Een zaak met een reukje

De Belgische parfumeur Guy Delforge viert een dubbel jubileum: 25 jaar parfumerie Delforge en 20 jaar een unieke boetiek in de Citadel van Namen. Al is het feestgedruis wat gedempt: hij zoekt stilaan een overnemer.

Wie zin heeft om een authentieke parfumerie over te nemen op een unieke historische plek, spits de oren. Parfumeur Guy Delforge (70) mag dan pas 25 jaar bezig zijn (waarvan 20 in de Citadel van Namen), zijn pensioen lonkt. “Ik ben laat met mijn zaak begonnen. Eigenlijk ben ik opgeleid als econoom en ik werkte jarenlang als consultant. Op een dag bezocht ik voor mijn werk een importeur van essentiële oliën die zijn bedrijf wilde verkopen. Die ‘professor’ had ook het patent op een tachtigtal formules voor aromatherapie. Vanaf het moment dat ik binnenstapte in zijn huis, was ik verslaafd aan die heerlijke geuren. De ontmoeting gebeurde op een vrijdag, ik zal het nooit vergeten. Dat weekend kon ik de betoverende parfums niet uit mijn hoofd zetten. Op zondagmorgen heb ik de oliehandelaar gebeld met de mededeling dat ik een koper had gevonden: ikzelf”, glundert Delforge. “Die maandag in december 1986 was meteen de laatste dag dat ik mijn auto in mijn garage heb geparkeerd. Tot op vandaag doet die dienst als stockeerruimte. Mijn vrouw vindt dat niet erg. Maar dat ze even later ook het zwembad moest opofferen om als laboratorium te dienen, vond ze minder leuk.”

Rendabele dromer

Delforge omschrijft zichzelf als iemand die “met zijn hoofd in de wolken loopt, maar wél met zijn voeten op de grond staat”. Zijn baan als bedrijfsadviseur zegde hij dan ook niet meteen op toen hij de parfumerie overnam. Maar hij besteedde wel elk vrij uur aan zijn nieuwe hobby. “Ik moest wel, want ik was een absolute parfumleek. Economist ben ik van opleiding en dat is mijn geluk geweest. Dromen is één ding, een solvabel bedrijf uit de grond stampen, is een ander verhaal. Ik had geluk-kig beide talenten.” In zijn begindagen schoolde Delforge zich bij met masterclasses van Franse maîtres parfumiers. “Van hen leerde ik parfum te maken zoals een kind leert lopen of praten: met vallen en opstaan. Zodra ik een nieuwe chemische formule vond, probeerde ik die in mijn geïmproviseerde labo meteen uit.”

Delforge was een vlotte leerling en kon na enkele maanden al drie afgewerkte parfums presenteren. ‘s Avonds en in de weekends leurde hij ermee bij vrienden en lokale parfumeries. “Dat was een lastige periode. Ik verkocht wat flesjes aan vrienden en buren, ik reed rond met een tupperwaredoos vol flacons. Maar de grote parfumeriezaken zoals Ici Paris toonden geen interesse. Mijn naam was zogezegd niet bekend genoeg.”

Maar Delforge liet zich niet ontmoedigen. De eerste twaalf jaar waren keihard, omdat hij veel moest investeren en te weinig verkocht. Maar in 1991 kon hij van parfumeur zijn hoofdberoep maken. Meer nog, hij verhuisde zijn garagelabo naar een van de meest prestigieuze locaties uit de omgeving: de Citadel van Namen. Die locatie heeft hem zeker geen windeieren gelegd. Hele autobussen vol schoolkinderen, toeristen en zelfs royalty’s bezochten zijn bovengrondse parfumatelier annex ondergrondse rijpkelders. “De boetiek was lange tijd de enige plek waar mijn parfums te koop waren. Dankzij de opkomst van internet heb ik nu ook een eigen webshop, die mijn omzet met 40 procent deed stijgen. Kijk maar even in mijn orderboek, hoor. Brazilië, Saoedi-Arabië, Amerika, Guatemala, Zweden, Thailand: mijn parfums worden verstuurd naar 22 landen over heel de wereld.”

Delforge verkoopt zo’n 20.000 flesjes per jaar, goed voor een omzet van ongeveer 400.000 euro. Indrukwekkende cijfers voor een kleine, ambachtelijke speler zonder verkooppunten in de grootschalige parfumindustrie.

Gratis geluk

Ondanks het jubileum en de knappe cijfers is Delforge toch ietwat triest. Zijn zaak moeten overlaten, voelt aan als een kind afstaan. “De parfums en de zaak dragen mijn naam: dat maakt het extra lastig. Ik moet de zaak overlaten, want op mijn leeftijd kan mijn gezondheid plots omslaan. Het probleem is: ik zie perfect wat het bedrijf moet doen om het verder te laten groeien. Ik weet welke groeimarge we nog hebben en welke investeringen het dringendst zijn. Als ‘dirigent’ van het bedrijf heb ik alles onder de controle: de creatie, de boekhouding, de juridische aspecten en de marketing. Ik weet dat ik het bedrijf binnenkort moet loslaten, maar ik hoop toch dat mijn opvolger diezelfde visie en passie heeft als ik.”

Goed nieuws: Intussen dienden zich al enkele kandidaat-overnemers aan, zowel uit Wallonië als Vlaanderen. “Allemaal zijn het veertigers uit het zakenleven, die hun vaste job willen opgeven om hun droom waar te maken: een eigen zaak runnen.”

IRIS DE FEIJTER

“De opkomst van internet deed mijn omzet met 40 procent stijgen”