Het verschil tussen een lijf en een lijk

Een gezonde geest in een gezond lichaam. Elke klassiek gevormde bedrijfsleider is ermee grootgebracht. Ondanks het plotse overlijden van topmanagers als John Goossens, John Cordier, Aimé Desimpel en Paul Van Malderen zijn onze Vlaamse managers gezonder dan de gemiddelde arbeider. Dat heeft te maken met de grotere zorg die kaderleden spenderen aan hun lijf. De analogie met topsporters ligt voor de hand. Zijn die gezond? Natuurlijk, maar ze worden dan ook van dichterbij opgevolgd en medische begeleiding is al jaren het toverwoord bij profsporters.

De conditie van David Beckham is groot nieuws. Zozeer zelfs dat internationale televisiestations de intrede van de Engelse voetbalgod bij Real Madrid vierden met een live-uitzending van zijn medische check-up. Het glamourgehalte van managers mag dan misschien minder hoog liggen, eigenlijk zitten ze in hetzelfde schuitje. Er wordt veel van hen gevraagd, ze moeten in topconditie zijn. Als ze ziek zijn, vinden ze daarom alleen de beste zorg goed genoeg (zie blz. 40). Managers gaan op zoek naar de beste behandeling. In Seattle? Geen probleem. Get me on that plane.

België heeft een goed zorgsysteem, dat is algemeen bekend. Alleen vraagt iedereen zich af hoe de overheid de gezondheidszorg betaalbaar zal houden. Het leek een van de hete hangijzers voor de huidige regeringsonderhandeling, maar was het eerste thema waarover de groep excellenties het eens raakte.

Voor de financiering van de ziekteverzekering voorziet paars de komende regeerperiode een jaarlijkse groei van 4,5 % in het budget. Dat is meer dan de budgettaire groeinorm van 2,5 % tijdens de vorige regeringsperiode. Dat percentage ligt dichter in de buurt van de realiteit, met een vergrijzende bevolking en een steeds technischer (lees: duurdere) geneeskunde. Desondanks blijft het twijfelachtig of die groeinorm hoog genoeg zal zijn. Immers, alles kan beter. Managers willen de beste behandeling, ook al valt die niet onder de ziekteverzekering. Op zich is dat goed nieuws voor privé-verzekeraars. Voor hen is er ruimte zat naast de verplichte ziekteverzekering.

Het blijft echter wachten tot de politieke kaste de moed heeft te wijzen op de onbetaalbaarheid van het huidige systeem. Voorlopig blijft de plaat van de politici hangen op het deuntje van solidariteit. Gezondheidszorgen toegankelijk voor iedereen, en geen sprake van twee snelheden. Dat alles terwijl de hele sector de facto evolueert in de richting van een gemengd systeem, waarin elke privé-persoon een basispakket krijgt en zich aanvullend verzekert.

Roeland Byl