaalt. Maar dit soort peperdure vloeistoffen, in de prachtigste flacons, dat is duidelijk voor de happy few, de rijken der aarde, de gelukte entrepreneurs, de topvoetballers en charmezangers.
Als je aan alcohol verslaafd bent, begin je steeds goedkoper te drinken, om toch maar je shots te hebben. Maar bij mij is het veel erger. Ik ben begonnen met het goedkopere spul (het zwarte), en nu MOET ik ook het duurdere hebben, het driekleurige. En ik ben bovendien verslaafd aan een welbepaald merk. De flacon draagt, net zoals bij de wijn, een ‘millésime’. In mijn geval is dat de reeks 56-57-58. De vloeistof is zo exclusief en peperduur dat ze alleen te krijgen is in verpakkingen van milliliter. Soms 17 ml, soms 25ml; voor de zwaarverslaafden is het spul blijkbaar ook op de witte markt te koop in flacons van 34 ml. De prijs schommelt wat. Meestal tussen 800 euro voor het zwarte spul en 2000 euro per liter voor het driekleurige.
De verkoop is nochtans zeer laagdrempelig. In elke grote supermarkt vrij te koop voor alle leeftijden. Daarnaast in honderden gespecialiseerde winkels, waar tienduizenden gewone gebruikers en heavy users (zoals ik) hun vloeistof komen halen. De mijne draagt ook technische nummers als hp c6657ae, komt in een prachtige flacon die in vergelijkende tests geprezen wordt voor het feit dat je er gratis ook een nieuwe printerkop bij krijgt. Dit vermijdt dat je in tijden van zeer hoge nood en weinig rooskleurige financiële toestand zelf een oude flacon zou gaan bijtanken met minderwaardig zelf versneden spul.
De overheid neemt bij die verslaving, net zoals bij verslaving aan nicotine, alcohol en loterijen, weer een zeer dubbelzinnige houding aan. Kosten gemaakt om die verslaving te consumeren, zijn bijvoorbeeld voor bedrijven probleemloos fiscaal aftrekbaar. Het is nochtans een consumptiegoed in de zuivere betekenis van het woord: je koopt een inkcartridge en er staat duidelijk vermeld: voor eenmalig gebruik (in het Frans is het nog duidelijker: conçu pour être utilisé une seule fois). De vloeistofontwerpers van HP hebben die Druckpatrone echt ontworpen als een soort heroïneshot. Druckpatrone is overigens een prachtig Duits woord. Op mijn verpakking staan de drie landstalen en geen woord Engels; de software van mijn computer verstaat alleen Engels, verbaast het u dan nog dat de Europeanen neen stemmen tegen een grondwet?
Heroïne is verboden, eenarmige bandieten zijn zwaar gereglementeerd, voor cognac betaal je een waanzinnige hoeveelheid accijnzen. En wat doet de overheid hier? Niets! Want dat HP hier een verslaving creëert, is toch wel overduidelijk. Als je een nieuwe printer gaat kopen – en een instapmodel heb je tegenwoordig als snel voor minder dan 100 euro – dan krijg je daar onmiddellijk twee flacons van het gevaarlijk verslavende goedje gratis bij. Een kleine rekensom leert dat we niet meer veraf zijn van het moment: gratis printer, u betaalt de eerste keer gewoon twee cartridges. Soms zijn die startflacons maar half gevuld. Echte ‘Las Vegas’-praktijken. Koppelverkoop!
Op die manier worden brave, eenvoudige lui in de verslaving gelokt. Oma’s die foto’s van hun kleinkinderen willen printen omdat ze van opa een digitaal fototoestel (van HP?) cadeau hebben gekregen, jonge studenten die een verzorgde paper moeten printen voor hun docent management, ambi- tieuze Trends-columnisten die over hun jeugdtrauma’s met inflatie moeten schrijven en uiteraard het nog eens grondig ‘op papier’ willen nalezen.
Kortom, terwijl de regering zich bezighoudt met nachtlawaai, Brussel-Halle-Vilvoorde, langdurige werkloosheid en bestrijding van het terrorisme, is ze blind voor het feit dat zich onder haar ogen een nooit gezien drama voltrekt: honderdduizenden die zwaar verslaafd zijn aan een hemeltergend dure vloeistof. En het proces voltrekt zich razendsnel.
Deze column is dan ook een oproep tot het oprichten van AIA: de Anonieme Inkcartridge Association. Ik wil er dolgraag erevoorzitter van zijn. Ik ben zeker dat zowel Brother, Canon, Epson en Lexmark, de club zullen sponsoren. HP wordt ongetwijfeld hoofdsponsor. Als erevoorzitter wil ik uiteraard de club volmondig steunen. Maar mijn verslaving wil ik niet echt opgeven. Anders zit ik weer aan de drank.
Marc Buelens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier