GRATIS MELK

De tragedie van Wallonië

Mijn grootvader, Louis Bélien (hij schreef zijn naam met een accent), was een Waal van Vlaamse afkomst : zijn vader, Pieter-Jan Beliën, was omstreeks 1880 uit het Limburgse Zolder naar Luik (en later Charleroi) getrokken om er in de industrie te gaan werken. Zo uitzonderlijk was dat niet. De helft van Wallonië is van Vlaamse afkomst. Kijk maar naar de namen van Waalse politici : Onckelinx, Spitaels, Eerdekens, Vanderbiest, Van Cauwenbergh…

Door omstandigheden kwam mijn grootvader terug in Vlaanderen terecht, maar zijn moedertaal bleef Frans en die taal sprak hij ook thuis. Mijn grootooms en achterneven zijn volbloed Walen die geen gebenedijd woord Nederlands spreken. Zij wonen in Marcinelle en andere voorsteden van Charleroi, waar ik nog op familiebezoek ben geweest. Hoeveel Vlaamse journalisten kennen Wallonië op deze manier uit eigen ervaring ?

Het is dan ook enigszins lachwekkend dat ik, na de publicatie van een artikel over België in The Wall Street Journal, door sommige Walen (zoals PS-voorzitter Philippe Busquin en oud-voorzitter van de Nationale Bank Baron Godeaux) bestempeld werd als “anti-Waals racist”. Le Soir ontzegt mij zelfs het recht om mezelf nog een “Belgisch journalist” te noemen, want ik zou “een separatist” zijn : “Quelqu’un qui conteste jusqu’à l’existence même de son pays.”

MINDERHEID.

Ik ben geen separatist, ik ben een unitarist. De federalisering van België was een vergissing en had nooit mogen gebeuren. Ik ben echter ook een democraat en ik geloof in het democratisch meerderheidsprincipe : in een unitair en democratisch België beslist de meerderheid binnen het Belgische geheel. Vandaag de dag worden in ons land alle noodzakelijke beslissingen geblokkeerd door een minderheid die nog geen 17 % van de Belgische stemmen vertegenwoordigt (10 % voor de PS en 7 % voor de PSC). De PS haalt minder stemmen dan de SP, maar heeft meer zetels in het parlement ; de PSC haalt minder stemmen dan het Vlaams Blok, maar heeft meer zetels in het parlement.

In het Belgisch parlement zijn de Vlaamse partijen ondervertegenwoordigd. Bovendien is voor alle belangrijke maatregelen (zoals de hervorming van de sociale zekerheid) niet alleen een meerderheid nodig in het land als geheel, maar ook een meerderheid binnen de (Franstalige) minderheid. Het gevolg hiervan is dat een partij zoals de PS, met 720.810 kiezers op een totale kiesbevolking van 7.199.440, het hele land domineert. De conclusie van mijn artikel in The Wall Street Journal luidde dan ook dat binnen België geen herstel mogelijk is “unless the fundamental democratic principle of majority rule is restored in Belgium, enabling the country including Wallonia to be ruled without the state-corrupted majority in Wallonia.””

CORRUPTIE.

Naast het fenomeen van de corrupte politici bestaat ook het fenomeen van de corrupte kiezers. De filosoof John Stuart Mill beschreef dit reeds in zijn boek On Liberty (1859). “Het is gemakkelijk gratis melk te verdelen als de overheid geld te veel heeft,” aldus Mill, “maar later is het onmogelijk aan die melkbedeling een eind te maken als veel te veel mensen eraan gewend zijn geraakt.” Politici die de gratis melk willen beperken, zullen immers weggestemd worden door corrupte kiezers die stemmen in het belang van hun eigen financiële voordelen.

In de door de PS gedomineerde Waalse industriebekkens van Luik en Charleroi leeft de helft van de bevolking van een sociale uitkering of een overheidsjob ; in sommige gebieden is meer dan 50 % van de actieve bevolking invalide verklaard. Dan krijgt men situaties zoals die van de “werkonbekwame” kinderverkrachter Marc Dutroux en zijn vrouw, die 80.000 frank per maand aan sociale uitkeringen incasseerden.

Hoewel de PS reeds vóór de verkiezingen van mei 1995 betrokken was bij diverse corruptieschandalen, ondervond zij daarvan weinig electoraal nadeel. Dankzij het Belgisch systeem dat het mogelijk maakt om met 10 % van de stemmen alles te blokkeren, kan deze partij haar kiezers immers de garantie bieden dat de “gratis melk” zal blijven stromen. Corrupte kiezers hebben geen bezwaar tegen corrupte politici, maar wel tegen politici die een eind willen maken aan de corruptie. Dat is, zoals ik in The Wall Street Journal uitlegde, de tragedie van Wallonië en van de zogenoemde welvaartsstaat.

OPLOSSING.

Psychopaten zoals Marc Dutroux kunnen natuurlijk overal voorkomen, niet alleen in Wallonië. Maar die uitkering van 80.000 frank per maand, die in feite betekende dat de Belgische belastingbetalers (dus ook de ouders van zijn slachtoffers) deze psychopaat mede subsidieerden : kan dat ook overal voorkomen ? Of is dat wél een typisch Waals fenomeen ?

Als dat ook in Vlaanderen kan, moeten we daar dringend een eind aan maken ; een minderheid van 10 % van de kiezers mag daarbij niet in de weg staan. Er is nog hoop voor de Walen, omdat er nog hoop is voor België. De oplossing kan echter alleen uit Vlaanderen komen : op de dag dat de Vlaamse meerderheid binnen België besluit zich niet langer te laten afdreigen door de gecorrumpeerde PS. Alleen op die manier maakt België nog een kans.

Separatisme is een vorm van vluchtmisdrijf. De schuld voor de penibele situatie van Wallonië ligt mede bij Vlaanderen, dat nooit zijn wil heeft opgelegd aan heel België ( met inbegrip van Wallonië) en daardoor verantwoordelijk is voor het feit dat het zuiden onder de knoet van de PS terecht is gekomen. Vlaanderen moet de macht van de PS breken. Het heeft een ereschuld in te lossen, al was het maar omdat heel wat Walen rechtstreeks familie zijn van Vlamingen.

PAUL BELIEN

Paul Belien is zelfstandig journalist en schrijft voor Trends als vrij medewerker.