De pil vergulden is de boodschap

De farma-industrie, verenigd in de beroepsvereniging Pharma. be, krijgt met Moniek Delvou een nieuwe communicatiemanager.

Jobhopping kan best aantrekkelijk zijn. Kijk maar naar Moniek Delvou. Wie kan er zeggen dat hij of zij over een periode van tien jaar werkte voor bazen als Jean-Luc Dehaene, Thomas Leysen en nu Leo Neels, de huidige directeur van Pharma.be?

Bij Pharma. be moet ze het bekende gezicht van Charlotte Baekeland vervangen, die bijna twintig jaar verantwoordelijk was voor de communicatie bij de beroepsorganisatie. Van haar voorgangster erft Moniek Delvou een frisse organisatie met nieuwe statuten en een nieuwe roepnaam (vroeger AVGI, nu Pharma.be). Als nieuwkomer heeft ze wat dat betreft alvast weinig zorgen om haar hoofd, al blijven de vaak sterk uiteenlopende standpunten van de verschillende actoren soms een splijtzwam. Vraag is hoe ze daar denkt mee om te gaan. “Het woord splijtzwam is niet aan mij besteed,” zegt Delvou, die van opleiding juriste en criminologe is. “Ik vind het juist boeiend om naar verschillende meningen te luisteren en te ontdekken hoe de verschillen zijn ontstaan. Confrontatie kan leiden tot vernieuwend denken.”

Ook tegenover de overheid, de artsen, de vakbonden en de ziekenhuizen wil Delvou voor een offensieve strategie kiezen. “De farma-industrie heeft er alle belang bij om met iedereen een blijvende dialoog aan te gaan. Zo zal de farmaceutische wereld ontdekken dat er meer raakpunten bestaan dan hij zelf vermoedt.”

In de aanloopfase wil Delvou zoveel mogelijk wijsheid opsteken over de wereld van de pillen. Een aanrader is de net verschenen bestseller van Jeffrey Robin- son, Prescription Games, waarin de farma-industrie gedefinieerd wordt als een medicijnenmaffia. Delvou: “Het boek staat op mijn verlanglijstje. Ik stel alleen vast dat de Belgische farma-industrie, dankzij haar nieuwe deontologische code en haar vernieuwde besluitvormingsproces, een nieuwe wind doet waaien.”

Delvou heeft drie kinderen (de oudste is twintig, de jongste zeventien) en kiest voor een voltijdse baan, net als destijds bij Umicore of onder Dehaene. “De kinderen zijn op een leeftijd gekomen waarop ze mij al goed kunnen missen,” lacht Delvou. “Voor mij is de kwaliteit van de relatie trouwens belangrijker dan de kwantiteit. ”

Karel Cambien