Het zinnelijkheidspaleis van Kenzo

Een wereld waar je champagne drinkt, languit liggend onder de virtuele takken van een bloeiende kersenboom: dat is het ware geluk volgens de estheet Kenzo. In zijn nieuwe Parijse stek laat de ontwerper wasems van die hedonistische geestesgesteldheid doorsijpelen.

Van ver ziet het gebouw eruit als een strijkijzer. Het lijkt wat op de flat iron, de befaamde New Yorkse wolkenkrabber. Maar het nieuwe pand van Kenzo staat wel degelijk in Parijs. En door zijn uitzonderlijke ligging – precies op de as van de Pont-Neuf, de oudste brug van de Franse hoofdstad – maakt het meteen duidelijk waar het zich geografisch thuis voelt.

Sinds vorige zomer herbergt de ‘shop’ een ware tempel van welbehagen. Boetieks en een ontspanningsruimte, twee restaurants en een Séphora-multimerkenparfumerie laten er toe om traploos van de ene verstrooiing naar de andere te zappen. Het hoeft nauwelijks te verwonderen dat dit nieuwe concept precies in het hartje van de lichtstad ontluikt. De Japanse ontwerper (die officieel met pensioen ging in 1999) en Frankrijk hebben immers al langer iets met elkaar. In 1964 – hij was toen amper 24 – maakte Kenzo Takada de overtocht van Japan naar Marseille en trok vandaar naar Parijs. Daar opende hij zes jaar later zijn eerste zaak aan de rue Vivienne.

Vandaag zegt hij nog dat hij het jammer vindt dat hij niet in Frankrijk werd geboren en dat hij de taal van Molière niet beter beheerst. Een meer prozaïsche verklaring voor de keuze van Parijs dient evenwel te worden gezocht bij LVMH ( Louis Vuitton Moët Hennessy), eigenaar van het Kenzo-label. Deze wereldleider van de luxe realiseert immers bijna 40 % van zijn Europese omzet in mode en lederwaren binnen de Franse zeshoek.

Gelijkvloers tot vier: confectie en de Bull

Van de acht pas gerenoveerde niveaus aan de rue Pont-Neuf worden er vier ingenomen door confectie. Op het gelijkvloers werden de accessoires en de prêt-à-porter voor dames samengebracht op een fraaie, lichtgeel betegelde ruimte van 160 vierkante meter. Tussen de uitstalkasten in exotisch hout en rode lak en de reusachtige klaproos die zich om de trap wentelt, zullen de Kenzo-getrouwen allicht de naturalistische en poëtische inspiratie van de ontwerper herkennen. De eerste en tweede verdieping zijn gewijd aan de jeans- en junglelijnen en aan de kinderkleding, en de derde aan de mannencollecties.

Absolute eyecatcher in het pand is echter Kenzo’s versie van het welbehagen op de vierde verdieping: de ontspanningsruimte Bulle. Ze draagt de handtekening van architect EmmannuelleDuplay, een vrij onbekende naam in het Parijse designermilieu. Haar creatie is even rustgevend als hedendaags. Er werd uiteraard een beroep gedaan op hout, een materiaal dat hoe dan ook onontbeerlijk is voor het scheppen van een ontspanningsruimte, maar dat gebeurde op een uiterst sobere wijze. Op een toonbank in ebbenhout bij de ingang na, was het vooral in kunsthars, plexiglas en plastic dat ze inspiratie vond. Die zogenaamd technologische bekleding wordt gekoppeld aan motieven waarin gebogen lijnen domineren. In navolging van de grote grafische trends van de jongste jaren, lijkt elke hoek aan de meubels wel weggegomd om plaats te maken voor een ongevaarlijke ronding.

Om in de Bulle te komen, moet u door een asymmetrische sluis passeren die iets boven de vloer werd gemonteerd zodat een lichte indruk van gewichtloosheid ontstaat. Dat principe wordt enkele meters verder herhaald in de ‘gevoelsruimte’: een poezelige toonruimte die halverwege tussen de vloer en het plafond zo discreet mogelijk werd opgehangen aan stalen draden. Op de vloer ligt een Flocatis-tapijt dat met zijn rinse tinten op grappige wijze herinnert aan de gloriejaren van de pop. In dat schrijn, dat nauwelijks open staat om het verlangen nog iets meer te scherpen, liggen een aantal antistressproducten, gaande van een badsjaal tot een ‘huidplumeau’ en een ‘huiverding’, een soort van spin met zachte metalen pootjes die de zenuwuiteinden van de huid moeten prikkelen.

De ‘verzorgingsruimte’ die zich aan het uiteinde van de Bulle bevindt, biedt de gelegenheid om de verzorgingslijn van het huis ( Kenzok) te kopen. Aan de ingang staan monolithische wandkasten opgesteld die de klant het volledige gamma van parfums in herinnering moeten brengen. De kers op dit welbehagenprogramma wordt evenwel gevormd door de twee massagebubbels die aan het einde van de rondgang het nec plus ultra van cool vertegenwoordigen. De eerste bubbel herbergt onder zijn lange plastic haren een schrijn in mozaïek met een felgele dominant die tijdens deze winterperiode zonder enige twijfel een weldoende energetische werking uitstraalt. De tweede bubbel, waarin meer hout werd verwerkt, baadt in een paarse schijn, terwijl intussen op de binnenwanden abstracte beelden in elkaar overvloeien.

Vijf en zes: de Kong van Starck

Hoewel ze door de couturier zelf niet werden gesuperviseerd, vormen de twee bovenverdiepingen toch een perfect verlengstuk van de principes van meervoudig en modieus genot, eigen aan de Kenzo-ruimte. Het restaurant Kong, uitgetekend door PhilippeStarck, drukt onomwonden modernisme uit. De centrale as van deze nieuwe place to be is geïnspireerd op beelden uit het hedendaagse Japan.

Aan de muren noden plasmaschermen tot interactief contact. In de Kong kunnen de klanten stemmen op de remix die hun voorkeur wegdraagt onder een exclusieve selectie van nummers die werden uitgekozen door BéatriceArdisson. De echtgenote van de beroemde presentator en producent deed zich al opmerken met verschillende compilaties onder de titel ‘Paris Dernière’, waarin ze herwerkte versies van rockklassiekers brengt.

Terwijl de Bulle al niet geheel van humor gespeend is, houdt ook de Kong eraan om uit te pakken met een zekere spot. De frambooskleurige piano of de mengtafel die werd ingebouwd in een Louis-XV-meubel trekken onveranderlijk de aandacht. Aan de ingang vormt een stijlfauteuil waarin de voornaam van de ontwerper in strasletters staat gegraveerd het duidelijke bewijs van de voorliefde van de onderneming voor kitsch. Een andere fauteuil, die symmetrisch staat opgesteld ten opzichte van de eerste, werd voorzien van de voornaam ‘Laurent’ in borduurwerk. Dat is meteen een knipoogje naar LaurentTaieb, initiatiefnemer en patron van het pand. Deze dertiger, een gewezen filmproducent, vestigde zijn reputatie als talentrijk ondernemer toen hij vier jaar geleden de binnenhuisarchitecte AndréePutman kon overtuigen om de LôSushi te ontwerpen, een van de eerste stijlvolle sushibars van de Franse hoofdstad.

De kelder: Lô Sushi II van Putman

In de kelderverdieping van het Kenzo-gebouw recidiveert Laurent Taieb door de inrichting van het Japanse restaurant Lô Sushi II opnieuw toe te vertrouwen aan Andrée Putman. In tegenstelling tot hun voorgaande realisatie heeft het duo Putman-Taieb nu echter resoluut gekozen voor extreem modernisme. Lô Sushi II wordt gedomineerd door witte Corian – ‘gletsjerwit’ zeggen de ontwerpers, een materiaal met een unieke zachtheid dat werd ontwikkeld door de Amerikaanse onderneming Dupont de Nemours en dat tegenwoordig ten zeerste op prijs wordt gesteld door architecten. Het loodrecht binnenvallend licht, dat alleen door de wanden wordt gereflecteerd, dompelt de plek in een irreële helderheid. Er werd niets gedaan om de ogen van de wat kouwelijke verbruiker te sparen. De muurillustraties met polaire tinten die herinneren aan de zeeprenten van Hokusai, doen de temperatuur evenmin een graadje stijgen. Geobsedeerd door nieuwe technologie heeft Taieb alles opgesteld rond een conveyer (de lopende band waarop de sushi’s worden geplaatst en waarachter de koks hun bereidingskunsten vertonen). Al even opmerkelijk zijn de genummerde computerschermen. Elke klant kan zo op het net surfen of via het interne netwerk van de Lô Sushi II boodschapjes voor zijn buurman of buurvrouw intikken. Kwestie van de geest wat op te warmen.

Antoine Moreno

Boetieks en een ontspanningsruimte, twee restaurants en een Séphora-multimerkenparfumerie: bij Kenzo in Parijs kunt u traploos van de ene verstrooiing naar de andere zappen.

De kers op Kenzo’s welbehagenprogramma zijn de twee massagebubbels die aan het einde van de rondgang het nec plus ultra van cool vertegenwoordigen.