HARLEYS met retrogevoel

Ad Van Poppel medewerker Trends

medewerker Trends 28-06-2007, 00:00 Bijgewerkt op: 20-07-2022, 07:53

Een Harley-Davidson is op zich al redelijk retro. Maar met de Springer doet het merk er nog een schepje bovenop. Daarnaast is de Sportster die dit jaar een halve eeuw in het Harleygamma zit.

Praat over motoren en een groot deel van de goegemeente zal direct de link leggen met het Amerikaanse Harley-Davidson en het easy-rider gevoel. Komt een BV in de ‘boekskes’ aan bod en heeft hij of zij het over zijn of haar motor, je mag er bijna van uitgaan dat het om een Harley gaat. Het merk heeft een ijzersterk imago, zeker bij de niet-motorrijders. Motorrijders zelf zijn wat ambigu over Harley. Ze kijken er wellicht naar en dromen er misschien van, maar rijden ‘en masse’ op een motorfiets van een ander merk. De cijfers bewijzen dat. Nauwelijks 5 % van de nieuwe verkochte motoren komt van de andere kant van de oceaan. Tot en met mei werden er in ons land 652 nieuwe Harley’s ingeschreven op een totaal van 12.479 motorfietsen. Harley mag zich overigens wel verheugen in een groeiende populariteit bij de kopers. De totale markt in ons land groeide gedurende de eerste vijf maanden van het jaar met 11,85 %. Harley-Davidson maakte een sprong van 22,78 %.

Wat Harley-Davidson ook speciaal maakt, is het vasthouden aan het oerontwerp. Tijdens eerste jaren van de vorige eeuw maakte de fabriek eencilinders, maar in 1909 kwamen de eerste V-twins uit de productiehallen. Sindsdien staat H-D gelijk aan (zware) V-twins. Het design van de huidige modellen gaat terug naar de jaren zestig en zeventig. Buiten de nodige technische aanpassingen in de motor, is het niet noemenswaardig gewijzigd. Je weet met andere woorden waar je aan toe bent. Goed, in het begin van deze eeuw kwam Harley-Davidson wel met de V-Rod, een motorfiets die de niet-Harleyrijders en ook niet-motorrijders moest aanspreken. De V-Rod is anders, iets extremer in stijl en voorzien van een nieuw ontworpen motorblok (maar nog altijd een V-twin). De V-Rod kun je bijna beschouwen als een merk op zich, net zoals Buell (sportieve motorfietsen voorzien van een H-D-krachtbron). De bulk van de Harleys op de weg en in de showroom zijn ‘klassieke’ exemplaren. En in dat gamma is voor elke beurs een Harley. Het instapmodel is de Sportster XL883, die in de goedkoopste versie voor 7795 euro wordt verkocht. De duurste Harley is FLHTCU Ultra Classic Electra Glide (aan de typeaanduidingen van H-D is overigens geen touw vast te knopen): 24.995 euro. Wij reden met de XL 883 Sportster en de erg retroaandoende FLSTC Softail Springer Classic.

Instapmodel

De Sportster is het instapmodel. Een halve eeuw geleden kwam de eerste versie ervan op de markt. De Sportster is een basicmodel: een blok, een frame, tank, zadel en twee wielen. Elke opsmuk is het model vreemd. Dat was in 1957 zo en nu nog steeds. Met het model lonkte H-D in de jaren vijftig vooral naar de jongeren. De Sportster viel direct goed in de smaak: het eerste productiejaar was goed voor een vijfde van de totale productie.

Wie niet op de hoogte is van Harley-Davidson denkt bij het horen van de naam Sportster aan een sportieve motorfiets, zo een met een racy look waarmee je een adrenalinestoot krijgt als je in de Ardennen bochtjes pikt. Dat is de Sportster dus niet. In het Amerika van de jaren 50 was de motor, naar lokale normen, wel sportief: je kon er mee op de weg en in het terrein rijden. Het terrein was dan gauw de dirttrackbaan, een ovalen baan van aarde waar de coureurs in speedwaystijl hun rondjes reden.

De zit is allesbehalve sportief. Je ‘ligt’ niet voorovergebogen over de motor, maar zit ietwat onderuit gezakt. Het zadel is laag, het stuur – het lijkt een koehoorn – is breed en de voetsteunen staan lichtjes naar voren. De uitvoering is minimaal. Een toerenteller ontbreekt en de aanduiding voor neutraal en voor de richtingaanwijzers is slechts een klein lampje in de kilometerteller. Je voelt de V-twin klappen geven bij stationair draaien en alles trilt mee van de spiegels tot de wielen. Al rijdend is er van zulke sterke vibraties weinig te merken. Alleen bij stevig accelereren, trillen de voetsteunen mee. De krachtbron van de 883 is sinds 2004 net als bij de duurdere modellen in rubber ‘silent blocks’ opgehangen en dat maakt de motor veel aangenamer om te rijden. Een testrit met een model van voor 2004 was zeker geen plezierrit. De trillingen waren bij het toenemen van het toerental bijna ondraaglijk. Harder dan 100 kilometer per uur reed je daarom ook niet. Dat is met de 2007-uitvoering niet meer het geval. De motor is comfortabel geworden en je zit snel aan snelheden van 120 tot 125 kilometer per uur. Bij die snelheid neemt de rijwind wel toe. De Sportster heeft immers geen windscherm. De motor is heel smal gehouden. Het nadeel daarvan is dat je het deksel van de luchtfilter met je rechterbeen raakt als je je knieën tegen de smalle tank (met slechts 12,5 liter inhoud) wil leggen. Je voelt de motor ook werken. Die is redelijk rauw en als je schakelt, gebeurt dat vaak met een knal in de versnellingsbak. De vrijstand is moeilijk te vinden. Zodra je aan de motor gewend bent, ga je toch wat brutaler rijden, bijna sportief zelfs.

Pure nostalgie

De FLSTC Softail Springer Classic is een heel andere motorfiets – pure nostalgie op twee wielen. De olijfgroene/zwarte kleurstelling doet erg retro aan. Dat retro-effect wordt nog eens versterkt door de voorvork, waar tussen stuur en de verchroomde koplamp de naakte veerelementen zitten. ‘Springer’ in de typeaanduiding staat ook voor de voorvorkconstructie die teruggaat naar de vooroorlogse modellen. Voor de retrofans heeft Harley-Davidson enkele jaren terug die voorwielvering gemoderniseerd qua werking, maar niet qua look. Het voorspatbord is heel fors uitgevoerd en gemonteerd op de wielas.

Net als de Sportster heeft de Springer een breed stuur (je voelt je bijna in een jaren vijftig plaatje rijden met dat stuur) en een lage zit. De voetsteunen zijn vervangen door ‘treeplanken’ die redelijk naar voren staan. De motor is zwaar: niet alleen wat de cilinderinhoud betreft (met 1584 cc bijna het dubbele van de Sportster) maar ook wat het gewicht aangaat (320 kilo!, de Sportster komt aan 251 kilo). Rijdend voel je van die kilo’s weinig. Sterker: al na de eerste meters voel je je op je gemak met die motor. Het blok is soepel, heeft veel koppel en trilt nauwelijks. De wegligging is goed. De Springer rijdt goed, eigenlijk heel goed. Je zit heel ontspannen op die motor en laat de motor lekker laag in zijn toeren zijn werk doen. Dit is onthaasten bij 120 kilometer op de autosnelweg. De Springer is een fijne motor. Dat mag ook wel voor de prijs waarvoor die in de winkel in zijn basisuitvoering staat: 20.295 euro.

Blijft de vraag: zijn het praktische motoren? Zijn dit motoren om in de verkeersspits de files te trotseren? Eigenlijk niet. Wie dat wil, kan bij de andere merken veel betere en praktischere (want met meer bescherming voor de rijder en met een betere zitpositie) motoren vinden. Dit zijn echt exemplaren om na het werk, op een mooie zomeravond, even een buitenweg te pikken. Op uw gemak.