Een verhaal voor alle steden

Burgemeester Richard M. Daley van Chicago beschrijft zes universele regels om in 2001 met succes een stad te besturen.

Iedere burgemeester in de wereld zal in 2001 weliswaar voor verschillende uitdagingen staan, maar één taak hebben we alvast gemeen: de onmiddellijke behoeften van onze inwoners afwegen tegen de investeringen die op lange termijn nodig zijn om een voorspoedige toekomst te verzekeren.

Ik geef hier de regels die ik zal volgen in mijn poging om van Chicago Amerika’s meest welvarende stad te maken.

1. Geen status-quo

Steden veranderen erg snel. De conventionele wijsheid, zelfs die uit het recente verleden, vormt geen goed richtsnoer voor de toekomst. Burgemeesters moeten bereid zijn politiek kapitaal uit te geven om bij te blijven. Ze moeten vooruitlopen op de evolutiecurve, op hun kiezers en op hun criticasters. De strategieën nodig om de kwaliteit van het leven vandaag te verhogen en om te investeren in de toekomst, zullen politiek gezien misschien niet populair zijn.

2. Onderwijs

De levendigheid van om het even welke stad zal, pakweg binnen tien jaar, buiten elke verhouding worden bepaald door de kwaliteit van het onderwijs. Het draait allemaal rond deze vaststelling: de economie, de belastinggrondslag, het culturele leven, de toekomstige tewerkstellings- of misdaadcijfers worden bepaald door de kwaliteit van de scholen. Naarmate de technologie voortschrijdt, stijgt de hoogdringendheid van die opdracht. Wie momenteel het slachtoffer is van een tekort aan onderwijs zal steeds meer achterop geraken. De succesrijke steden van de toekomst beschikken vandaag over succesvolle scholen.

In 1995 vroeg en kreeg ik de verantwoordelijkheid over de openbare onderwijsinstellingen in Chicago. Ooit werden onze scholen de slechtste in Amerika genoemd. Nu worden onze hervormingsinspanningen als voorbeeld genomen voor het hele land.

Onze eerste, en meest controversiële beslissing, bestond erin kinderen niet meer te laten overgaan naar een hogere klas louter vanwege hun leeftijd. Kinderen die niet in hun examens slagen, moeten naar een vakantiecursus. Elk jaar konden meer kinderen na de zomercursus overgaan naar de volgende klas.

Ten tweede zijn we teruggekeerd naar het fundamentele onderricht: lezen en schrijven, rekenen en wetenschappen. Vandaag liggen de examenscores al beduidend hoger.

Ten derde hebben we de scholen veiliger gemaakt. In al onze scholen staan metaaldetectors. We inspecteren de kledingkastjes en verbieden kleding die verwijst naar bendes.

Ten vierde hebben we onze plaatselijke belastingbetalers overtuigd ruim 2 miljard dollar te investeren in de bouw van nieuwe scholen en de renovatie van de bestaande instellingen. Dat is meer dan om het even welke stad in Amerika.

3. Degelijk bestuur

Bestuursbedrevenheid is belangrijker dan politieke aanmatiging. De inwoners moeten er vertrouwen in hebben dat het plaatselijk uitgavenbeleid goed uitgevoerd wordt en gericht is op hun behoeften. Onze belastinggrondslag in Chicago is grotendeels plaatselijk. Onze belastingbetalers werken hard voor hun geld. We willen ervoor zorgen dat ze het meeste halen uit elke dollar die we uitgeven.

Chicago was een van de eerste steden in het land die bepaalde vormen van dienstverlening privatiseerde. Een gevolg van die privatisering is dat het aantal stadsambtenaren (politie niet inbegrepen) de jongste tien jaar amper met 200 eenheden gestegen is, terwijl onze begroting nochtans met 53% is toegenomen.

Ondanks de sterke economie zijn we voorzichtig geweest met belastingverhogingen, vooral de plaatselijke vastgoedbelasting. Wat meer is: zelfs zonder die beperking op de verhoging van de vastgoedbelasting hadden we een bijkomende 600 miljoen dollar kunnen binnenrijven. We besloten dat niet te doen: hoge belastingen kunnen de ontwikkeling van een stad afremmen.

4. Levenskwaliteit

De jongste veertig jaar kenmerkte een vlucht van de stad naar de voorsteden de verstedelijkte gebieden van de VS. In Chicago maakten we van de verbetering van de kwaliteit van het leven een prioriteit om werkende gezinnen in de stad te houden en andere aan te moedigen terug te keren.

We hebben sinds 1989 ruim 6 miljard dollar geïnvesteerd in wijkverbetering, te beginnen met veiligheid. De investering was lonend. Naarmate de mensen terugkomen, neemt ook de belastinggrondslag toe. De misdaadcijfers dalen al acht jaar op rij en dat is niet toevallig. Chicago volgt een agressieve strategie om misdrijven die te maken hebben met bendevorming, drugs en wapens te bestrijden. We hebben meer dan duizend nieuwe politieagenten aangeworven.

5. Gevarieerde economie

Naarmate onze stad groeide, riepen we een meer gediversifieerde economie in het leven die kon weerstaan aan conjunctuurdalingen. Een groot deel van de voedingsindustrie en de productie van duurzame goederen, die jarenlang de fundamenten van Chicago vormden, bestaat nog. Onze financiële sector moet alleen onderdoen voor Wall Street. Chicago is de transportdraaischijf van het land. En onze congres- en toerismesectoren groeien nog steeds.

We zijn druk bezig ook de informatietechnologie toe te voegen aan die mix met een glasvezelinfrastructuur doorheen de hele stad.

6. Verscheidenheid

De sleutel tot een goede stad is verscheidenheid. Mensen van elke godsdienstige, etnische en seksuele ingesteldheid zijn er fier op deze stad hun thuis te mogen noemen. Verscheidenheid is kracht. Een succesvolle stad is een kosmopolitische stad. De beste steden in 2001 zullen die zijn die zo divers mogelijk uit de hoek komen. De enggeestige steden – zij die zich verzetten tegen immigranten en minderheden – zullen mislukken.

We hebben de mensen aangespoord zich bezig te houden met hun gemeenschap en de verantwoordelijkheid op te nemen voor de kwaliteit van hun eigen leven. Chicago staat er vandaag beter voor omdat honderdduizenden betrokken zijn bij het burgerschap ervan. En dat zijn de echte nieuwe bazen van de stad.