De Vadder-Leterme: journalist wint op punten

Er is nood aan een nieuw evenwicht tussen de journalistieke en politieke wereld. Het incident tussen Ivan De Vadder en Yves Leterme in ‘de zevende dag’ kan een mijlpaal worden in de moeilijke relatie tussen journalisten en politici. Die houden niet van elkaar, maar de een kan niet zonder de andere.

De regering-Leterme faalt schromelijk in haar asielbeleid. Opnieuw leven mensen in de vrieskou op straat. De VRT-journalist wou de eerste minister daarover aan de tand voelen. Die zag dat even anders en somde op, de interviewer compleet negerend, wat er al was verwezenlijkt. Leterme speelde zijn cd af tot ongenoegen van De Vadder, die zijn grote ergernis niet onder stoelen of banken stak.

Het voorval doet onwillekeurig terugdenken aan het recente en later versoepelde verbod voor journalisten om nog langer in de wandelgangen van de Kamer te werken. De verontwaardiging droop uit de pennen en vulde de ether, maar de pers had het verbod alleen aan zichzelf te danken. Kamervoorzitter André Flahaut (PS) greep naar de handrem omdat volksvertegenwoordigers, door de samengetroepte journalisten, gewoonweg niet langer in en uit het halfrond geraakten.

Er was een tijd dat schrijvende journalisten en hun collega’s uit de elektronische pers, met hun camera’s en micro’s, probleemloos en discreet in de wandelgangen van de Kamer hun werk deden. Dat radio en vooral televisie een enorme vlucht kenden, veranderde de situatie. De politici, steevast om aandacht verlegen, stapten gretig mee. Tot de toestand, mede door de grote concurrentie tussen de redacties, ontspoorde.

Soms duwen camera’s alles en iedereen uit de weg, en dat veroorzaakt al eens wrevel. Voeg daarbij dat politici op de televisie steeds minder tijd krijgen om iets fatsoenlijk uit te leggen. Het gaat letterlijk om seconden.

Politici die te veel uitweiden, moeten worden onderbroken. Laat dat heel duidelijk zijn. Maar het is geen goed idee de betrokkene om de haverklap het woord te ontnemen, zodat zelf de kijker en luisteraar er zich aan ergert. Het komt erop aan het juiste evenwicht te vinden, een heel moeilijke kwestie, tussen ruimte geven aan de politicus en hem op de rooster leggen.

Ja, de pers moet in eigen boezem kijken. Politici moeten echter heel goed beseffen dat ze een redactie allerminst kunnen behandelen als hun eigen hofhouding, die het soms hard te verduren krijgt. Dat ze zich niet te moeien hebben met de keuze van journalisten om iemand al dan niet uit te nodigen, om een item uit te zenden of niet. Wat ze soms heel brutaal proberen.

Heeft Leterme de bevolking duidelijk kunnen maken welke initiatieven zijn regering ontplooide om het asieldrama dat zich in onze straten afspeelt, te vermijden? Neen. Trouwens, het drama is niet vermeden. De premier maakte bovendien een slechte beurt.

De bevolking zal enkel het incident onthouden tussen De Vadder en Leterme. De journalist won op punten. Misschien moet de uitvoerende macht, net als de parlementaire, op haar beurt rond de tafel gaan zitten met de pers, de vierde macht.