Goeie wil.

De staatskas is leeg, maar de regering zal er eens een lap op geven. Het recept? Voluntarisme. Je roeit ijverig en anticyclisch tegen de stroom in en je ziet wel waar het hele handeltje uitmondt.

Op korte termijn zet die politiek van Verhofstadt II weinig zoden aan de dijk. Maar op de lange duur heeft hij geen ongelijk, zo stelt de Gentse langegolfspecialist, professor Helmut Gaus (zie blz. 32): “Hij schuift belastingverlagingen naar voren omdat de conjunctuur daarna gunstig moet draaien, en ze zal dat ook doen. Wat niet wil zeggen dat er straks weer een dip kan komen van één of twee jaar, en voor een legislatuur is dat tragisch. Maar op de lange termijn zit hij op het goede spoor.”

Heeft paars dus even mazzel, zeg. De VLD-premier surft op een fundamentele hausse die zich al sedert begin de jaren negentig aan het ontwikkelen is en ergens in de buurt van 2015 haar weldoende piek zal bereiken. Als hij daarvan nu al een of meer graantjes kan meepikken, dan is het picobello. “Alleen is er bijna geen kat die het gelooft,” merkt Gaus op.

Tja, daar sta je dan. Hoe doorbreek je die vicieuze cirkel? Niet, aldus de Gentse prof. Een politicus is en blijft machteloos, zeker als het op lange golven aankomt.

Columnist Marc Buelens gooit het in deze Trends over een andere boeg (blz. 136). “Historici spreken over het verleden,” oreert hij. “Leiders over de toekomst. En echte leiders stellen de toekomst voor als positief, hoopgevend, inspirerend voor het heden.” Hij vergelijkt Guy Verhofstadt met premier Tully. Nooit van gehoord? Wel, in de roman ‘The Mouse that Roared’ van de Ierse auteur Leonard Wibberley – u weet wel, een van die klassiekers die we allemaal kennen zonder er zelf één letter van gelezen te hebben – trekt het piepkleine groothertogdom Fenwick ten strijde tegen het grote Washington. Groot economisch succes verzekerd, want de overwonnene wordt nadien overspoeld met dollars.

Het klinkt gek, maar er zit een grond van waarheid in de aanpak van ‘Tully Verhofstadt’. De primus van dit land wil er 200.000 nieuwe jobs bij tijdens deze legislatuur? Gekkenwerk, zo redeneren specialisten, hoe kan je daar nu een cijfer op kleven? Alles hangt af van de economische groei. Dit land is een speelbal op de golven van de conjunctuur. Maar intussen speculeert Verhofstadt op die lange golf en is dit cijfer dé fetisj geworden van de banenconferentie. Straks, als de economie weer oppikt, zal elke sociale partner maar wat blij zijn te kunnen zeggen dat de inspanningen toch de nodige vruchten hebben afgeworpen.

De graad van ondernemerschap in dit land moet omhoog? Sceptici wijzen eens te meer op onze onmacht ter zake. Maar eigenlijk mag dit geen probleem zijn. Een recente peiling onder de alumni van de Vlerick Gent Leuven Management School toont opmerkelijke cijfers (blz. 18). Niet minder dan 35,5 % van de Vlerick-alumni is al (mede-)eigenaar van een eigen bedrijf en nog eens 37,5 % wil op termijn een eigen bedrijf opstarten of overnemen. Wie zei alweer dat deze regio arm is aan entrepreneurship? Dit landje bulkt ervan. We leiden geen priesters meer op, maar managers (blz. 102). De politici die deze pluim straks op hun hoed willen steken, zullen aanschuiven in dichte drommen.

Moraal van het verhaal, beste lezer: voluntarisme kan renderen. Waar een goeie wil is, is een weg – en zeker als de lange conjunctuurgolf nog een beetje meezit. “Alleen,” zo waarschuwt Gaus, “mag je er niet te hard op vooruitlopen of achterophinken.” De uitkomst blijft dus bijzonder onduidelijk. Het is lang niet zeker of Verhofstadt II zélf uit deze strategie het meeste (politieke) profijt zal halen.

Piet Depuydt

Moraal van het verhaal, beste lezer: voluntarisme kan renderen. Waar een goeie wil is, is een weg – zeker als de lange conjunctuurgolf nog een beetje meezit.