Draadloos maar niet zonder problemen

Wilt u op verplaatsing uw e-mails raadplegen? Dat moet lukken dankzij de hotspots die zowat overal in ons land opduiken. Trends nam de proef op de som en stelt vast: de ene hotspot is de andere niet.

Wifi-verbindingen duiken in onze steden zowat overal op. Op verplaatsing toegang krijgen tot informatie zou dan ook geen probleem meer mogen zijn. Dat wil zeggen: in principe. We namen de proef op de som en profiteerden van een dag met veel verplaatsingen om de mogelijkheden van publieke internettoegang uit te testen. Tot onze grote verbazing heeft aansluiten op het internet in dat geval veel weg van een hindernisloop. In de meeste gevallen moet voor de toegang betaald worden, werkt het systeem niet correct en heeft het personeel op de plekken waar de hotspots zijn geïnstalleerd (cafés, benzinestations, restaurants, enz.) nauwelijks weet van draadloze netwerken.

Eerste poging: het netwerk van Telenet

Vrijdag 20 juli. We rijden richting Luik voor een afspraak in Spa om 9 u. 30 en een volgende in Luik zelf, later op de middag. Ik ben van plan om van de lange uren tussen de twee interviews gebruik te maken om verder te werken aan een van mijn artikelen en ook enkele e-mails te beantwoorden. Gewapend met mijn laptop ga ik op zoek naar een plek waar ik op internet kan surfen, gratis indien mogelijk. Op de autosnelweg is er een benzinestation dat Wifi-toegang via een ‘Telenet Hotspot’ aankondigt. Tenminste, dat staat vermeld op drie grote vlaggen aan de ingang.

Eens ter plekke steek ik mijn licht op bij het personeel, dat duidelijk niet op de hoogte blijkt te zijn van de modaliteiten voor draadloos internet in het etablissement. Een dame werpt op dat het wel gratis zal zijn. Ik heb zo mijn twijfels. Ik zet mijn pc aan en inderdaad, hij ontdekt meteen een netwerk waarmee ik zonder enige code op het net kan. Mijn geluk is echter van korte duur. Nauwelijks heb ik mijn browser opgestart of ik word geconfronteerd met een onthaalpagina waar ik niet voorbij geraak en waarop ik uitgenodigd word een krediet te kopen om te kunnen surfen. Er worden verschillende opties voorgesteld: creditcard, voucher of een code voor mensen die thuis gebruik maken van Telenet. Omdat ik niet over een van beide laatstgenoemde mogelijkheden beschik, rest me niets anders dan te opteren voor de creditcardoptie. De prijzen ontmoedigen me echter al snel: 20 euro voor 24 uur surfen, 35 euro voor 48 uur! Toch wel wat overdreven voor iemand die alleen maar zijn mailbox wil openen en enkele boodschappen wil beantwoorden. Meer details kom ik niet te weten en ik besluit dus om ergens anders te gaan kijken.

Tweede poging: het Belgacom-netwerk

In het stadscentrum van Luik stop ik bij een Quick. Ik weet dat Belgacom daar internettoegang aanbiedt. Aan de kassa krijg ik een gratis toegangskaartje. Enthousiast lees ik de aanwijzingen en maak ik via Wifi een verbinding met de onthaalpagina van Belgacom Hotspot. Daar volg ik de procedure om een paswoord aan te vragen, dat ik vervolgens per sms zou moeten ontvangen. Ik geef mijn gsm-nummer en tik mijn ‘login’ in. Het is nu alleen nog wachten op het ‘Sesam open u!’ dat me in staat zal stellen om te surfen.

Ik word verondersteld het wachtwoord binnen de vijf minuten na mijn aanvraag te ontvangen. Maar tien minuten later is er nog niets. Ik doe dan maar een nieuwe poging. Na een uur is de boodschap nog altijd niet aangekomen. Gebrek aan informatie doet me eens te meer veel tijd verliezen…

Na de ongelukkige ervaring in Luik probeer ik enkele dagen later opnieuw de Belgacomhotspots. Dit keer lukt het wel, meer bepaald in een Brusselse vestiging van de keten Exki. De prepaid kaart werkt correct, evenals de verbinding met de ‘login’ en het paswoord van mijn abonnement thuis.

En, ten slotte, gratis op hotel

Een volgende ervaring heb ik Charleroi. Ergens in een straat ontwaar ik een ‘Best Western Business Hotel’, waar een werkruimte met internettoegang aangeboden wordt. Ik ga informeren en het goed geïnformeerde personeel geeft me – gratis – een code die mijn pc zal vragen als ik aansluit op het draadloze netwerk van het hotel. De verbinding is erg stabiel. Ik kan zonder problemen mijn elektronische brievenbus inkijken, surfen en werken.

Webtoegang is een dienst die sommige grote hotels hun klanten aanbieden, maar dat is lang niet altijd het geval. Sommige vragen een ‘bijdrage’ die u met uw creditcard kunt betalen en de tarieven liggen soms erg hoog.

Toch bestaat er in België ook een gratis oplossing: Free-Hotspot. Ik heb de moeite gedaan om ook dat concept uit te testen in een Foodmaker in Brussel. Op elke tafel staan kleine verklarende kaartjes waarop de klanten gemeld wordt dat het web beschikbaar is. Ik heb met een tussenpoos van enkele dagen twee keer mijn kans gewaagd. Zonder succes. Amper was ik erin geslaagd om de onthaalpagina van Free-Hotspot te bereiken – niet zonder moeite overigens – of het netwerk viel weg. Ik heb het daar dan ook maar voor bekeken gehouden.

Een meer dan matige balans

Op avontuur gaan om een hotspot te vinden en aansluiting te zoeken met het net is dus niet zo’n goed idee. De oplos-singen bestaan nochtans en werken soms heel goed, maar een goede voorbereiding maakt het verschil. Ik heb terwijl ik dit artikel schreef meerdere keren opnieuw geëxperimenteerd met de hotspots van Telenet en Belgacom. Het resultaat was meer dan bevredigend, maar ik had dit keer wel de goede hotspots uitgekozen voor ik vertrok en ik had ook mijn prepaid cards en mijn toegangscodes meegenomen.

Christophe Charlot