EUROPA VS. GSM-LOBBY

Bel vanuit het buitenland tegen hetzelfde tarief als thuis,” titelde Proximus vorige week. Geen centje pijn. Uw gratis optie laat toe om op vijftien buitenlandse partnernetwerken te bellen tegen Belgische prijzen. En u betaalt per gesprek in het buitenland 99 cent extra. Zoals thuis.

Dat was nieuws. Het was tot nog toe niet bekend dat de Proximusmarketeers een euro extra vragen van hun gezinsleden, per uitgaand én inkomend gesprek. Waarschijnlijk om de gsm-rekening van de kinderen onder controle te houden.

Benieuwd hoe de sfeer daar dan is, thuis. Want met hun klanten hebben de gsm-operatoren onderhand wel een probleem. Europees Commissaris Viviane Reding gaf ze een nieuw perspectief toen ze precies een jaar geleden suggereerde dat een Belg in Spanje moet kunnen gsm’en volgens Belgische tarieven. Zoals thuis. Haar plannen zijn intussen onder druk van de gsm-lobby grotendeels teruggeschroefd, maar het doel blijft. En Reding zet structurele stappen om het te bereiken.

In november schreef ze een brief aan de 27 toezichthouders op de ‘Europese’ telecommarkt. In die brief, die pas veertien dagen geleden is uitgelekt en waarop op 16 februari een antwoord werd verwacht, eist ze dat hun conferentie, de European Regulators Group, zich omvormt tot een “efficiënt en meer aansprakelijk permanent orgaan, met onafhankelijke machten om consistentie te verzekeren” bij het afdwingen van de Europese telecompolitiek.

Als de regulatoren zich niet reorganiseren, zo liet Reding in haar brief verstaan, zal de Commissie dat doen. Momenteel zijn er grote verschillen tussen de manier waarop de Europese telecomrichtlijnen in de lidstaten worden toegepast, met lakse regulatoren in bijvoorbeeld België en Duitsland en actieve in Frankrijk en Groot-Brittannië.

Wat Reding wil, is een centrale regulator, naar het model van de Amerikaanse Federal Communications Commission (FCC). De FCC is in de jongste 25 jaar niet bepaald een model van rechtlijnigheid geweest, maar ze heeft tenminste de verdienste gehad dat er reële concurrentie is op de Amerikaanse gsm-markt, met lage tarieven en nieuwe technologieën, en geen tolheffingen aan de deelstaatgrenzen.

Europese korpsgeest inblazen in de European Regulators Group is een werk van lange adem. Maar als Reding daarin slaagt, is er veel mogelijk. De nieuwe ‘Europese Communicatie Commissie’ – om ze zo maar te noemen – zou bijvoorbeeld de anomalie kunnen aanpakken dat het spectrum binnen Europa nog nationaal wordt beheerd (en in België gedeeltelijk zelfs regionaal). Die nationale soevereiniteit bemoeilijkt het uitrollen van nieuwe technologieën en het opzetten van transnationale netwerken (hoewel het Europese Verdrag de lidstaten uitdrukkelijk tot het bevorderen van zulke netwerken verplicht). Ze zet de deur open voor elke regering met geldproblemen om frequenties aan de meest biedende te verkopen. Ze beperkt de concurrentie en schept een entente tussen de operator en de overheid. Ze verklaart waarom België zo’n comfortabel oligopolie kent in mobiele telefonie, met winstmarges die naast die van Microsoft mogen staan, ten koste van de economie. En uiteraard is ze uiteindelijk de basis voor de huidige onverantwoorde roamingtarieven.

Viviane Reding gaat met haar actie naar de kern van de zaak. Ze mag dus de nodige weerstand verwachten.

Bruno Leijnse