De Linde

Van tweehonderd jaar oude herberg tot knusse kwaliteitsbistro.

Tussen stad en luchthaven – in de gemeentes Evere, Diegem en Zaventem – verrees de jongste tien jaar een modern bedrijvencentrum met avant-gardistisch ogende headquarters. Voor de zakenlieden die in de buurt een locatie zoeken om op niveau te lunchen, zijn de mogelijkheden echter beperkt. In Nossegem wacht restaurant Oranjerie Roland De Buyst. Bent u bereid eventjes de Brusselse ring te nemen, dan is er in Jezus-Eik het uitstekende restaurant Lipsius.

En dan is er in Tervuren nog een adresje voor insiders. Daar, in de schaduw van de markt en naast de Sint-Janskerk, bevindt zich De Linde. Het restaurant is ondergebracht in een oude herberg uit 1754 en bestaat twintig jaar als kwaliteitsbistro. Het is een vertrouwd adres bij de internationale gemeenschap die zich aan deze kant in de groene heuvels heeft genesteld. De gegoede eurocraten bezoeken De Linde vooral ‘s avonds en in het weekend. Op weekdagen is het voor de lunch een stuk rustiger, wat de intimiteit ten goede komt: De Linde is klein en knus en de tafels staan te dicht op elkaar om een confidentieel gesprek te voeren.

De Linde wordt uitgebaat door Patrick en Patrick, twee heren die met zachtheid en toewijding te werk gaan. Patrick Degrijse is baas en chef-kok: hij liep koksschool in Koksijde en had de leiding over de keuken van een ziekenhuis. In Tervuren ging hij de gastronomische toer op. De Linde is nu een delicatessenrestaurant, waar veel voorgerechten meer dan 20 euro kosten en waar hoofdgerechten van 30 euro geen uitzondering zijn. In restaurants van deze prijsklasse mag de klant eisen stellen. Zes jaar geleden verscheen Patrick De Ryck in de eetzaal: hij had ervaring opgedaan in tearooms en beschikt over goede contactuele eigenschappen.

Wij kwamen op een woensdagavond, zagen hoe alle tafeltjes werden ingenomen en hoorden Engels, Nederlands en Duits. De inrichting is elegant landelijk. Om een gekruide rekening te ontwijken, kozen wij het degustatiemenu van vier gangen (50 euro, koffie inbegrepen) en namen daar het aangepaste wijnassortiment (19 euro) bij.

Er kwam een hapje palingmousse met mierikswortelsaus en de eerste wijn werd geschonken: een Grave Alliage de Sichel, die de honger wist te scherpen maar snel verveelde. We kregen een smakelijke kruidensalade met krokant gegaarde gamba’s, schilfers ganzenlever en aceto balsamico met rode vruchten. De tweede bereiding kwam in een diep bord: zeetongfilets met druiven, krabvlees en een wittewijnsaus met kervel. Opnieuw zeiden wij “lekker”! Hoofdgerecht was borst van wilde eend met port-en-honingsaus, wortels en aardappelen in veldkleed. Ook deze bereiding wist te behagen. Dat kon echter niet worden gezegd van de wijn: de rode versie van de eerder geschonken Grave, een wijn die wij helaas ervoeren als een schrale hoofdpijnwijn. Wij zeiden dat wij ongelukkig waren, maar er kwam geen vervanger! Horentje met mascarpone en koffieroom met chocoladesaus en chocolade-ijs met steranijs vormden de rijke afsluiting.

De keuken van De Linde is seizoensgebonden Frans, verzorgd en zonder grote verrassingen. Het voorgestelde wijnassortiment stond niet op hetzelfde niveau en werd bovendien te duur verkocht.

Pieter van Doveren