Latijns-Amerika investeert meer in infrastructuur, die steden en landen met elkaar moet verbinden. Maar politici mogen hun misnoegde bevolking niet uit het oog verliezen.
Door de inzinking van de grondstoffenprijzen zijn transcontinentale projecten om grondstoffen naar de wereldmarkt te brengen, uit de mode geraakt in Latijns-Amerika. Een door China ondersteund plan van 60 miljard dollar voor een spoorweg door het Amazonegebied zit in de koelkast. Maar dezelfde onderliggende factoren leiden in 2017 tot een opflakkering van de bestedingen aan nationale infrastructuur, samen met inspanningen om de regionale integratie te stimuleren. Tegen eind 2017 moet bijvoorbeeld een Centraal-Amerikaans Handelsplatform geïnstalleerd zijn, dat de migratie, de douane en de belastingsystemen moet harmoniseren. Soortgelijke inspanningen hebben ervoor gezorgd dat de handel tussen Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Nicaragua en Panama sinds 2005 verdubbeld is tot 9,2 miljard dollar in 2015.
Andere landen zien eindelijk de noodzaak in om een groter deel van hun bbp te besteden aan infrastructuur om hun amechtige groei op te peppen. Het regionale gemiddelde bedroeg tussen 2004 en 2014 een povere 2,7 procent. De economische onzekerheid en de bijna negatieve intresten in de ontwikkelde wereld zorgen ervoor dat internationale investeerders financiering aandragen.
In Colombia wordt een twintigjarenproject van 70 miljard dollar een versnelling hoger geschakeld nu een beslissend vredesakkoord met de FARC in zicht komt. Meer dan 11.000 kilometer herstelde wegen zullen de steden in het binnenland beter verbinden met havens aan de Stille en de Atlantische Oceaan. Brazilië en Guyana plannen 560 kilometer snelweg aan te leggen door de jungle tussen de twee landen.
Peru wil zijn krakkemikkige communicatie een grondige opknapbeurt geven. Het nieuwe Chileense publiek-private infrastructuurfonds (9 miljard dollar) gaat in 2017 echt van start, misschien door de overvloedige zonne-energie in het noorden te verbinden met het zuidelijke netwerk van het land. Werk zou ook kunnen beginnen aan een 14 kilometer lange tunnel door de Andes, die Chili en Argentinië verbindt als onderdeel van een bredere ‘bi-oceanische corridor’. Argentinië en Mexico nemen hun luchthavens onder handen, Brazilië vrijt privé-investeerders op voor zijn snelwegen, spoorwegen en havens.
Dat alles leidt tot een merkwaardig contrast: Latijns-Amerika opent zich op het moment dat de ontwikkelde wereld flirt met protectionisme.
Hardnekkige kernen van armoede zijn geholpen met een grotere connectiviteit. De nieuwe regeringen in Peru en Argentinië beschikken echter maar over een flinterdunne meerderheid. Michel Temer, de nieuwe president van Brazilië, is buitengewoon onpopulair. Als regeringen eens te meer de mensenrechten negeren of er niet in slagen de corruptie aan te pakken in hun drang naar de vrijmaking van hun economieën, dan zal de Latijns-Amerikaanse liberale renaissance een kort leven beschoren zijn.
De auteur is adjunct-hoofdredacteur van De Wereld in 2017.
Laurence Blair
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier