Er staat geen Vlaamse falanx tegenover een Franstalig front

De nota van koninklijk verduidelijker Bart De Wever heeft de onduidelijkheid nog vergroot. Politici tateren erop los en spreken zichzelf meer dan eens tegen. Achter de perceptie dat er een Vlaamse falanx tegenover een Franstalig front staat, schuilen heel wat nuances.

Velen zeggen en schrijven: ‘De Vlamingen keuren De Wevers nota goed en de Franstaligen keuren ze af.’ Het eerste is onjuist en het tweede is niet meer zo duidelijk. CD&V, sp.a en Groen! vinden de nota niet meer dan een goede basis om voort te onderhandelen. Dat scheelt een hele slok op de borrel. Wat de N-VA precies wil, is onduidelijk. Eerst zegt De Wever dat zijn werkstuk niet te nemen of te laten is en, na de negatieve reactie van de Franstaligen, verandert hij dat in: voor minder ga ik niet.

De zondagse reacties van PS, cdH en Ecolo waren vernietigend. Wanneer zelfs de groene Jean-Michel Javaux zo tekeer gaat, is er echt iets loos en ligt een vergelijk helemaal niet in het verschiet. De man zal deze dagen allicht minder het accent leggen op zijn goede samenwerking met Groen! Ook in de groene familie zit er een stevige haar in de boter.

De PS moet zijn verschoten van haar eigen geluid. De verontwaardiging droop van haar voorzitter Elio Di Rupo af: hoe durfde De Wever België zo frontaal aanvallen. 48u later zegt zijn dauphin, Paul Magnette, dat de tekst van de N-VA’er voor 90 procent de nota van preformateur Di Rupo herneemt.

Hallo? 90 procent? Waarom dan al die heisa? En heeft Di Rupo dan een tekst op papier gezet? De Wever zegt dat hij dat, met zijn recente nota, als eerste deed. Mogen we uw nota lezen, mijnheer Di Rupo?

Wie naar Magnette luistert op de radiozenders van VRT en RTBF stelt vast dat hij iets anders zegt naargelang hij in het noorden of het zuiden van het land aan het woord is. Hij vertelt aan de Vlamingen dat De Wever inhoudelijk en vormelijk over de schreef is gegaan; dat de N-VA-baas komedie speelt en zich als een calimero gedraagt. De Franstaligen krijgen te horen dat De Wever moet worden genomen zoals hij is.

Dan is Joëlle Milquet van cdH duidelijker. Na de verkiezingen van 2007 foeterde ze: ‘We gaan toch niet meewerken aan wat we niet willen.” Dat is nog niet veranderd. “Er valt niets te verduidelijken,” onthaalde ze De Wevers verduidelijkingsopdracht. Toen de N-VA-voorzitter eerder de stekker uit het overleg had getrokken, stelde ze dat de uitbreiding van Brussel nog steeds op de tafel lag. Hoezo? Vlak voordien hamerde ze erop dat er een oplossing was voor BHV. Milquet kan maar niet begrijpen dat haar ‘evenwichtig’ compromis voor de meeste Vlamingen niet te pruimen valt.

We kunnen zo nog een hele poos doorgaan. Wie en wat mogen we nog geloven? List en leugen regeren. We worden aan de lopende band bedrogen. Het dient voorts aangestipt dat De Wever zijn rol van slachtoffer uitermate goed speelt. Hij voelt zich vernederd en ontgoocheld. Ook Di Rupo schreeuwt zijn ontgoocheling van de daken, maar doet dat minder geloofwaardig. Komaan zeg.

PS en N-VA willen geen van beide doorgaan als veroorzaker van nieuwe verkiezingen. Toch zijn ze daar volop mee bezig omdat ze de electorale wind in de zeilen hebben. Dat is uitgerekend de reden waarom de andere partijen rond de onderhandelingstafel als de dood zijn om opnieuw een verkiezingsexamen te moeten afleggen.

Het zou niet verbazen dat de koning eerstdaags sp.a’er Johan Vande Lanotte aanwijst om iets uit te proberen. Vraag is wat die überhaupt nog kan forceren. Wel kan hij helpen om de periode te overbruggen tot na het Europese voorzitterschap van ons land, dat eind december afloopt. Verkiezingen in januari is een heel waarschijnlijke prognose. Ondertussen krijgt de ontslagnemende regering Leterme wat meer armslag om het onvermogen van de politieke klasse te verdoezelen.

Overigens, het is in onze politieke geschiedenis nog niet vertoond dat er nieuwe verkiezingen moeten worden georganiseerd omdat de politici na de vorige geen regering op de been konden brengen. Ondertussen verarmt de Belg door de patstelling, die al jaren duurt. Daarom moet elke deelstaat zoveel mogelijk zelf kunnen beslissen. Waarom niet proberen eerst uit te maken wat we als Belgen nog samen willen doen? Let wel, daarover overeenstemming vinden, zal eveneens bijzonder moeilijk zijn.

Boudewijn Vanpeteghem