Geen deksel op de neus

Kleng! Met het geluid van twee pottendeksels die tegen elkaar slaan, had Maurits Jan Demeyere (60) de verkoop van het familiebedrijf Demeyere bekend kunnen maken. Er zijn pottendeksels genoeg voorhanden in Herentals, waar het honderdjarige Demeyere nv kookgerei voor het luxesegment op de markt brengt. Hij deed het niet, volgde de geijkte paden en liet de zestig personeelsleden op 7 maart briefen door de Duitse messenproducent Zwilling, die het familiebedrijf voor een onbekende overnamesom in de armen sluit. Helemaal de stijl van Demeyere, gedelegeerd bestuurder sinds zijn vader in 1986 met pensioen ging. “Voor sociale verkiezingen vinden we geen kandidaten. Omdat er niets te klagen valt”, vermoedt Hans Vanheerdewegh van ABVV Metaal. Verklaart Demeyere: “Ik heb altijd geprobeerd het bedrijf eerlijk te leiden, voor iedereen.”

Demeyere is burgerlijk ingenieur van opleiding en maakte in 1975 zijn intrede in het familiebedrijf dat zijn grootvader en diens jongere broer uit de grond stampten. Ervaring in de metaalindustrie had hij de voorgaande twee jaar al opgedaan in Indonesië, waar hij met zijn vrouw en zijn toen twee maanden oude zoon Christophe naartoe trok om er als ontwikkelingswerker de metaalindustrie te ondersteunen. Nog steeds noemt Demeyere Indonesië, waar de eerste van zijn twee dochters werd geboren, een tweede vaderland. “Ik kende het potentieel van Azië nog voor de productie daar explodeerde”, aldus Demeyere die onder andere met export begon zodra hij zijn vader bijstond aan het hoofd van Demeyere nv. Het Verre Oosten werd een van de afzetgebieden, maar ook de productie van eenvoudiger kookgerei werd vijftien jaar geleden naar Indonesië overgeheveld. Zowat 10 % van de omzet, goed voor vijftien miljoen euro vorig jaar, rolt er vandaag van de band. De rest van de productie gebeurt nog steeds in België.

Tot zijn kennissenkring rekent Demeyere ondertussen verschillende topchefs in binnen- en buitenland, maar hij herinnert zich dat hij een lange weg moest afleggen voor de topchefs hem en zijn producten aanvaardden. Voor 1967 produceerde Demeyere namelijk geen potten en pannen, wel andere huishoudartikelen waaronder waterketels en koffiekannen. Demeyere had snel aandacht voor kookgerei dat was aangepast aan koken op inductieplaten. Dat heeft er alles mee te maken dat de producten van de Herentalse firma te vinden zijn tot in de keuken van het Koninklijk Paleis, waar ze hofleverancier is. “Als de topchefs je aanvaarden, volgen de hobbykoks automatisch”, stelt Demeyere vast.

Het eerste telefoontje van Zwilling, een dochteronderneming van Werhahn KG, kwam in augustus vorig jaar. Demeyere ziet dat als een erkenning voor de kunde van een Belgisch bedrijf. Wat niet wil zeggen dat hij onmiddellijk toehapte, want zijn bedrijf stond helemaal niet te koop. “Maar het zou kortzichtig en onverantwoord geweest zijn om er niet op in te gaan”, vindt Demeyere nu. “Investeren op grote markten wordt steeds riskanter. We hadden het nog wel zelf gekund, maar dan had het ons veel meer tijd gekost.” Het merk Demeyere wordt vandaag in zo’n dertig landen, waaronder de Verenigde Staten en Canada, verspreid. Na de overname krijgt het merk toegang tot zeventig andere landen waar Zwilling al aanwezig is. Mogelijk wordt ook de productie-eenheid in Herentals uitgebreid.

Zwilling stelde wel als voorwaarde dat de familie actief blijft. Christophe Demeyere (34) neemt daarom de taak van CEO op zich, zodra de overname officieel wordt afgerond. De marketeer stapte vier jaar geleden al mee in het bedrijf. “Ik ben blij dat hij dat zelf besliste en dat hij toegevoegde waarde kon brengen. Anders had ik hem niet aangenomen. Zo hoort het als je een bedrijf professioneel leidt. Daarom kwam er in 1999 ook een externe raad van bestuur”, vertelt vader Demeyere. Zelf zal hij zich de komende vijf jaar voornamelijk op productontwikkeling toespitsen. Een mooie afsluiter van zijn carrière, noemt hij het.

En daarna? Tijd om zich in te zetten voor het bedrijfsleven? Als een van de oudste leden van Agoria, vertegenwoordigt Demeyere immers sinds drie jaar de kmo’s in de raad van bestuur. “Ik ben ook aangesloten bij VKW en de Alumniwerking van Vlerick. Ik vind er amper tijd voor. In Indonesië heb ik ook een breed netwerk, maar het belangrijkste is toch dat een mens zich kan realiseren in zijn baan? Zodra er meer tijd vrij komt, wil ik die vooral spenderen met mijn echtgenote, kinderen en kleinkinderen. Zij hebben me al voldoende moeten missen.” En zelf achter het fornuis kruipen? “Tja, ik kook nu al regelmatig om de producten te demonstreren. Al zeg ik er wel steeds bij dat niemand hoeft te verwachten dat het ook lekker is.” (T)

Sjoukje Smedts