Een portie sfeer

Na het succesvolle “Allegro ma non troppo” in Aalst is er nu ook “Allegro Moderato” in Gent. En weer speelt het bijzondere decor een belangrijke rol.

In de salons van Allegro ma non troppo hangt een behaaglijk huiskamersfeertje. Er klinkt klassieke muziek en er wordt gemoedelijk gedronken en gegeten bij kaarslicht. De samenstelling van de bereidingen is wat onstuimig, maar daar heeft men in Aalst geen moeite mee.

Allegro Moderato, dat twee maanden geleden opende in Gent, mikt hoger ; hier voel je duidelijk dat men klasse nastreeft. De gevel van het gebouw (het oude gildenhuis van de “onvrije schippers”) is opgesmukt met leeuwenkoppen en dolfijnen, ankers en siervazen. Binnen zijn de royale vertrekken gedecoreerd met muurschilderingen van Martine Brodelet, met goud belegde plafondornamenten en kasten vol porselein en zilverwerk.

Beide Allegro’s zijn ontsproten aan het brein van architect Luc Van der Stockt en zijn compagnon Eddy Pycke, die vroeger werkzaam was in de vleeswarenbranche.

Bij ons bezoek aan Allegro Moderato werden wij bediend door een vriendelijke en gedienstige jongeman in vrijetijdskleding. De gevarieerde spijskaart vermeldt zowel vegetarische en andere salades als pastagerechten en bereidingen met gastronomische pretenties, zoals tongreepjes met zalm op een bedje van gestoofde rabarber (420 fr. als voorgerecht) of een “huwelijk” van zalm en zeetong in een soepje van kreeft en fijne groenten (640 fr.). De wijnkaart is stijfdeftig en conservatief (alleen Franse wijnen) ; op een tweede drankenkaart staan de wijnen die per glas of per karaf beschikbaar zijn.

Als voorgerecht kozen wij een torentje van lagen zoete peperkoek, ganzenlever en gekarameliseerde appel, vergezeld van frambozen, braambessen en preischeuten (560 fr.). Het hoofdgerecht stond op de spijskaart geafficheerd als “zonnevis met pasta en saffraansausje” (640 fr.). Dat bleek een berg zwarte lintspaghetti te zijn met daarbij twee koude asperges, drie filets van zonnevis, wat tomaatblokjes en broccolibloemen, een citroen met een lepeltje surrogaat-kaviaar en een rivierkreeftje. Mooi en veel, maar niet echt lekker : de spaghetti was onvoldoende uitgelekt en de vis onaangenaam droog.

Het nagerecht was mousse van witte en bruine chocolade. “Een echte mousse, niet uit de supermarkt,” zo had de enthousiaste jongen nog gezegd maar wat op het bord lag, kon ons niet verrukken. Bij de chocolade kwam exotisch fruit, en de rand van het bord was bepoederd met gemalen kruiden.

Allegro Moderato brengt een echte showkeuken : op grote borden presenteert men oogstrelende assemblages van ingrediënten die qua smaak weinig of niet op elkaar zijn afgestemd.

PIETER VAN DOVEREN

Eddy Pycke en Luc Van der Stockt Verkopen sfeer en schoonheid, maar vergeten de smaak.