Honda VFR800 en Yamaha TDM900

Twee uitersten in het toersegment.

H onda bracht in het midden van de jaren tachtig de VFR750 uit, een viercilinder in V-opstelling. Aanvankelijk werd de machine gezien als een supersportmotor. In de loop der jaren evenwel – met het vergroten van de cilinderinhoud en de komst van de compromisloze supersportmotoren – werd de VFR geleidelijk aan beschouwd als een toermachine. U zit er immers comfortabel op en er is genoeg vermogen aanwezig om met veel bagage of een passagier over de wegen te zoeven.

Voor het modeljaar 2002 nam Honda de VFR grondig onder handen. Het meest opvallende is het nieuwe, strakke design. De uitlaten komen nu onder het zadel uit. Maar de grootste verandering zit in het viercilinderblok: Honda heeft de motor uitgerust met het zogenaamde V-TEC-systeem (wat staat voor Variable valve Timing and lift Electronical Control). Tot 6800 toeren per minuut gebeurt de vulling van de cilinders via twee kleppen (een inlaat- en een uitlaatklep). Dat moet méér kracht geven bij lagere toerentallen. Komt de motor boven de 6800 toeren per minuut, dan worden ook de tweede inlaat- en uitlaatklep ingeschakeld. Dat zorgt voor een hoog topvermogen. De VFR is een ‘wauw’-motorfiets: al na een paar meter lijkt het net of u er al jaren mee rijdt, zo vertrouwenwekkend is hij. Hij ligt goed op de weg, gaat flitsend door de file, heeft veel koppel. Met andere woorden: een dijk van een motorfiets.

Toen we de VFR aan het uittesten waren, konden we ook met de vernieuwde Yamaha TDM900 rijden. Het gaat om een totaal andere motorfiets: de TDM – aangedreven door een parallelle twin – gaat inmiddels al zijn elfde jaar in. In vergelijking met vorig jaar heeft de TDM 50 cc méér gekregen. Dat betekent: meer koppel en een iets hoger vermogen. De versnellingsbak telt nu zes in plaats van vijf versnellingen en de TDM is voortaan uitgerust met een elektronische benzine-inspuiting.

Bij deze motor zit u veel meer rechtop en het stuur staat ook hoger dan dat van de Honda. De Yamaha ligt stabiel op de weg, gaat strak door de bochten, maar heeft een wat harde vering. U zit heel relaxed op de Yamaha, hebt het gevoel dat u uren kunt doorrijden en dat u met deze motor de hele wereld aan kunt. Vergeleken met Honda’s VFR zijn de prestaties wat minder, maar daar staat tegenover dat u met de Yamaha wat meer ontspannen kunt rijden. De VFR nodigt immers uit tot sportief tot zeer sportief rijgedrag. Dat is leuk, maar ook erg inspannend.

De hamvraag is: welk type is nu ideaal voor het maken van een grote reis? De meer racy VFR of de wat meer relaxed TDM? Ik denk toch de TDM.

Ad van Poppel [{ssquf}]