“De omgeving waarin je bent opgevoed, maakt je als mens. Ik ben opgegroeid in een restaurant. De scheiding tussen werk en privé was er bijna onbestaande. Een eetkamer hadden we niet, we aten in het restaurant. En mijn ouders werkten ‘s avonds, op de momenten dat wij thuis waren. Bij hen heb ik kunnen zien wat de voordelen zijn als je professionele en je privéleven door elkaar lopen, en wat de uitdagingen zijn. Wat ik daaruit heb geleerd, probeer ik nu nog altijd toe te passen. Ik creëer al mijn hele carrière een zekere afstand tussen mijn werk en mijn familie. De zorgen of de uitdagingen van op kantoor, daar hoeven mijn echtgenote en kinderen niet mee te kampen. Het omgekeerde geldt ook: krijgt je familie een uitdaging te verwerken, dan mag zoiets zich niet weerspiegelen op je werknemers.
“Het gaat er dus om die twee omgevingen uit elkaar te houden en je daar als persoon toch makkelijk tussen te bewegen. In onze restaurants wordt zeven dagen per week gewerkt, in sommige gevallen zelfs vierentwintig uur per dag. Dat vraagt ook van mij een bepaalde beschikbaarheid.”
Open geest
“Als je er dan niet voor zorgt dat je medewerkers autonoom kunnen werken, bellen ze je de hele tijd op en kun je nooit even tijd nemen voor jezelf. Het is een moeilijk evenwicht, want als je werknemers bang zijn om je te bellen, heb je ook een probleem. Daarom moeten je mensen weten dat ze zelf beslissingen mogen nemen, maar dat ze bij jou terechtkunnen om raad te vragen wanneer het echt nodig is. In het begin belden mensen me nog met de vraag om problemen voor hen op te lossen. Nu bellen ze me om een mogelijke oplossing voor te leggen en mijn akkoord te vragen.
“Of ze bellen me helemaal niet. Zo ging het toen ik enkele jaren geleden een sabbatical van twee maanden nam. Iedereen die tien jaar bij McDonald’s werkt, heeft recht op twee maanden betaalde vakantie. Zodat je even van perspectief kunt veranderen, en kunt terugkeren met een open geest. De regel is dat je tijdens die periode ook je telefoon en je laptop op je bureau laat liggen. Ik had met de collega die mijn dossiers tijdens die maanden opvolgde wel afgesproken dat hij mijn echtgenote kon bellen als er echt iets was. Toen ik na een maand nog niets had gehoord, heb ik toch maar even zelf contact opgenomen ( lacht). Bleek dat er over helemaal niets hoefde te worden overlegd.”
Kopje-onder gaan
“Als algemeen directeur was ik dus perfect twee maanden misbaar. Mijn collega’s uit andere bedrijven verklaarden me vooraf voor gek toen ze hoorden dat ik zo lang door Zuidoost-Azië, Australië en Nieuw-Zeeland zou reizen. Ze dachten dat het bedrijf kopje-onder zou gaan. Achteraf vonden ze het wel inspirerend dat je als bedrijf zo’n sabbatical durft en kunt invoeren. De CEO is tenslotte niet de belangrijkste persoon van een bedrijf, zeker niet als hij zijn werk goed doet.
“Ik hoef gelukkig niet altijd zover te gaan om even tot rust te komen. In de winter zit ik net zo graag bij de open haard. Om een boek te lezen, of gewoon wat te reflecteren terwijl ik naar het vuur kijk. Of ga ik samen met mijn echtgenote en de hond wandelen in het Pajottenland, waar ik woon. Ook als het sneeuwt, ook als het regent. Dat maakt het soms zelfs nog gezelliger. Als de sneeuw het geluid dempt en je enkel nog het kraken onder je schoenen hoort, wordt de sfeer nog geruststellender. En zelfs een regenachtige dag kan mooi zijn. Je moet er maar eens op letten. Zeker als er geen wind is en je de regen recht naar beneden ziet vallen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier