Spaarder, let op voor het stukje kaas dat de regering u wil aanbieden, want er hangt een muizenval aan vast. Het stukje kaas is de afschaffing van de roerende voorheffing op staatspapier, wie ervan snoept, dreigt veel geld te verliezen.
De regering van lopende zaken heeft een begerig oog laten vallen op de ongeveer 200 miljard euro die geparkeerd staat op Belgische spaarboekjes. Dat is tactisch goed bekeken. Premier Leterme & co krijgen het moeilijker om de staatsschuld en het begrotingstekort te herfinancieren tegen betaalbare rentevoeten, dus waarom niet dat spaargeld mobiliseren om die herfinanciering op een relatief goedkope manier te doen. Om de spaarder over te streep te trekken, lanceerde onder meer ook minister van Financiën Didier Reynders het idee om de roerende voorheffing op staatsbons of andere overheidsleningen af te schaffen. Maar die eendracht maakt minder macht dan op het eerste gezicht lijkt.
Zo zou deze maatregel neerkomen op een subsidie voor slecht beleid. De regering moet niet met fiscale snoepjes een betaalbare rentevoet afdwingen, ze moet dat doen met een ernstig begrotingsbeleid. Als de regering zich de spaarpot van de Belgische gezinnen gemakkelijk kan toe-eigenen, dan vermindert de druk om de begroting grondig te saneren. In die zin doen de speculanten goed werk: ze zetten de begrotingsdiscussie bovenaan de agenda, waar die ook thuishoort. Gelukkig is er de toenemende druk van Europa om orde op zaken te stellen. Alleen valt te vrezen dat de regering een typisch Belgisch gedrocht baart van vooral hogere belastingen en te weinig besparingen.
Daarnaast dreigt de spaarder die in de muizenval trapt, gedeeltelijk onteigend te worden. Wie vandaag tegen de huidige rentevoeten staatspapier met langere looptijden koopt, loopt een hoog risico dat een hogere inflatie zwaar zal interen op de koopkracht van dat spaargeld. Inflatie is een stiekeme belasting op de vermogenden, en een even verdoken subsidie aan de schuldenaars. En omdat de meeste overheden in dat laatste kamp zitten, zien ze weinig graten in een portie inflatie. De vraag is of de politici de arm van de centrale banken kunnen forceren, waarbij vooral van de Europese Centrale Bank verwacht wordt dat ze weerstand biedt. Los van de kredietwaardigheid van België, zijn staatsbons dus minder rendabel dan de regering de spaarder wil laten geloven. Aandelen zijn over een periode van tien jaar veiliger dan obligaties.
De demarche van de regering getuigt ook van weinig fair play tegenover de private sector. Als de overheid alle muizen vangt, dan blijft er minder te eten voor de privésector. De regering mag niet vergeten dat ook de banken, die ze net gered heeft, de volgende maanden en jaren een grote behoefte hebben aan dat goedkope spaargeld om zichzelf te financieren. Ook het bedrijfsleven zal met lede ogen toekijken hoe de overheid het goedkope kapitaal wegkaapt. De regering heeft ook de mond vol over innovatie en ondernemen, maar intussen dreigt ze de financiering van risico en groei nog wat moeilijker te maken, terwijl net economische groei een must is om de overheidsschulden af te lossen.
Tot slot ruikt dit voorstel nogal kwalijk naar protectionisme en het bedenkelijke principe ‘eigen schuld eerst’. Neen, laat de overheid maar eerlijk concurreren en marktconforme rentevoeten betalen voor de financiering van haar schulden en tekorten, ook al kost dat op korte termijn wat geld. Op termijn levert de druk een hogere sociaal-economische return op. En vergeet ook niet dat hogere rentevoeten op overheidspapier een zegen zijn voor pensioenfondsen en verzekeraars, die rendement nodig hebben om uw aanvullend pensioen, wat in België geen overbodige luxe is, te garanderen.
DAAN KILLEMAES
De regering moet een betaalbare rentevoet afdwingen met een ernstig begrotingsbeleid, niet met fiscale snoepjes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier