Herman Van Rompuy en Kathleen Cools schrijven naar elkaar

Twee erudiete geesten die naar elkaar schrijven, dat kan niet anders dan interessant zijn. De in boekvorm verschenen correspondentie tussen Europees president Herman Van Rompuy en ankervrouw van Terzake Kathleen Cools levert rustige en aangename lectuur, en zet aan tot nadenken. Helemaal anders dan de harde en vluchtige interviews in het televisieprogramma.

De politicus en schrijver Van Rompuy liet ons al in zijn ziel kijken. Wat hij vertelt, klinkt vertrouwder in de oren dan de brieven van de filosofe Cools. De titel van het boek en de lay-out van de cover zetten de lezer overigens op het verkeerde been. Het is niet de filosofe die schrijft over de politicus. Ze schrijft over zichzelf.

Het gaat, zeker voor een deel, over de wereld van iedereen. De wereld van geluk en onbehagen, van economie en rechtvaardigheid, van huwelijk en liefde, van normen en waarden, van vrouwen en mannen, van geloof en kerk, van ‘Vlaanderen, Brussel en Wallonië’ en ‘Europa en Identiteit’.

“Wat kan me overkomen tenzij wat onvermijdelijk is?” Het is vanrompuyaans ten voeten uit. Van Rompuy schrijft steeds meer aangetrokken te zijn door het goede en heeft het over ‘schijn’ en ‘zijn’ in de politiek. En in de journalistiek: “Voor de camera’s wordt de sympathieke journalist de grootinquisiteur.”

In ‘normen en waarden’ uit Cools haar twijfels over euthanasie bij kinderen. Ze becommentarieert de politieke crisis als volgt: “Voorlopig blijven we (…) zoekende mensen, in een zoekend land, met een identiteit die in beweging is. (…) Dramatisch hoeft het niet te zijn.”

In ‘Europa en Identiteit’ uit Van Rompuy zijn grote ergernis “dat tweehonderd jaar na de onafhankelijkheid (van België, nvdr) bepaalde politieke en andere elites niet in staat zijn behoorlijk Nederlands te begrijpen en/of te spreken”. De politicus gelooft niet in een ‘Verenigde Staten van Europa’.

Voor hem is het steeds minder waar dat vrouwen beter moeten zijn dan mannen om hetzelfde te bereiken. “Sommige vrouwen moeten integendeel professioneel soms minder bewijzen in het politieke bedrijf”, is voer voor controverse. Net zoals seksegenoten van Cools het niet in dank zullen aanvaarden wanneer ze schrijft: “Ik heb op redacties gewerkt met veel vrouwen en veel spanningen. Ik werk nu op een redactie met vooral mannen, en de sfeer was nooit zo goed.”

Hoe zou kerkganger Van Rompuy reageren op de pedofilieschandalen in de Kerk? “Het zal Roger Vangheluwe (de pedofiele ex-bisschop van Brugge, nvdr) niet zijn die me uit de Kerk zal jagen. (…) De band met de Kerk, zoals met God, is sterker dan mezelf.”

Cools, naar eigen zeggen een ‘vrome ongelovige’, vindt: “Net omdat er geen god bestaat, is het religieus gevoel iets dat je te allen tijde moet koesteren.”

Het slotwoord is voor Van Rompuy, “De kans dat je (Cools, nvdr) naar mijn begrafenis komt, is groot (vijftien jaar verschil). Ik zal ervoor zorgen dat het een ‘schone’ plechtigheid is.”

Kathleen Cools, In de wereld van Herman Van Rompuy, Borgerhoff & Lamberigts, 2010, 176 blz., 22,50 euro

boudewijn vanpeteghem