De regent van Solvay

Anders dan bij de pausverkiezing, is de aanwijzing van Christian Jourquin als toekomstig bestuursvoorzitter van het directiecomité van Solvay, wél een verrassing. Na Aloïs Michielsen, zal Jourquin de tweede CEO zijn die niet stamt uit de familiekring van grootaandeelhouders. Die grootaandeelhouders zijn verenigd in de holding Solvac, goed voor 27 % van de aandelen. Weinig mensen hadden verwacht dat buitenstaander Jourquin de familiale kandidaten Bernard de Laguiche en Jacques van Rijckevorsel achter zich zou laten in de race naar de troon van een van de grootste Belgische ondernemingen. Veel werknemers dachten dat de huidige patron Aloïs Michielsen een eenmalige uitzondering zou blijven. Maar zowat iedereen is gelukkig met de keuze, want de 56-jarige Jourquin wordt binnen de muren van het concern uit Elsene beschouwd als een aangename persoonlijkheid. Jourquin was volgens insiders de geprefereerde kandidaat van Michielsen. Of dat uiteindelijk een voordeel is, zal nog moeten blijken. Binnen de statige muren van het chemisch-farmaceutische concern geldt immers nog steeds het adagio dat de bedrijfsleiding en de familiale aandeelhouders het met elkaar moeten kunnen vinden.

De andere kandidaten zullen overigens niet met lege handen naar huis terugkeren. Bernard de Laguiche wordt financieel directeur en Jacques van Rijckevorsel blijft directeur van de kunststoffendivisie. De huidige financieel directeur René Degrève wordt country manager in de Verenigde Staten. Die stoelendans wordt pas uitgevoerd op 9 mei 2006. Dat zou normaal weinig problemen moeten opleveren, aangezien Jourquin als werknemer 35 jaar lang monogaam bleef en dus flink vergroeid is met de erfenis van Ernest Solvay. Hij is toch ook een beetje familie, moet de raad van bestuur hebben gedacht.

Jourquin studeerde af als handelsingenieur aan de ULB – inderdaad, de Solvay Business School – en begon zijn carrière bij de groep uit Elsene in 1971. Verschillende etappes binnen het Solvay-imperium voerden hem naar vestigingen in Italië, Zwitserland en het Brusselse hoofdkwartier. Vandaag is Solvay een middelgrote hybride groep, waarbinnen de farmaceutische tak een cruciale rol speelt. Die koers is voor een belangrijk deel het werk van de huidige CEO Aloïs Michielsen, maar zou niet mogelijk zijn geweest zonder de integratiewerkzaamheden die Jourquin verrichtte tussen 1980 en 1990. Toen bouwde hij als manager van de dochteronderneming Duphar in Amsterdam de ruggengraat van de huidige farmadivisie. Daar zou de huidige topman ook vloeiend Nederlands hebben geleerd.

Dat hij een talenknobbel heeft, kon hij ook bewijzen toen hij tussen 1990 en 1996 de post van country manager combineerde in Spanje en Portugal. De tweede helft van de jaren negentig leidde hij de kunststoffendivisie van Solvay en sinds 2002 was hij de baas van de chemietak van de groep.

De benoemingscarrousel komt er niet als afkeuring van het huidige beleid. Sommige bestuurders bereikten de pensioenleeftijd: Daniël Janssen wordt 70 en zal de fakkel van voorzitter van de raad van bestuur doorgeven aan Aloïs Michielsen. Die wordt er 65 in 2006 en is dus officieel klaar voor zijn pensioen. Solvay voer onder Michielsen een langetermijnkoers die erop was gericht om in de kunststof- en chemieactiviteiten wereldwijde top- posities na te streven voor specialiteiten waar dat mogelijk is. De producten waar dat niet kon, stootte Solvay af. Dat gebeurde voor de basiskunststoffen polyprolyleen en polyethyleen. De jongste jaren groeide Solvay ook sterk via overnames. Het Italiaanse Ausimont versterkte de chemietak en recentelijk zorgde de overname van het Franse Fournier Pharma voor een uitbreiding van de farmapoot. Het voedde de speculatie dat Solvay op termijn zijn farmatak en chemieactiviteiten wil splitsen. Toch lijkt het erop dat Jourquin de evenwichtsoefening van zijn voorganger zal voortzetten. Dat Solvay de afgelopen jaren consistent goede winstcijfers kon voorleggen, was immers juist te danken aan het hybride karakter van de groep.

Dat betekent naar verluidt niet dat het voornemen om de farma-activiteiten in een Luxemburgse vennootschap samen te voegen werd opgeborgen. Dat manoeuvre moet mogelijke partnerschappen vergemakkelijken. Zelfs een aparte beursnotering behoort tot de mogelijkheden. Kortom, Solvay blijft voorlopig bij zijn strategie om de snellere groei te zoeken buiten Europa en in Oost-Europa, en dat in zijn drie divisies (farma, chemie en kunststoffen). En hoewel Jourquin een Belgo-Brusselse achtergrond heeft, kent hij zijn wereld en is zijn profiel dankzij een parcours in het buitenland voldoende internationaal om daaraan zijn steentje bij te dragen. Zijn medewerkers hebben er alvast een goed oog in. Zij kunnen hun bewondering nauwelijks wegsteken. Ze beschouwen hem als intelligent, stijlvol en noemen hem een goede luisteraar. Misschien een tikje autoritair, maar wie is dat niet op dat niveau?

CHRISTIAN JOURQUIN (SOLVAY)

– De tweede CEO die niet stamt uit de familiekring van grootaandeelhouders van Solvay.

– Zijn medewerkers vinden hem intelligent, stijlvol – en misschien een tikje autoritair.

Roeland Byl

Solvay blijft groei zoeken in zijn drie divisies (farma, chemie en kunststoffen).