FINANCIëLE APARTHEID

De Ramadan begint, Trends polste naar de behoefte aan islamitische halalfinanciering in België. De vraag naar islamitisch bankieren blijkt onbestaande bij de banken (zie blz. 24). Behalve voor een marginaal groepje in het vaarwater van de Franstalige vleugel van de Moslimexecutieve, die voor de tweede keer in korte tijd door het gerecht verdacht wordt van financiële malversaties. Dat groepje rond CEREI en Al Maalya in Brussel, doet aan sensibilisatie bij moslimgemeenschappen. Maar je zou toch denken dat niet het islamitisch bankieren, maar het integreren van moslims in het arbeidscircuit een prioriteit moet zijn. De oproep tot islamitische financieringsvormen lijkt eerder een logische uitloper te zijn van het zelfvoedende mechanisme dat het ‘multiculturele dogma’ ook in ons land promoot.

Al decennialang verlopen financiële transacties tussen moslims onderling via gewone, klassieke banken. Zowel in Marokko, als in Indonesië, Turkije, maar ook in Europa en in België. Behalve in oerreligieuze moslimstaten (Saudi-Arabië, Pakistan, Iran) is islamitisch bankieren nu ook in Engeland opgedoken. In 2004 werd in Londen de Islamic Bank of Britain (IBB) opgericht, na fors lobbywerk vanuit islamistische kringen. Ze kregen rulings of fiscale vrijstellingen en wetsaanpassingen om leningen zonder rente, conform de sharia, wettelijk mogelijk te maken. De rode draad is hier ongeveer dezelfde als in het hoofddoekenverhaal: behoeften creëren, die volgens gelovige moslims – die zoiets ook in ons land steeds minder luidop durven zeggen – wezenlijk niets te maken hebben met religieuze overtuigingen.

Dat schrijft ook Fouad Laroui in zijn nieuwe boek ‘De L’islamisme – une réfutation personelle du totalitarisme religieux’. Laroui vindt dat islamitisch bankieren feitelijk neerkomt op spelen met woorden. Hij ziet geen wezenlijk verschil met gewone commerciële banken: “Wanneer A goederen verkoopt aan B via een islamitische bank, zouden de goederen eerst eigendom moeten worden van de bank, voordat ze in het bezit komen van B. Effectief komen die goederen nooit terecht in de koffers van de bank. Dus gaat het louter om spelen met woorden.”

Het opduiken van de vraag, zij het nog marginaal, naar islamitisch bankieren in Europa, beantwoordt allerminst aan een reële behoefte in de financiële markt. Het is veeleer het zoveelste symptoom dat aangeeft hoe zeer sommige Nieuwe Vlamingen/ Belgen, vooral jongeren, moeite hebben om hun identiteit te vinden en het gevoel hebben dat ze niet bij de hen omringende samenleving horen. Dat schrijven Karen Jespersen & Ralf Pittelkow in hun sterk aanbevolen boekje ‘Islamisten en Naïvisten’. De auteurs verdienen het niet om door de correct denkende goegemeente van Vlaanderen in één hoekje gedrongen te worden met intolerant, extreem rechts. Het gaat immers niet om anti-islamgestook, maar om een aanklacht tegen de islamitische agitatie binnen moslimgemeenschappen die nochtans niet beter vragen dan er volwaardig bij te mogen horen. In die zin kunnen/moeten bedrijfsleiders bijdragen aan diversiteit in hun onderneming, niet omwille van het (ooit modieuze) multiculturele dogma.

Erik Bruyland