DIRK IN FISCAAL WONDERLAND

Al meer dan twee jaar leest u in de pers over de fiscale avonturen en strapatsen van ‘Dirk in Wonderland’. Het is een vlot lezend en sappig feuilleton van een socialistische Kamerfractieleider, die zich verontwaardigd toont over “het overschrijden van de fatsoensgrenzen bij het gebruik van fiscale constructies”.

De naam van de politicus is u ongetwijfeld bekend: Dirk Van der Maelen (SP.A). “Sommige vormen van fraude, zoals de btw-carrousel, zijn veel lucratiever dan een hold-up,” lezen we op de website van deze fatsoensrakker (www.fiscaalwonderland.be). “De pakkans is kleiner, net als de strafmaat. Hier rest maar één beleidsoptie: een harde aanpak.”

Dus verhoog de pakkans, verzwaar de strafmaat en ontneem die fraudeurs elk vermogensvoordeel dat ze op onwettelijke wijze in handen hebben gekregen. We kunnen ons volledig achter dit pleidooi van de fiscale rode ridder scharen. Fiscale knoeiers, al dan niet voorzien van witte boorden, kunnen niet hard genoeg aangepakt worden.

Maar de campagne die Dirk Van der Maelen voert tegen het fiscale onrecht is een obsessie geworden. Een kruistocht met fanatieke en fundamentalistische trekjes. De accenten die hij legt, zijn vaak zwart-wit, eenzijdig en inconsequent, en dreigen juist daardoor averechts te werken.

Zo richtte de SP.A-politicus vorige week zijn bliksems op de buitenlandse belastingparadijzen, die volgens hem steeds meer Belgisch belastinggeld doen weglekken. Als klap op de vuurpijl bracht hij aan het licht dat het ministerie van Financiën in Sint-Gillis een gebouw huurt van een Panamees offshorebedrijf.

Een anonieme eigenaar die belastingen ontwijkt op huurinkomsten die hij van de Belgische fiscus ontvangt, dat lijkt te gek voor woorden. Maar wees de Vlaamse socialist op de kern van het probleem? Dat de Belgische staat uitverkoop houdt van zijn vastgoedpatrimonium – om de begroting op te smukken – wat dergelijke (weinig transparante) toestanden in de hand werkt? Neen.

Dirk Van der Maelen wil dat er geld wordt uitgetrokken voor onderzoek naar het gebruik van belastingparadijzen door Belgen. De officiële Belgische lijst van belastingparadijzen zou uitgebreid moeten worden. Maar de politicus zegt er niet bij dat ons land zélf zo’n paradijs is. Wie moet dan voor wiens deur vegen?

Ons land is al jaren zeer gezocht als thuishaven voor holdings. Met dividenden en meerwaarden die door de fiscus nauwelijks of niet belast worden. Ook de lage fiscale druk op roerende inkomsten lokt vandaag talrijke Nederlanders, Fransen, Britten en Duitsers naar hier.

Acht jaar geleden legde een werkgroep van de Europese ministers van Financiën een lijst op tafel met schadelijke belastingregimes in de EU-lidstaten. Ons land was daar toen bij, met zijn regeling voor coördinatiecentra. De fiscale voordelen worden nu afgebouwd, en zijn vervangen door de notionele intrestaftrek, het paradepaard van Verhofstadt II.

Wat wil Van der Maelen dan? Dat de regering de notionele intrestaftrek weer afvoert? Fiscale concurrentie is een realiteit. Zelfs in zijn fiscale wonderland kan hij niet aan de werkelijkheid voorbij dat de meeste Europese lidstaten, en dus ook België, met fiscale instrumenten investeringen en kapitaal willen aantrekken en beter verankeren.

Multinationals kijken nu eenmaal uit naar mogelijkheden om hogere belastingtarieven in de landen waar ze actief zijn, te ontwijken. Fiscale optimalisering heet dat. En zolang dit legaal gebeurt, is er niets aan de hand. Hetzelfde geldt voor particuliere Belgen die op fiscaal vriendelijke wijze met een vennootschap een gezinswoning of tweede verblijf kopen.

Dirk Van der Maelen kan zulke constructies onrechtvaardig vinden – dat recht heeft hij – maar ze zijn niet onwettelijk. Als politicus moet hij daarom dringend een keuze maken. Wil hij een slagvaardige fiscus die belastingfraude en -ontduiking opspoort, zoals hij op zijn website stelt, of een in papierwerk verdrinkende administratie die aan zijn persoonlijke rechtvaardigheidsnormen beantwoordt?

Fiscale fraude verstoort de markt en vervalst de concurrentie, zegt ‘Dirk in Wonderland’. Fraude belemmert dus de vrijemarkteconomie. Dat klopt. Maar rechtsonzekerheid en een overheid die bedrijven verbiedt om hun middelen fiscaal op de meest gunstige wijze aan te wenden, zijn even contraproductief. Aan hem de keuze.

piet depuydt