Een meute fotografen is op zoek naar het leukste plaatje. Cameralui wachten in een hinderlaag om de beste beelden te schieten. Hun doelwit heet Willy Bosmans (51 j.), het slagveld is het hoofdkwartier van Electrabel.
Ter gelegenheid van de algemene aandeelhoudersvergadering vorige week maakte de kersverse gedelegeerd bestuurder van het elektriciteitsbedrijf kennis met de verzamelde pers. Maar voor Willy Bosmans hoeft heel dat circus niet. Hij werkt liever op de achtergrond. “Ik zoek niet graag de schijnwerpers op. Al is het nu een van mijn taken om de communicatie van Electrabel met de buitenwereld te verzorgen,” beseft de eindverantwoordelijke van een maatschappij die ruim 15.000 werknemers telt en een omzet haalt van bijna 250 miljard frank.
Willy Bosmans zal zich daarbij niet makkelijk laten betrappen op grootspraak. “Een voorzichtige entree,” zo omschreef De Standaard zijn debuut. Willy Bosmans kan er hartelijk om lachen. Op tijd een stond een kwinkslag of wat droge humor is hem niet vreemd. “De moelijke vragen zijn voor mijn collega’s, de makkelijke voor mij,” brak Bosmans het ijs op de persconferentie. Vragen als “Of Willy Bosmans ook zelf spaarlampen heeft thuis?” of, zoals een aandeelhouder had uitgerekend: “Een werknemer kost Electrabel gemiddeld 25.000 frank per werkdag. Is dat niet wat veel?” sloegen hem niet uit het lood. Want als iemand de moeilijke vragen binnen Electrabel kan beantwoorden, is het Bosmans wel. Niet alleen omdat hij zowel een technische als economische bagage heeft, maar vooral omdat Willy Bosmans als geen ander alle grote Electrabel-dossiers in de vingers heeft.
Na zijn legerdienst startte Willy Bosmans in 1972 zijn loopbaan bij elektriciteitsproducent Ebes. Hij werkte er eerst in het departement hoogspanningsnetten en schoof daarna door naar productie, waar hij instond voor de economische optimalisatie van het productiepark. Naam maakte Bosmans vanaf 1983 als de rechterhand van Jacques Coppens, de toenmalige gedelegeerd bestuurder van Ebes. Aangezien Coppens op zoek was naar een harde, rustige werker die zichzelf niet ontzag, kwam hij onvermijdelijk bij Bosmans terecht. Die aarzelde aanvankelijk, omdat hij vreesde dat hij gedurende jaren zou vastzitten in die functie. Dat vooruitzicht strookte niet met zijn bewuste keuze om doorheen zijn carrière een zo breed mogelijke opleiding en visie bij elkaar te werken. Bosmans wou daarom maximaal voor vijf jaar tekenen. Coppens aanvaardde die voorwaarde. Nadat Bosmans als gewestdirecteur een blitzcarrière maakte in de distributie, loodste Coppens hem in 1988 naar de functie van secretaris-generaal bij het Beheerscomité der Elektriciteitsondernemingen. Deze organisatie vertegenwoordigt en verdedigt de belangen van de elektriciteitsbedrijven bij het Controlecomité voor Gas en Elektriciteit.
In 1995 keerde Bosmans terug naar de oude stal – al heette die na de fusie tussen Ebes, Unerg en Intercom intussen Electrabel – waar hij zich toelegde op de marketingactiviteiten. “Om dan een paar maanden geleden,” bouwt Bosmans eerst doodernstig de grap op, “de finale misstap te doen,” waarna hij in lachen uitbarst.
Als tiener fietste Willy Bosmans naar het Merksemse Sint-Eduardus-instituut. Bosmans volgde er de klassiek wiskundige wetenschappelijke A. Van daaruit trokken de knapste koppen naar de ingenieursfaculteit van de KU Leuven. Bosmans studeerde er in 1970 af als burgerlijk ingenieur elektronica: “Ik twijfelde tot het laatste ogenblik tussen geneeskunde en ingenieur. Ik koos voor ingenieur, maar stelde nadien vast dat ik eigenlijk voor geen van beide geschikt was. Ik ben zeker geen technicus: ik weet zelfs niet hoe ik de motorkap van mijn auto moet openen,” schertst de gedelegeerd bestuurder die een productiepark van dik 15.000 mW onder zijn hoede heeft. “Ik heb me in mijn loopbaan nooit echt beziggehouden met de technische kant van de zaak. Mijn interesse ging uit naar de economische aspecten van het bedrijfsbeheer.” Bosmans schaafde zijn bedrijfseconomische kennis bij via postuniversitaire programma’s aan het Ipo-Ufsia. Die opleiding komt des te meer van pas nu binnen Electrabel de ingenieursmentaliteit steeds meer plaatsmaakt voor een meer marktgerichte aanpak.
Bosmans bewees zijn verkooptalent nog vlak voor de promotie. Als verantwoordelijke voor de industriële klanten voerde Bosmans de onderhandelingen met de Antwerpse vestiging van chemiereus BASF – deze klant neemt 3% af van de totale elektriciteitsproductie van Electrabel – in de hoop dat die een nieuw contract zou sluiten. Maar het Duitse hoofdkwartier van BASF voelde er meer voor om in zee te gaan met het Duitse elektriciteitsbedrijf RWE, vooral ook omdat RWE-dochter Wingas zeer goedkoop gas kon leveren. Bosmans gaf zich niet zo snel gewonnen en bood BASF zeer aantrekkelijke prijzen. Uiteindelijk stelde BASF zelf voor dat Electrabel en RWE dan maar een joint venture moesten sluiten om de Antwerpse site in de toekomst te bevoorraden.
Bosmans staat bekend als een rustig en goed onderhandelaar. Hij bewerkt nu enkele belangrijke potentiële klanten in het buitenland. Zijn ambitie is om van Electrabel een Europese speler te maken in de bevoorrading van de industriële klanten, in trading en productiefaciliteiten. Maar cijfers wil hij daar niet op plakken. Bosmans: “Dat we op een keerpunt staan en evolueren naar een open markt konden we al aan den lijve ondervinden. De studieronde is begonnen.” Tegelijk wil Bosmans Electrabel intern klaarstomen voor de concurrentieslag, door de bedrijfscultuur van het goedehuisvaderaandeel verder te dynamiseren. Maar zegt Bosmans: “Dat is een proces van verschillende jaren.”
De workaholic beseft dat hij het verzadigingspunt van het aantal te presteren uren per dag bereikt heeft: “Misschien zal ik in mijn nieuwe functie ‘s avonds wat later stoppen, al ben ik zelden voor 20.30 uur het kantoor uit. ‘s Morgens zal ik, zoals vanouds, de werkdag om 7.15 uur aanvatten. Thuis berust men daar in, al tracht ik dagelijks één uur vrij te houden voor het gezin.”
Als het kan, gaat Bosmans wandelen of fietsen. En tijdens vakanties maakt hij graag verre reizen. Willy Bosmans: “Ik hou ervan andere culturen te leren kennen, zoals in Mali. Net zoals de inlanders heb ik daar toen geslapen in lemen hutjes. Elektriciteit was er niet.”
DAAN KILLEMAES
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier