Op het moment waarop de internationale beurzen weer vertrokken waren en de Amerikaanse indices al nieuwe records lieten optekenen, beroerden de financiële perikelen van het dwergstaatje uit het Midden-Oosten Dubai de financiële markten. Wat we daar zelf uit onthouden, is dat zeepbellen van alle tijden, alle culturen, alle religies… zijn. Want de ‘volgebouwde zandbak’ Dubai is zeker weer een prototype van een uiteengespatte bubbel. Megalomane (vastgoed)projecten, overambitieuze doelstellingen (allemaal het grootste en het mooiste), de uitbouw van een van de Verenigde Arabische Emiraten als financieel centrum, diamant, tweedeverblijfstoerisme… zorgden voor een overdreven schuldenberg, waar men nu al moeite mee heeft om af te betalen. Dubai dreigt na Argentinië in 2001 de volgende soevereine staat te zijn die zijn schuldeisers niet op tijd kan terugbetalen. Een credit default heet dat in het vakjargon. En dat is natuurlijk even schrikken. Voor de aandelenmarkten is dat, in tegenstelling tot voor de obligatiemarkten, duidelijk geen goed nieuws. Want beleggers zien er alleen maar een bevestiging van hun angsten in en stuwen nog meer geld naar (bedrijfs)obligaties. Dat is de defensieve reflex die eigenlijk toch grotendeels het financiële jaar heeft gedomineerd.
Dat we nog wel enige tijd in een wereld vol onzekerheden zullen leven, speelt de goudprijs in de kaart. Is er tegenwoordig trouwens nog nieuws dat het gele metaal niet naar boven duwt? India kocht recent een pak goud (200 ton) en ook andere opkomende landen volgden en zullen nog volgen. Want veel groeilanden beseffen dat ze veel te veel in dollar belegd zijn en zoeken diversificatie. Hun reserves zijn voor vele tientallen procenten alleen maar in de Amerikaanse munt, met zwakke economische fundamentals. Goud komt voor hun diversificatie zeker in aanmerking. Landen als China en India hebben tot op vandaag slechts enkele procenten van hun buitenlandse reserves in het edelmetaal. Dat dit percentage de komende jaren (flink) kan oplopen, staat wat ons betreft buiten kijf. De tweede jaarhelft van 2009 zou wel eens het eerste semester sinds 1988 kunnen zijn waarin de centrale banken op wereldschaal nettokoper van het gele metaal zijn. Het doet denken aan de jaren zestig en zeventig, toen de Europese centrale banken, ook onze Nationale Bank van België, hun dollars in goud omzetten. De Europeanen verloren toen geleidelijk hun vertrouwen in de sterkte van de dollar. We denken dat er een gelijkaardige beweging op gang is gekomen. Alleen zijn het niet langer de Europeanen, maar de Aziaten die goud accumuleren en minder extra reserves in dollar opnemen.
Daarnaast zijn er de vele particuliere en institutionele investeerders die sinds Lehman Brothers het gele metaal als investeringsklasse hebben ontdekt. Het bedrag geïnvesteerd in goudtrackers is in een jaar tijd verdubbeld en dat doet velen spreken over een massale vlucht naar het edelmetaal. Een beweging met zeepbelallures, zegt men, maar dat is een overtrokken conclusie. Ondanks de fraaie toename blijven de goudbeleggingen beperkt tot slechts 0,4 % van alle financiële activa. Nog een vergelijking: er staat zowat 3850 miljard USD geparkeerd in Amerikaanse cashfondsen, tegenover ongeveer 60 miljard USD in goudtrackers.
We zijn al jaren positief voor goud en we zullen het nog wel een aantal jaren blijven. Last van hoogtevrees voor het goud hebben we niet, ondanks de zogenaamd spectaculaire stijging van de jongste maanden en jaren. In veel opzichten blijft het goud goedkoop. Zo noteert het nu aan twee derde van zijn prijs in 1980, bijna drie decennia geleden. We blijven er dan ook op hameren dat er in elk (roerend) vermogen plaats is voor goud als bescherming tegen heel wat risico’s. Een belangrijk risico voor de volgende twee jaar is verbonden aan het huidige ‘experiment’ van de centrale bankiers (nulrente en opgeblazen balansen) en overheden (extreem hoge overheidstekorten). Daarmee werd in de westerse economieën dit jaar een depressie vermeden, maar het moeilijkste moet nog komen, namelijk een coherente exitstrategie die de economie en de financiële markten niet onderuit haalt. De twijfels daarover kunnen de goudprijs bijkomend ondersteunen, waarbij we er nog steeds vanuit gaan dat zeker de Federal Reserve eerder te laat dan te vroeg met die exitstrategie zal beginnen, zodat inflatie op termijn voor ons een reëel gevaar vormt.
de auteur is directeur analyse en strategie
Danny Reweghs
We zijn al jaren positief voor het goud en we zullen dat nog wel een aantal jaren blijven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier