DI RUPO WERKT AAN ‘PLAN B’

Vlaanderen onderschat nog altijd de economische dynamiek van het Waalse marshallplan, hoe het traditionele breuklijnen tussen Waalse provincies afvlakt en de band met Brussel versterkt. Het zijn strategische ontwikkelingen die het politieke getouwtrek rond BHV mee bepalen.

Nog tien tot vijftien jaar het momentum volhouden, is de stellige overtuiging van de meeste Waalse ondernemers en politici om de Waalse economie er weer bovenop te krijgen. Wie zich in Vlaanderen verkijkt op de nog hoge Waalse werkloosheidcijfers en de grauwe achterbuurten van Luik, Bergen, Charleroi of La Louvière, ziet de mentaliteitswijziging niet die het marshallplan teweeg heeft gebracht. Evenmin zien de meeste Vlamingen de politieke toenadering tussen Brussel en Wallonië.

Franstalige politici denken strategisch. Ze weten waar ze op de langere termijn naartoe willen. Dat is de status-quo behouden – ‘ on n’est demandeur de rien’ – en als dat niet meer werkt, de band tussen Brussel en Wallonië versterken. Ook territoriaal, rekening houdend met een mogelijke Belgische boedelscheiding over tien tot vijftien jaar: hun zogenaamde ‘plan B’.

FDF-voorzitter Olivier Maingain vertolkte vorige week brutaal wat ook de andere Franstalige partijvoorzitters nog altijd voor ogen hebben: ‘ briser le carcan bruxellois’, het ongedaan maken van de inbedding van Brussel in Vlaanderen. Maar neem dat vooral niet letterlijk, ze beseffen dat een territoriale uitbreiding van Brussel in de huidige context een illusie is.

Daarom probeert formateur Elio Di Rupo (PS) institutionele pionnen uit te zetten zodat, in een worstcasescenario, een eventuele internationale arbitrage niet anders kan dan concluderen dat de faciliteitengemeenten de facto bij Brussel gevoegd moeten worden. Met België als het kan, is de Franstalige strategie vandaag; zonder België als het moet – maar dan met een corridor tussen Brussel en Wallonië.

Steeds meer Vlamingen willen Brussel loslaten. De Franstaligen weten dat een Vlaamse pariteit wegens de demografische ontwikkelingen in de hoofdstad democratisch onhoudbaar wordt. En de drieledige staatshervorming heeft er al voor gezorgd dat Vlaanderen op termijn Brussel kwijt is. Maar dat betekent niet dat we Brussel ook territoriaal los moeten laten. Zo lang Brussel-19 ingebed in Vlaanderen ligt – ‘ Bruxelles enfermée en Flandre’ – kan Brussel Vlaanderen internationaal mee op de kaart zetten. Dat is belangrijk voor de Vlaamse economie, onze export en het aantrekken van investeerders.

Uit Vlaams en internationaal onderzoek blijkt telkens weer dat als men Vlaanderen/Flanders al kent in het buitenland, het vaak is omdat Brussel een sterk imago geniet als internationaal politiek centrum. Brussel ondersteunt het imago van Vlaanderen in belangrijke mate. Brussel laten wegsnijden uit Vlaanderen door een corridor zou daarom een politieke vergissing zijn.

Het is niet Vlaanderen dat met Brussel zal gaan lopen, zoals Maingain stelt, maar Brussel en Wallonië die er zich op voorbereiden om zo nodig samen hun koffers te nemen.

Lees Kiemen van

een ommekeer,

p. 32 visie

ERIK BRUYLAND

Een uitbreiding van Brussel is nu een illusie, maar niet noodzakelijk morgen.